Met handen en voeten in rode aarde…

Ik strompel over de rode aarde en het hoge gras…hakken en drank gaan niet samen.
Maar gelukkig is daar altijd een man die de voeten stevig op de aarde heeft en een arm waaraan ik me kan vastklampen.
Die man die vorige week 78 werd en die na een wandeling lachend thuiskwam omdat hij bedacht had dat ik eigenlijk ook niet meer de jongste ben.
Nee, onze jongste die groeit als kool, komt vast uit Den Haag want hij staat hoog op de poten en zit lekker in zijn veren…maakt sprintjes alsof hij op wil stijgen maar een sliding is dan het gevolg. Finch houd ons allemaal jong.

Farm life en de bush zijn natuurlijk helemaal niet geschikt voor hakken en die staan dan ook al jaren netjes op een rij in de kast…maar bij een feest, tja dan kan ik het niet laten.
Op Jan zijn verjaardag was er niet veel te merken van feest, we gingen naar de dierenarts, altijd gezellig hoor. Maar niets feestelijks. Zijn verjaardag cadeau was nog niet gearriveerd maar we besloten wel te vertellen wat hij zou krijgen. Dus vrijdag avond maakten we een dansje op het terras.
De nieuwe platenspeler naar buiten en onze collectie bestaande uit twee Lp’s werd gedraaid… prachtig geluid wat me aan vroeger deed denken. Dus als we de collectie platen gaan uitbreiden kunnen we misschien wel eens vaker een klein feestje vieren.

Afgelopen zaterdag hadden we oppas geregeld voor de honden en wij gingen naar Happy Hippo farm, waar we uitgenodigd waren voor een bruiloft van één van onze gasten. Voor mij was het heel speciaal, want eindelijk na bijna 3 jaar hier in de Bosveld te wonen had ik het idee dat we er bij gaan horen. Ik weet het zal altijd anders zijn als buitenlander, als Nederlander met voeten in Zuid-Afrikaanse aarde, maar je welkom voelen is iets heel speciaals. En dat gevoel dat koester ik. De keuze om te gaan was door Corona ook nog wel een dingetje met 100 gasten, maar buiten in een grote tuin in de open bushveld aan een rivier, we hebben het risico en de gok genomen. Als het mij zo uitkomt gebruik ik ook dat oversteken een risico heeft, dat je naast Corona ook heel veel andere dingen kunt krijgen…nou, nu was het tijd om het leven op de berg heel even, met gezond verstand maar binnen de afspraken van Zuid-Afrika, te doorbreken.

Het was de afgelopen maand veel ploeteren in de aarde en tussen rotsen…
Het geplande terras op de rotsen kreeg vorm en een mooi ‘Beren’ zitje waardoor we nu nog een breder uitzicht hebben.
Eindelijk is het gestopt met regenen en zijn de waterplassen opgedroogd en de gaten in de weg opgevuld met grit…in Lephalale zelf vullen ze de potholes op met zand of met snel aangemaakt asfalt…

   

De dag temperatuur blijft nu vaak tussen de 22 en 32 graden en dat is heel aangenaam om te tuinieren. Naast het nieuwe terras op de rotsen moest natuurlijk een stukje tuin ontwikkelt worden, voor ons oog, maar ook voor vogels en vlinders en andere insecten… vette slakken hebben ondertussen al de weg naar de kruiden tuin gevonden die ik nog altijd opnieuw moet inrichten.
Er verdwenen heel wat zakken compost en potgrond, op en tussen de rotsen…We planten een bananenboom met het oog op de ontbijtjes …haha… en er kwamen veel vetplanten, maar ook geraniums. Want we willen nu toch ook wel eens achter de geraniums zitten om te voelen hoe dat kan zijn! Het gaat me eigenlijk vooral om wat kleur en bloemen in de tuin…

Per maart zijn we, iets later dan we in eerste instantie gepland hadden, weer gasten gaan ontvangen en dat betekent weer lekker snuffelen in de kookboeken, menu’s bedenken en volop genieten als de gedekte tafel er mooi bij staat, de gasten lachend arriveren en er een heerlijke sfeer aan tafel is terwijl wij de borden opmaken en de glazen vullen…


Er is nieuw ‘oud’ servies bijgekomen en ook een mooi oud Engels bestek… met dezelfde decoratie als mijn huwelijks bestek… helemaal blij met het idee dat ik nu voorlopig nergens meer op mis zal pakken. Alhoewel mijn glaswerk kan nog wat uitgebreid worden… ’Never Ending story’ in Zeelandhuys

Tussen alle drukte door geniet ik van mijn vroege wandeling met de honden en de ontmoetingen met de bushbokjes en Nyala’s. Raak ik vervuld van liefde als de giraffes voorbij komen en als ze reageren op mijn stem. En kan ik uren wegdromen zittend op het terras op de rotsen. Maar de tuinzijde van het Huys aan het gastenterras blijft ook bijzonder, zeker nu de vogeltjes weer terug komen en de vlinders weer om de bloemen dansen.

Dansen, dansen, dansen
rokken die zwieren
hakken die knakken
parfum dat verspreidt
glimlach
schaterlach
hou me vast, laat niet los
want ik tol van de wereldbol….
spreid mijn vleugels
en fladder verder.

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

5 Comments

  • Floris Reply

    Leuke blog, zo als altijd mooi geschreven.

    En de comments doen het ook gewoon 😛

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dank je wel lieve Flo, wat zou ik toch moeten computer wise…zonder jou. Dan bleven al die verhalen in mijn hoofd x

  • Marijke Spooren Reply

    Wat heerlijk om er toch eens tussenuit te zijn, een trouwfeest met alles erop en eraan, lekker genieten moeten we nu toch eens kunnen. Zoals je schrijft af en toe buiten de lijntjes kleuren, dat is leven ! We zijn het al bijna vergeten … dansen op naaldhakken, en Jan de rots die je veilig naar huis brengt, meer hoeft het niet te zijn ? Heerlijke momenten ?
    Na al het werken, de mooie aangelegde tuin, het leven op de berg, geluk zit hem in de kleine dingen, veel hebben we niet nodig. Weer een leuk verslag hoor !

    • Astrid van Zeeland Reply

      zo is het en ik gun het iedereen, weer eens een feestje met 100 mensen…lekker buiten, afstand houden en vreselijk bubbelen…

  • Ingrid Reply

    Wat leuk dat je een trouwfeest mee mocht maken. Heerlijk genieten en met veel mensen kletsen.ik weet dat het belangrijk voor je is en het is je van harte gegund. Je hoort er nu echt bij. Leuk omschreven.

Leave a Reply to Floris Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *