Het was een heel goede beslissing om een tussenstop in Haenertsburg te maken. Zes uur rijden is gewoon niet echt leuk en nu na 4 uur rijden een stop en dan de volgende dag nog zo’n 2 uurtjes ( 137 km) om bij onze eind bestemming te komen is gewoon zo veel relaxter.
Het eerste stukje weg de R 71 gaat over de Magoebaskloof en door het Woodbush Forest reserve. Het is alsof je door een groene tunnel rijdt. Langs de weg bloeit er van alles dat ik niet herken, of denk te herkennen maar hier in het wild in een natuurlijk subtropisch bos groeit. Grote gele magrieten, hibiscus en rode kerststerren sieren het lint van asfalt door de bergen voor je in Tzaneen komt.

Letsitele laten we rechts liggen en we volgen de borden Gravelotte, een klein plaatsje bekend om de grote Baobab boom die 4 km verder aan een zandweg staat in de richting van Leydsdorp… ook deze boom laten we rechts liggen. Dan volgt er aan de linker kant van de weg een kilometers lang hekwerk dat het 28.000 hectare Selati Game reserve omheind. Aan de rechter kant van de weg zie je veel bordjes van lodges en game parken. Het is wel duidelijk dat we hier in Greater Kruger zijn.

Bij Nyati, Balule Parsons gaan wij de poort naar het reserve binnen. Als we onze papieren laten zien en zij zeker er van zijn dat we een boeking in het reserve hebben, dan laten ze ons door… Wij vragen snel nog even of onze zoon ingecheckt heeft en de bewaker die wat verder weg op een stoeltje zit roept: “Ja, een Floris van Zeeland is al gearriveerd”. Dat is goed om te horen.

Je mag hier niet op eigen houtje rondrijden alleen als je naar je accommodatie gaat, wat heel begrijpelijk is want de Big Five die lopen hier ook gewoon rond en het is zeker geen Beekse Bergen.
De zandweg is goed begaanbaar, maar gaat omhoog en omlaag. Het is droog in de winter en daardoor stoft het enorm, we ontwijken wat potholes en genieten van de dieren die we al spotten op weg naar het Isambane camp waar het personeel en Floris ons al opwachten…

We krijgen de tent die iets buiten het kamp ligt, geen probleem voor ons, al is de loopruimte binnen de tent wel wat beperkt. Maar we zijn hier ook niet om in de tent te blijven zitten of rond te wandelen. Snel onze spullen opgeruimd en dan is het tijd voor een late lunch…hmmmm we hadden al een laat uitgebreid ontbijt in Haenertsburg gehad.

De lunch wordt geserveerd op het dek aan de waterplaats… deze is nu een stuk groter dan toen we hier de vorige keer waren.
Het ziet er allemaal zo lekker uit dat ik warempel nog een halve portie naar binnen gewerkt krijg. Voor een volgende keer…en die komt al snel, vraag ik sowieso halve porties… Mijn god de hele dag zitten en dat vele lekkere eten dat is niet goed voor me!

Na de lunch hebben we nog zo’n half uur voor we op gamedrive vertrekken. Dat betekent toilet bezoek, en eventueel omkleden omdat het moment dat het donker word het ook direct een stuk kouder is. Vergeet niet het is hier een open vlakte en in een gameviewer vang je best wat ‘koude’ wind.

Geen zin om om te kleden komt ook voor bij me, dan betekent het dat ik over mijn korte broek of rokje een fleece deken leg of de poncho die altijd klaar ligt in de auto. De eerste namiddag op game drive zit Emma in het ranger-stoeltje voor op de auto,  en Angela achter het stuur.
We vangen de Zulu woorden op voor de verschillende dieren en hebben al snel door dat er mogelijk een luipaard valt te spotten… Toch handig als je bij vorige safari’s ook een beetje oplet en luisterd naar de boordradio. In de verte horen we zo nu en dan gebrul, dat moet een luipaard zijn. Nu is het zoeken naar de plek waar hij of zij zich mogelijk schuil houd…
Bij het oprijden van een heuvel is het geluid nu duidelijk dichterbij en na kort overleg besluiten we hier stil te blijven staan en te wachten…

 
Niets duidt erop dat we ook daadwerkelijk een luipaard gaan zien. Hoog gras met witte pluimen en in herfstkleuren getooide struiken en bomen bewegen rustig door het briesje en de zon kleurt het droge gras goudgeel. De bush op haar mooist.
Floris die op de achterste rij zit en dus ook het hoogste… spot hem als eerste. Een enorm dier stapt via een door dierensporen gemaakt wildpad richting ons… eerst zie je alleen een soort schaduw vorm… dan de achterkant van de oortjes als kleine zwarte stippen en dan draait hij zijn hoofd richting ons en stapt zelfverzekerd uit de begroeiing het pad op.
Hij wacht, brult en de gidsen zijn er zeker van dat ook het vrouwtje tevoorschijn zal komen. Ze paren al dagen en het is blijkbaar nog niet gedaan…
Beide dieren willen zeker maken dat er nageslacht komt, en zo maakt hij haar nogmaals het hof in ons gezichtsveld.
We zitten eerste rang bij een soort van live uitzending van National Geographic en ik denk niet dat we ooit nog een beter zicht op een luipaard zullen krijgen als deze keer.

Het is Floris zijn eerste ontmoeting met een luipaard maar dit lijkt direct zijn beste ook, er zijn geen woorden voor ontmoetingen als deze. Camera’s blijven klikken want we willen dit toch ook graag vastleggen, maar het gevoel en de emotie die hierbij horen liggen nu voor altijd in mij opgeslagen. Deze safari kan al niet meer stuk, wat een fantastisch begin van mijn verjaardags vakantie.
Zo lang ‘Question mark’ want zo wordt dit mannetje genoemd, in ons gezichtsveld is, blijven we hem observeren.

We verlaten de heuvel, gaan de zonsondergang tegemoet, spotten nog wat kleiner wild en gaan dan richting tenten kamp om daar te genieten van een heerlijke sfeer zo passend bij een bushcamp het diner.

Eenmaal donker worden wij in de nog vroege avond door personeel naar onze tent begeleid waar ik nog uren wakker lig en geniet van de nachtelijke geluiden… 4.50 gaat de wekker voor een nieuw avontuur in Greater Kruger…

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Foto’s zijn met mijn nieuwe camera Sony RX10 IV gemaakt  door Floris en mijzelf.