De zon schijnt de slaapkamer binnen en de wind raast om het huis. We trekken het dekbed nog wat hoger op. Deze week is het zeven jaar dat we op Opikopi wonen en leven. Zoveel is veranderd, heeft meer diepgang gekregen. Heeft onze ogen geopend voor de natuur en rust.

Maar het heeft ook de weg geopend naar mijn eerste droom “ een BnB beginnen in Zuid Afrika” en wat me in de Kaap niet lukte dat kon heel kleinschalig wel hier in de bushveld. Dat kleinschalige is me blijkbaar op het hart geschreven want het geeft me nog zoveel tijd voor alle andere dingen die ik ook leuk vind.

Wie had gedacht dat ik een succulenten tuin zou aanleggen, 5 gangen menu-tjes zou koken, kastjes zou ontwerpen en schilderen, wijn-proeverijen zou doen maar ook interesse zou krijgen in vogels?  Dat ik slangen zou vangen en naast al 20 jaar een blog schrijven ook elke dag iets plaats op social media. Van de hak op de tak, zo schrijf ik dit en zo lijk ik ook te leven…

Liggend in de warme witte cocon van onze slaapkamer komen gesprekken op gang en herinneringen voorbij. We kijken elkaar eens even goed aan, jij pakt mijn hand en zegt : “Ik ben de dromer en jij maakt je dromen waar…”
De vis en de tweeling… jij, de rustige, kalme en vaak ongeduldige met de stroom meegaand en ik, de drukke, steeds zoekende naar grenzen en mogelijkheden… en avontuur.
Altijd het gevoel zin te moeten geven aan…
Het zal soms lichtjes botsen, om weer naar elkaar te vloeien, de stroom te volgen van emoties, elkaar aan te vullen…zodat het leven voortkabbelt, maar zeker niet te rustig wordt.

Onderweg naar Aberdeen reis ik met een kleine knoop in mijn buik. Ik heb geprobeerd je voor te bereiden op wat je gaat aantreffen… Jij gelaten rustig, zal het over je heen laten komen.
Genietend van het weidse uitzicht van de Karoo, breng ik wat dingen onder jou aandacht, maar daar heb je ‘nog’ geen aandacht voor. De nieuwsgierigheid naar het huis is groter.

We stoppen in Auret straat en Andrew opent het hek…gewapend met meetlint en papier gaat Jan het huis in, zo nu en dan wat vragend.
Als alles in kaart gebracht is komt voor mij het verlossende woord.
“Ik denk dat we het hier heel fijn zullen gaan hebben”, het is echt niet zo klein als ik verwacht had en de ruimtes zijn mooi… daar kan ik wel wat mee”!
We lopen nog even over de plot om uit te meten waar de gastencottage zal komen en Jan zijn workshop. Het voelt goed, nog steeds goed.

We haasten ons naar de Doe het Zelfzaak in Graaff-Reinet, toch weer even 55 km terug over de N9 / R61, hier bestellen we de bouwmaterialen die dan hopelijk nog de aankomende week afgeleverd gaan worden. Kan je nu al wel vertellen dat daar iets mis is gegaan, sommige dingen zijn er, sommige niet en anderen zijn verkeerd…
Terug naar Aberdeen zet Braam ons af bij Gastenhuis ‘de Denne’ een prachtig Self Catering huis. Dit Huis werd in 1907 gebouwd in de Victoriaanse stijl, de atmosfeer is heerlijk al zijn niet alle meubels uit dezelfde periode en zijn er ook Indiase invloeden terug te vinden. Jammer dat we hier alleen maar slapen, morgenochtend 7.00 zullen we weer terug gaan naar Pretoria.

Als Braam terug komt van de dingen die hij moet regelen bij het huis besluiten we naar de Camdeboo Padstal te gaan voor late lunch… beter gezegd een te late lunch want Dirk & JC sluiten net af.

Snel nog even een praatje met hen gemaakt voor we naar ‘Die Stal’ rijden voor een zeer matige pizza, maar de buik is gevuld zullen we maar zeggen.
Jan houdt het om 20.00 uur voor gezien, de vele kilometers in de auto zijn hem niet in de koude kleren gaan zitten, hij zoekt zijn bed op.
Braam en ik hebben nog wat sociale verplichtingen te voldoen en die vinden natuurlijk plaats in Die Stal de plaatselijke pub….

We verlaten Aberdeen als de zon prachtig opkomt en haar warme licht verspreid over het stille land van de Great Karoo.

Omhul me in woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst,
Astrid