Mijn andere ik…

Menopauze

De menopauze. Vrouwen moeten er allemaal doorheen en voor iedere vrouw is dat weer anders. Toch, we praten er nog altijd te weinig over hoe onze hormonen sommige dagen bepalen. Zo ook voor Astrid. De ene dag glijdt in prachtig Zuid Afrika helaas een stuk minder eenvoudig voorbij dan de andere dag. Dan nemen paniekaanvallen en huilbuien het roer over…

Ik zet de chaos uit mijn hoofd op papier. De computer noemt het ‘vaag’ taalgebruik… Ik weet het is vaag, maar het is een gevoel dat ik probeer te vertalen.

Een vrouw die kampt met depressies

Ik ben een vrouw die het moeilijk vindt om te geloven dat ze het goed doet en die niet trots op zichzelf mag zijn. Een vrouw die niet begrijpt waar de paniekaanvallen vandaan komen en waar die enorme huilbuien ontstaan. De woede die je voelt om de controle over jezelf te verliezen en de pijn die je voelt als je afglijdt en er geen vat op hebt. Het gevecht met jezelf om niet toe te geven aan het gevoel dat aan je trekt. Een gevoel dat zo moeilijk te omschrijven valt… Ik ben een vrouw die kampt met depressies.

‘Geef eraan toe’, denk ik soms, ‘ik ben gewoon moe’. Maar direct daarna volgt de gedachte ‘maar waar moet ik nu moe van zijn? Gewoon doorgaan, iedereen zegt toch dat je het goed doet? Het is toch zo mooi en geweldig allemaal?’ En dus verschuil ik me achter nog meer mooie foto’s. Beelden die ik graag maak en laat zien omdat ik vind dat ik het zelf ook moet zien. Dan is er geen negatief en dat vind ik dan weer een mooie beeldspraak.

Menopauze

Perfectionisme

En ja, ik zie het wel en voel het ook. De warmte en schoonheid. Ik geniet ervan en ben me er ook bewust van. Maar toch, waarom rijgen de dagen zich uit het niets aaneen als verdrietige momenten…? In soms lange en soms korte periodes.
Omdat ik als perfectionist en een overgevoelig en positief ingestelde vrouw, niet mag toe geven aan dit gevoel. Ik niet in dat hokje gedrukt wil worden, niet het stempeltje wil krijgen…. Omdat ik ook geen medelijden of goede adviezen wil. Want ik moet het altijd en overal alleen doen. Van wie? Dat moet ik van mezelf.

Dan voel ik me niet begrepen: ik doe het altijd verkeerd, of ben te direct, of te gevoelig. Nooit goed genoeg. Vooral niet goed genoeg…

‘Ik weet waar het vandaan komt en zou willen dat ik het achter me kon laten. Geloof me een streep erdoor, weggommen.’

Ik weet precies wanneer dit begon op te spelen en dat het hormonaal is. De overgang heet dat. ‘Overgang’ betekent in mijn ogen zoveel als van de ene plek naar de andere gaan… maar waar ga ik naartoe?
Ik zeg vaak, ‘in mijn hoofd is het nooit stil, in mijn hoofd gaat het overal naar toe.’ Altijd denken, altijd gedachten. Woorden, dan zinnen die zich vormen. Gedichtjes. Hele lappen tekst. Dan denk ik schrijf het op. In depressieve (of zal ik zeggen, moeilijke?) periodes doe ik alle lastige gedachten af met ‘ben nou eens tevreden en geniet gewoon’, of met ‘iedereen heeft hier last van en stel je niet aan.’

Menopauze

Het is raar want ik ben tevreden. Ik ben gelukkig.

Maar ik kan je zeggen, en dat is het vreemde: ik ben tevreden en ik ben gelukkig. Ik heb het fijn en zodra ik me daar (weer) bewust van ben, duw ik de andere gedachten weg. Verwarrend? Ja, ik weet het is verwarrend. Lastig te volgen en moeilijk te snappen. Voor anderen maar ook voor mezelf. En het is zo ongelooflijk vermoeiend…
Mijn ochtend momenten zijn om tot rust te komen. Buiten en in de natuur. Die vroege ochtenden zijn mijn meditatie momenten omdat de dag niet meer of minder is. Die ochtend is ‘zijn in het nu.’

Als je het nooit aan me gemerkt hebt dan ben ik blij, want dan heb ik het goed gedaan. Als het vervelend voelt dat je het niet wist, ook dan deed ik het goed. Het was nooit niet mijn bedoeling om je te belasten met iets wat ook ongrijpbaar voor mij is. In dit hele verhaal heb ik mijn weg gevonden en de weg naar acceptatie dat je bent wie je bent, zal mij helpen.
Heel erg en verdrietiger vind ik het, als je heel jong al deze gevoelens hebt. Niet weet hoe ermee om te gaan of zelfs geen uitweg meer te zien. Als je met depressie kampt, ga je door al deze fases. Vaak niet één maar meerdere keren…

Menopauze

Waarom ik dit schrijf

Ik heb alweer maanden gevochten maar vandaag, nu ik me weer goed voel, kan ik me weer openen en voel de behoefte het op papier te zetten en te delen. Geloof me, dit schrijven is geen schreeuw om aandacht. Het is ook geen vraag om mij te begrijpen. Het is gewoon…, ja wat is het eigenlijk? Mijn manier van verwerken.

Ik voel me niet die wereldvrouw die andere vrouwen op dit platvorm van De Wereldwijven zijn. Ik leef in mijn ‘bubble’ , op een berg in Zuid-Afrika en doe gewoon maar wat ik graag doe: gastvrouw zijn. En ik geloof dat ik er nog goed in ben ook. Nee, ik heb ook geen goede doelen. Mijn doel is het goed doen voor mezelf.  De B&B Zeelandhuys is alles waar ik van droomde. Het is de plek waar ik heerlijk mijn creativiteit kwijt kan. Waar ik kan koken, tuinieren, korte stukjes schrijf, foto’s maak en vooral gastvrouw voor onze gasten kan zijn. Waar het leven over het algemeen genomen gewoon goed is.

Nee. Correctie. Fantastisch is, moet ik zeggen, want dat is het!

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst…

Dit Verhaaltje is ook geplaatst in www.dewereldwijven.com

 

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *