Voorzichtig laat ik me uit bed glijden, nog warm van de nacht.  En ik wenste dat ik nog geurde naar hooiland waar de zon een zomerdag lang boven stond, ‘those were the days’! En ergens in mijn achterhoofd speelt een melodie…
Half 7 en Afrika is nog donker. Ik realiseer me dat het niet lang zal duren voordat het licht gaat worden en loop de kamer in waar Thor en Blix nog heerlijk op hun matjes liggen te slapen, maar direct wakker zijn omdat ik binnen kom.
Mijn lieve Goldens… altijd blij en vrolijk om me te zien.
Ik haal het alarm van het huis, schuif de deur open en adem de ochtend geur in. Heerlijk ruikt de bushveld zo ’s ochtends vroeg. Het is een kruidige peper-achtige geur die door de wind zachtjes verspreid word tijdens het ontwaken van de aarde.

De francolins kwetteren als eerste, zazoe daalt met vrolijk krijsen op het hekje en als de zon dan langzaam opkomt beginnen ook wat andere vogels van zich te laten horen.
Mijn mooie moment van de dag wordt vaak even vastgelegd en ook vandaag probeer ik weer een mooi beeld te vangen om te delen. Volmaakt geluk bestaat!
Het licht doet mijn ogen tranen…
Het winterbriesje doet me rillen en ik snel me naar de slaapkamer om nog even heerlijk wat te dromen.

Het volgende moment lig ik op mijn knieën, geen zachte landing die ik in gedachten had ik schaaf mijn knie aan het vel van de Rooibok mijn handen doen pijn en Thor probeert onder me uit te kruipen.
Moet een hilarisch gezicht zijn voor Jan die nu wakker schrikt en mij op de grond ziet liggen.
Maar die dan vraagt: ”Wat doe je daar…”?
Ik zou nu met een gevat antwoord kunnen komen, maar op dat moment deed alles me te veel pijn en bedacht ik me dat een vrouw van mijn leeftijd niet meer op een velletje moet gaan zitten als er geen kaarslicht is…
‘Schatje gaat t wel’? hoor ik hem zeggen … en terwijl ik langs de spiegel loop denk ik ‘nou ik heb betere tijden gekend’.
Ik zou willen dat de deuk in mijn ego nu het enige was wat ik voel, want wie maakt zich nog druk over een Gevallen Vrouw?

Oh en geen zorgen over Thor hoor, die is er weer helemaal van de schrik bekomen. Het was natuurlijk ook een beetje zijn schuld, want wie gaat er nou zo goed gecamoufleerd in de loop van de kamer liggen.

Ik kan niet meer slapen, drink koffie in bed, lees wat in mijn boek over een olifanten fluisteraar dwaal in mijn gedachten af naar vroeger tijden.
Het is mooi geweest met het lui zijn, tijd voor een frisse buiten douche met stomend heet water… de stijve spieren weer een beetje losmaken en energie opdoen.
Tja 50+, een wereldvrouw of ‘a silver woman’ klinkt allemaal leuk, maar t voelt soms toch echt al wat minder.

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

 link naar ‘Ik laat je vrij’ van Rob de Nijs