Ik lig wat schrijf-maanden achter
Wat me nu toch wel wat spijt
Heb korte verhaaltjes op FaceBook vóór mijn eigen blog laten gaan
Nu is FB wel een handig naslagwerk geworden
En wat gebeurt er nu eigenlijk echt, wat op geschreven moet worden
Maar in het leven…
of moet ik ‘mijn leven’ zeggen draait het toch om de gewone kleine dingen
die ik graag in woorden vang.
Winter softness
De zonnebloemen zijn verdwenen,
de passiebloemen ook.
De zaden in de groentetuin ontkiemden
en werden voedsel voor allen die ongeduldig waren.
Moederdag kwam en ging in stilte
mijn verjaardag was een zoektocht door een wereldstad,
en dat was op zich al een cadeau.
Onze gasten blijven komen en gaan
en gerechten en ons plekje vallen in de smaak
Ik zou willen dat corona ging…
Niet nadenken, laat los…
Ik geniet van de ochtenduren vol vogelgeluiden
en de nyala’s en bushbokjes die weer dichterbij het huis komen
Voor hen geen reis beperkingen
Ik strijk mijn haar uit mijn gezicht
veeg een traan uit mijn ooghoek
Zie alles weer helder door een nieuwe rode bril
en met mijn nieuwe ijzer, strijk ik alle plooitjes glad
was alles maar eenvoudig…
De ochtend mist hangt prachtig over de bushveld
maakt alles mysterieus, warm zacht licht
De wind brengt kilte en geuren,
jaagt door t gras
de zon laat me de schoonheid zien van iets eenvoudigs
Geeft me gouden momentjes.
Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid
8 Comments