Met enige regelmaat zal ik iets schrijven voor DE WERELDWIJVEN en die verhaaltjes zal ik ook in mijn Blog opnemen…
De Wereldwijven zijn Nederlandstalige vrouwen die wonen in alle hoeken van de wereld. Schrijven over de meest uitlopende onderwerpen is wat ons hier samenbrengt
De Wereldwijven brengen eerlijke verhalen die je blik op de wereld verruimen. Vaak zijn onze verhalen inspirerend en motiverend: over ondernemende, avontuurlijke en sterke wereldvrouwen. Soms zijn we kritisch: over vrouwenrechten, gelijkheid en actuele kwesties. Maar we kunnen ook herkenbaar en kwetsbaar zijn: over onszelf en onze twijfels. Onze verhalen weerspiegelen in ieder geval altijd onze persoonlijke visie vanuit een bijzonder wereldwijd perspectief. Meer lezen kijk op www.dewereldwijven.com
“Sssst”, zeg ik tegen mijn man als we samen heel zachtjes om het hoekje van de garage lopen om te kijken of onze zoon aan het spelen is met de kinderen van het pleintje waar we aan wonen.
Maar mijn keel slaat even dicht als ik hem iets verderop zie staan huilen. Mijn god wat doe je een kind aan als je besluit te emigreren. Ben ik een slechte moeder?
Ik hoor het de juf van groep 3 in Nederland nog zeggen: ”Floris, waarom gaan jullie in Afrika wonen”? En hij antwoordde steeds hetzelfde: ”Omdat het de droom van mijn moeder is”. En nu had ik hem gepushed om naar buiten te gaan en vriendjes te maken. Ik herinner me hoe we huilend in de auto zaten nadat we hem af hadden gezet op school. Het maakte niet uit dat de school er zo mooi tegen de bergen aan lag, dat de zon scheen en iedereen er schattig uit zag in schoolkleding.
Dat hij geen woord Engels sprak, dat was pijnlijk. Ik herinner me het moment dat we hem ophaalden. Hij was blij, er zat een Nederlands jongetje in de klas en school was leuk. Ik daarentegen had moeite met de regels. Het haar moest bijvoorbeeld heel kort. Maar nog meer moeite had ik met het idee dat je vooral allemaal hetzelfde moest zijn en doen.
Samen het leven oppakken
Samen boodschappen, wijn-estates bekijken en wijn inkopen, ergens lekker lunchen of koffie drinken. Het land is groot en er was tijd om meer te ontdekken. Het werd één dag per week vrijwilligerswerk bij een kinderopvang / hospitaaltje. Ik was er druk met de baby’s en later de kleuters. Ik wilde ze graag meer persoonlijke aandacht geven en een huiselijke gevoel dat onbekend voor ze was.
Na een poos nam ik een kindje mee naar huis en dat gaf meer voldoening. Ook al omdat ik geen ‘echte’ aansluiting kon krijgen met het personeel. Het werd meer en meer duidelijk dat ze niet wilden mixen. Ik die graag wilde integreren, iets van het land wilde leren. Ik die in Nederland toch ook vrienden had van verschillende afkomst…Het ging me (nog) niet lukken.
“Loslaten As, al die ingebakken Nederlandse gewoontes’, ben nu eens flexibel, dit zijn de gewoontes hier, wen er maar aan!”
De meest gemakkelijke manier van contact maken, was via de kinderen. Wat was ik blij toen hij uitgenodigd werd bij Zuid-Afrikaners, waar ik ook een kop koffie kreeg aangeboden! Dat uitgenodigd worden is niet echt een gewoonte. Kinderen worden vaak aan de deur afgezet en je moet soms maar zien hoe laat ze opgehaald worden. En ik dacht steeds maar weer: ‘Loslaten As, al die ingebakken Nederlandse gewoontes’, ben nu eens flexibel, dit zijn de gewoontes hier, wen er maar aan’!
Schrijven van de Zeelandhuys Blog en bellen met vrienden en familie bleef op deze manier heel belangrijk.
De man de baas?
Natuurlijk pak je alles aan om te zorgen dat je contacten opbouwt, dus toen de vraag kwam om te helpen met het schoollokaal te schilderen, vond ik het heerlijk om daar mijn steentje aan bij te dragen. Je moest zelf verfrollers en bakjes meenemen. Ik denk dat we met een vrouw of vijf al een poosje bezig waren toen de eerste man arriveerde. Heel demonstratief trok hij een overal aan, nam een roller met lange stok, en zei hij tegen mij in het Afrikaans: “Hé doe jij de randjes, dan doe ik de grote vlakken”. Ik keek hem aan en stelde me voor. Daarna zei ik dat ik slecht Afrikaans sprak, maar wel begreep wat hij zei en dat ik niet gewoon was dat iemand me op zo’n manier aansprak. Ik zag alle vrouwen wel naar me kijken. Iemand zei: ” Ja, ze komt niet van hier, ze is Nederlands”.
De betreffende man schilderde een stukje muur en hield het verder voor gezien. Toen de deur achter hem dicht sloeg, begon iedereen te lachen en zei ze hoe geweldig het was dat ik voor mezelf opkwam…ik dacht alleen maar: “oh jee ik maak me hier niet populair, hier is de man de baas”.
Nederlandse club, ik dacht het niet!
Gemaakte afspraken worden eenvoudig op het laatste moment afgezegd of niet eens afgezegd. Zegt er iemand tegen je: “We bellen u”… nou geloof me er gaat niemand bellen. De meeste Afrikaners spreken het liefst af op locatie en nu we in het buitengebied wonen, is naar het centrum gaan een hele trip. Maar goed integreren is belangrijk.
Dus hoe heerlijk is het als er Nederlanders naast ons neerstrijken. Even snel een bakkie of een glaasje doen. Gezellig bij elkaar eten. En toch mijd ik de Nederlandse club, of het ontmoeten van vrienden van vrienden, want we zijn niet geëmigreerd om hier alleen maar met Nederlanders om te gaan. Ik wil zo graag deel uitmaken van…
“De school deed me aan Harry Potter denken en leek zo uit een oud geschiedenisboek te komen. “
High School kwam in beeld en we verhuisden opnieuw om de kans groter te maken dat Floris naar de school van onze keuze kon. Ook dat werkt hier anders dan in Nederland. We weten niks van de schoolsystemen hier maar wel dat hij op een goede school nodig heeft, mocht hij later ergens anders verder willen studeren. We kiezen voor een Engelstalige opleiding op een puur Afrikaanse jongensschool. De school deed me aan Harry Potter denken en leek zo uit een oud geschiedenisboek te komen. Onze zoon is nu meer Afrikaans dan Nederlands en spreekt drie talen, waarvan Nederlands niet echt perfect meer.
Tijd voor iets anders. Iets voor mij.
Ik was toe aan iets anders en als je iets wilt dan moet je het zelf organiseren. Dus terwijl Floris op school sportte, sprak ik af met een moeder van een vriendje bij de plaatselijke Wijn en Champagne bar. Dat bleek een heel goede keuze en we vatten het idee op om dat elke woensdag te gaan doen. We besloten dat we ieder eens een vriend of vriendin of in haar geval een collega mee zouden nemen. En zo ontstond onze boekenclub. Eindelijk kreeg ik meer inzicht en kennis van het ‘hoe en wat’ in Zuid Afrika. Praten onder het genot van een wijntje is veel makkelijker! Het proeflokaal van het wijnhuis waar deze bar bij hoort, werd geopend en wij als goede klanten waren uitgenodigd.
“En eerlijk is eerlijk als je met personeel moet gaan werken dan ga je hier pas iets leren.”
Bij het betreden van de Tasting shed voelde ik me direct thuis en lachend zei ik tegen de manager: “Ik weet dat ik te oud ben, want jullie werken met studenten, maar mocht je iemand zoeken dan je mag me altijd bellen”. Twee maanden later kreeg ik een telefoontje, of ik echt geïnteresseerd was. Ik had mijn eerste ‘baantje’ in Zuid Afrika te pakken. En eerlijk is eerlijk als je met personeel moet gaan werken dan ga je hier pas iets leren. Met mijn achtergrond van leidinggeven in de zorg, behulpzaamheid en mijn gedrevenheid tot het geven van inzichten, vatte ik mijn taak serieus op.
Het was een bijzondere ervaring, veel dingen waar ik tegenaan liep, waren niet eenvoudig. Ik leerde om mij meer en meer de gewoontes eigen te maken en te begrijpen. Blijven pushen en achter dingen aangaan was een beetje de rode draad geworden en dat vond ik niet gemakkelijk. Eigen initiatief tonen, nou dat kwam vooral bij mij vandaan.
Een nieuw avontuur
Floris verliet na High School het huis, via KwaZulu Natal, Kaapstad, Valencia en Mallorca belandde hij opeens in Nederland en ging studeren… Wij kregen onverwacht een opzegtermijn voor de huur van onze cottage. En opeens kwam de Afrikaanse droom weer in beeld. Gingen we samen nog eens het avontuur aan, nu we Zuid Afrika beter begrepen?
Wordt vervolgd….
LEES HIER HOE DE DROOM VAN ASTRID BEGON
Kijk op de website om te zien welke verhalen jou kunnen inspireren!