“As”, klinkt het uit de kamer: “Ze zijn er al”… “He wat?” reageer ik geïrriteerd schreeuwend over het geluid van mijn föhn heen. Ben toch al geen fan van mijn haren doen bij deze temperaturen, dus als het droog is en er model in zit, loop ik normaal gesproken naar de ventilator om mijn gezicht droog te laten blazen.

Kunst en Vliegwerk, lipstick op mijn tanden en pareltjes zweet op mijn voorhoofd…

Ik snap ook niet welke idioot er hier gaat wonen, zeker niet als je al opvliegers hebt en het betekent dat, zodra je drie stappen loopt in een ruimte zonder airco…het zweet je uitbreekt.
Maar we klagen niet hoor, het is gewoon warm en nou ja dat is het in Afrika. 

Maar goed van voor de ventilator hangen is geen sprake meer…met rood aangelopen hoofd ren ik naar de tafel waar alle bestek, glazen en serviesgoed staan te wachten om op de gedekte tafel buiten te komen. Ik vlieg heen en weer de druppels lopen nu …nou ja overal zal ik maar zeggen.
En als mijn 4 gasten de hoek van het huis om komen gelopen, samen met Jan die ze nog even met een praatje staande kon houden, sta ik met een handdoekje voorzichtig met gezicht af te deppen en moet ik weer helemaal in mijn rust zien te komen. De tafel is klaar….het eerste gerechtje nog niet!

Wine & Food Experience

Voor de gasten eerst een heerlijke MCC, dat praat altijd lekkerder…en ik neem zelf ook een half glaasje in de hoop dat dat een beetje ontspant.
Zuid-Afrikaners… wat denk je ‘altijd te laat’, maar nu gewoon veel te vroeg. Ik ben altijd, ja echt altijd, ver voor de afgesproken tijd klaar, maar met het etentje van december nog voor ogen, toen het ineens noodweer werd, leek het me beter om lang te wachten met het dekken van de tafel buiten.

Het foto-momentje is aangebroken en ik flip de ‘asperge, zalm, dille mouse’ in een kommetje, serveer en doe mijn praatje over de Kaapse wijnlanden en de prachtige wijnen die ik vanavond ga schenken. Heerlijk als ik een koele bries voel, ik ben weer relaxed en kan genieten van het gastvrouw zijn.
Een soepje, een spoom en een hoofdgerecht verder beginnen we een beetje deel uit te maken van de conversatie.
Wat leuk en fijn dat we een kleine afspiegeling van de Rainbow Nation aan tafel hebben. De dames zijn echt uit, waren zelfs naar de kapper geweest en de verwachtingen waren hoog omdat het vorige etentje blijkbaar bij één van de dames heel erg in de smaak was gevallen.
Ik was dan ook verbaasd toen ze vroeg of ik elke keer iets anders kookte, ze had namelijk al een favoriet gerecht… en de vriendinnen keken uit naar dat menu en binnen zitten in mijn ‘keuken’, want ook dat had ze als geweldig ervaren… dat ze kon zien wat ik nou allemaal in de keuken deed.
De dames waren volledig op de hoogte en nu was alles anders… ik hoop maar dat ik ze niet teleurstel!

En ik maar denken dat in mijn keuken zitten ‘klungelig’ was en dat mijn gasten privacy willen en liever genieten van het uitzicht over de bushveld.

Morgen is er weer een dag

Zo leer ik weer…en daar is het toch om begonnen, gasten verwennen met heerlijke gerechten en geweldig goede wijnen en mezelf verder ontplooien. Het toetje mag de kroon spannen en ik denk dat dat gelukt is. Banaan en pindakaas, succes verzekerd…
Als om 22.00 uur de dames denken dat ze naar huis moeten gaan, volgen hartverwarmende omhelzingen en klinkt hun gelach nog tot we de auto uit het zicht zien verdwijnen. Een geslaagde avond zit er weer op… de vaatwasser zit vol maar kan niet draaien. Het borehole water laat te veel vlekken na op het servies goed. Maar na een avond als deze wil ik onderuit lekker ‘Wie is de Mol kijken’….morgen vroeg ga ik wel afwassen.
Beetje een afknapper, dat afwassen, na zo’n heerlijke avond. Daar ga ik nog wat op verzinnen….

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid