Ieder verzonken in zijn eigen gedachten, muziekje op de achtergrond rijden we over de Markenroad richting centrum Lephalale.
Een bezoek aan de Doe-Het zelf-zaak staat als eerste op het lijstje…
In mijn ooghoek zie ik iets bewegen…een kleine Vervet aap zit op een hekwerk aan de kant van de weg. Kleine acrobaten zijn het als je ze over de stroomdraden ziet rennen. Een glimlach vormt zich op mijn gezicht.
Dan voel ik een hand op mijn been, ik kijk naast me en Jan zegt: ”Heb jij dat nou ook wel eens, dat je denkt wat een heerlijke dag, wat voel ik me goed en wat ben ik gelukkig”?
En ik zeg: “ Ja dat heb ik ook vandaag”.
Dan zijn we weer stil en ik luister naar een song uit ‘Up Close and Personal’… I am everything I am because you loved me…
Luister jij ook, ik weet het niet, ik vraag het niet want soms moet je gewoon even stil zijn, in het moment zijn.

Afgelopen week was Jan veel in het schuurtje te vinden, hij wil het graag omdopen in Atelier want “er ontstaat iets moois”, zegt hij. De laatste dagen werken we er samen. Ik probeer mijn ideeën te vertalen naar papier en dan Jan te laten begrijpen hoe ik het gemaakt wil hebben in MDF. Na het zaagwerk wil ik dan graag helpen bij de afwerking. Vele keren gaan mijn handen over de rondingen om te voelen of er nog schuurwerk aan te pas moet komen, we gaan als altijd voor perfectie!

Ik heb weer een paar keer achter de piano gezeten en geprobeerd iets te spelen en ook mijn boek; ‘The Year of the Locust’, wat al een jaar op het nachtkastje ligt word nu weer met regelmaat opengeslagen.
Tijdens het sproeien van de tuin zie ik een Redwart Milkweed Locust/ Sprinkhaan (Phymateus baccatus) is dat geen toeval nu ik net dat boek van Terry Hayes lees?

“ Luister naar de fluisteringen van de sprinkhaan,
hij herinnert ons eraan om ons intuïtie te volgen en
moedig vooruit te springen naar nieuwe horizonnen”

Het huishouden draait ook zonder mij… en toch…
Drie en half jaar geleden begon ik met één dag in de week hulp, doordat zij haar andere baantje verloor doordat de familie verhuisde nam ik haar twee dagen… ze vond een ander baantje erbij maar dat liep dit jaar af en om haar en haar gezin te steunen stemde ik in met drie dagen bij ons het huishouden doen…
Nou ja halve dagen dan, want ze heeft nog nooit een volledige dag gewerkt. Het viel mij steeds zwaarder om zo vaak iemand in huis te hebben rondlopen… ik voelde me belemmerd in mijn vrijheid en ook in mijn creativiteit.
Afgelopen week heb ik de knoop doorgehakt en gezegd dat ze nog maar 2 dagen hoeft te komen en dat ze er financieel dan niet op achteruit gaat, we willen ons ook niet schuldig voelen.
Ik weet niet precies hoe dat werkt bij mij, maar er viel toch zo’n last van me af. En die gevoelsmatige last, maakt plaats voor ruimte en een gevoel van vrijheid en geluk.

Zo zittend in de ochtendbries in de schaduw van de accacia die nu heerlijk weer volop in blad staat, schiet de gedachte aan de Sprinkhaan door mijn hoofd. Iets zegt me dat ik eens moet kijken naar de betekenis van dit diertje.

En zo vind ik: De betekenis van de Sprinkhaan.
De Sprinkhaan, een fascinerend wezen, springt vol vertrouwen door ruimtes en tijd, zonder te weten waar hij zal landen.
Hij symboliseert astraal reizen, het overwinnen van obstakels en het zetten van nieuwe stappen vooruit.
Interessant genoeg verschijnt de sprinkhaan vaak op momenten waarop we angstig zijn om de sprong te wagen.
Hij herinnert ons eraan om vertrouwen te hebben en moedig voorwaarts te gaan.

Toch mooi dat die Sprinkhaan nu net deze week in onze tuin verscheen en dat ik hem zag!

Omhul me met woorden…, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid