Hoe leer je jezelf kennen en kun je van je zelf gaan houden als je jezelf de hele dag tegenkomt. Als je naast praten tegen je partner, de honden en je ‘wilde’ vogel het vooral in je hoofd druk is.

Ik geniet van de meer en meer lege momenten in mijn hoofd.

Het gewoon stil kunnen zitten en kijken zonder ook maar aan iets te denken en over iets te twijfelen. Tevreden zijn met wat is.
Geluk zien en ook voelen, in dat wat er hier in overvloed is, Stilte en Ruimte.

De drukke persoon in mij wordt stiller, er is niemand waaraan ik me hoef te bewijzen…want er is op Jan na niemand op deze berg!
Ik kan dagen, als ik zou willen, in mijn ondergoed lopen want er is geen mens die zich daar aan stoort.
Dus hoe heerlijk is het om van tijd tot tijd mensen te zien, diepgaande gesprekken te hebben…en het weinige wat ik meemaak te delen.
Er op uit gaan en te zien, maar vooral te voelen dat ik nog deel uit maak van …ja van wat…het is meer voelen dat ik er nog bij hoor.

Een witte huismus en een zwarte schijtlijster…

Soms ben ik bang dat als dat gevoel wegebt, dat ik dan nog verder wegdrijf van de mensen om me heen dat ik niets meer weet van wat er speelt in de wereld…
Het acht uur nieuws, zoals ik het nog noem, uit de rest wereld staat verder van mij af dan ooit.
Ben vooral bang dat mensen me dan niet meer de moeite waard vinden, dat mijn mening er niet meer toe doet. Dat ik een suffe huismus wordt….

Dus het is geweldig dat ik passies heb. Wijn en Gin, heerlijk eten maar vooral ook heerlijk eten bereiden voor anderen. Het warme gevoel dat ik in me voel stromen uit te stralen. Connectie maken met verschillende mensen, proberen te luisteren en in te spelen op die ander en toch ook zelf daar een stukje waardering uit zien te halen. Ik houd van mensen en hun verhalen, van voor ze zorgen en pamperen.

Ik zie Myna op ons schapenhekje zitten, niet dat we schapen hebben maar zo noem ik die stijl van hekwerk. Ik kan emotioneel worden als het stormt en zij zit buiten op de waslijn…ik kan verdrietig worden als ik bedenk dat ze nergens bij hoort en dan doel ik op haar soort genoten. Ze vliegt uit doet haar ding maar leeft tussen twee mensen en twee honden.
We moeten regels opstellen want ze schijt de hele kiet onder, vliegt zelfs de slaapkamer binnen. Eten doet ze in de keuken, nu zelfstandig, maar ze landt net zo graag op je wijnglas of in je schaaltje met hapjes. Soms denk ik laat haar toch, maar goed met gasten in huis kan dat dan weer niet. Myna hoort bij geen enkele groep en lijkt nog op geen enkele andere vogel, het is gewoon onze schijtlijster en dat mag…anders zijn, uniek zijn.

Ik ben een wereldvrouw, a woman of the world en een wereldwijf, dat moet genoeg zijn!

En toch als het er op aankomt willen we allemaal deel uitmaken van een groter geheel. We mogen een uniek individu zijn met een sterke eigen mening en een nog sterker gevoel, soms misschien veel te gevoelig ‘oversensitive’ maar geloof het of niet zo zoetjes aan ga ik meer en meer mezelf begrijpen en ook al een beetje van mezelf houden?
En wat mijn verwachtingen betreft moet ik nog veel leren…!

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid