Met enige regelmaat zal ik iets schrijven voor DE WERELDWIJVEN en die verhaaltjes zal ik ook in mijn Blog opnemen…

De Wereldwijven zijn Nederlandstalige vrouwen die wonen in alle hoeken van de wereld. Schrijven over de meest uitlopende onderwerpen is wat ons hier samenbrengt

De Wereldwijven brengen eerlijke verhalen die je blik op de wereld verruimen. Vaak zijn onze verhalen inspirerend en motiverend: over ondernemende, avontuurlijke en sterke wereldvrouwen. Soms zijn we kritisch: over vrouwenrechten, gelijkheid en actuele kwesties. Maar we kunnen ook herkenbaar en kwetsbaar zijn: over onszelf en onze twijfels. Onze verhalen weerspiegelen in ieder geval altijd onze persoonlijke visie vanuit een bijzonder wereldwijd perspectief. Meer lezen kijk op www.dewereldwijven.com

“Laat me nou maar”, zeg ik en draai me om, “want ik voel me gewoon niet lekker”. “ Het gaat vanzelf over”, zeg ik er nog achter aan. En terwijl ik lig en overdag nooit kan slapen probeer ik de dingen op een rij te zetten. De huur is ons opgezegd en dat brengt flink wat stress met zich mee…

Het is februari 2018. We zijn al een poos aan het zoeken maar kunnen geen betaalbare huurwoning vinden in de Kaap. Tenminste niet in het gebied wat we voor ogen hebben. Het gegeven ligt er dat we in december onze cottage uit moeten en dat baart ons behoorlijke zorgen.
Ik zou ik niet zijn, als ik niet zou proberen te ‘omdenken’ en proberen het negatieve om te zetten in iets positiefs. Wat waren de redenen ook alweer dat we naar de West-Kaap van Zuid-Afrika gingen: scholen en goede medische zorg. School kunnen we afstrepen want dat hoofdstuk ligt achter ons. Bij medische zorg vraag ik me af waar we mee uit de voeten zouden kunnen. We worden wel een dagje ouder, maar dat betekent niet dat we naast het ziekenhuis moeten wonen.

De oude Afrika droom komt weer in beeld

We zouden natuurlijk meer richting de bush kunnen gaan want dat was eigenlijk wat ik wilde toen we besloten te emigreren naar Zuid-Afrika.
En net als 15 jaar geleden begint mijn zoektocht op internet, toen vanuit Sint-Oedenrode nu vanuit Stellenbosch. Er komt heel wat aanbod voorbij als mijn oog valt op een foto met fantastisch uitzicht. De bouw van het bushveld huis is niet iets waar ik snel voor zou vallen, maar de kamers lijken me zeer ruim. Vier kamers betekent ook dat ik een kamer zou kunnen gaan verhuren en ik merk dat mijn fantasie al op hol slaat en allerlei nieuwe mogelijkheden ziet.

Nu moet ik Jan nog overtuigen en dat blijkt veel eenvoudiger dan ik dacht. Ik vind het geweldig dat hij op zijn 75e zoiets nog wil gaan ondernemen, samen nog een nieuw avontuur durft aan te gaan.
Met een beetje google-en, vind ik de eigenaar, zo omzeil ik de makelaar, praat alvast wat zaken door waarvan ik weet dat manlief die belangrijk vindt en een kijk-afspraak is snel gemaakt.

Een verhuizing die op een nieuwe emigratie lijkt

We vliegen van Kaapstad naar Johannesburg, huren een auto en rijden 3,5 uur naar het noorden. En wat we aantreffen overtreft onze stoutste dromen. Giraffes, zebra’s, waterbok, impala het loopt allemaal door de ‘tuin’ en het uitzicht is fenomenaal, in onze ogen dan toch wel want je moet houden van alleen maar bos en bergen. We gaan met een hoofd vol prachtige herinneringen terug naar de Kaap om alles voor te bereiden.

Twee maanden later vertrekt de verhuiswagen en wij vertrekken een paar dagen later met onze twee golden retrievers, 1800 kilometer rijden door prachtig Zuid-Afrika naar een totaal ander leven. Oh wat houd ik van reizen door dit land en ik realiseer me ook dat dit dadelijk niet zo snel meer kan.
Dacht ik in het begin nog dat alles eenvoudig zou gaan, niets is minder waar. Maar ik prijs me gelukkig dat ik al 13 jaar in Zuid-Afrika verblijf en de gewoontes al een beetje ken. De West-Kaap en Limpopo zijn echt in niets met elkaar te vergelijken.

Lephalale is de nieuwe dorpsnaam, maar er wordt hier nog steeds gesproken van Ellisras

Het dichtstbijzijnde dorp waar we 14 kilometer vandaan wonen is twee krachtcentrales rijk…Niet dat dat helpt in de stroomvoorziening hoor en of je dat positief moet vinden is ook nog maar de vraag. Geen idee of het komt doordat er hier nogal wat expats woonden maar wat ik wel weet is de Afrikaner Boer beslist niet houdt van Engels sprekende mensen.
Vette pech voor mij. Ik begin dus al met minpunten…en dan kom ik ook nog uit de Kaap en van Nederlandse origine.

De landelijke ruimte om ons heen is overweldigend en ik ben geloof ik beland in een groot jachtveld. Ja, ik had me voorbereid en ingelezen en dacht dat het hier vooral veel toeristische wildparken waren.
Waar wij zelf wonen, wordt kleinschalig gejaagd voor de pot, dat is totaal aanvaardbaar voor mij. Wat er op andere farms gebeurt, stoot me nog wel eens tegen de borst. Sommige verhalen klinken zeer aannemelijk en dan knik ik begrijpend, maar voel ook direct dat ik hiermee verraad pleeg. Dus hoe ga ik hier mee om?

Mijn Nederlandse mentaliteit dat alles bespreekbaar moet zijn speelt me soms parten.

Praat ik over jagen met Nederlandse vrienden? Hoe verenig ik de tegenstrijdige gevoelens? Maar ik zit hier ver van iedereen en hoe ga ik vrienden maken als ik over alles een mening heb. Het is steeds wikken en wegen.
Naast vrienden maken wil ik ook graag mijn thuis business opstarten, zoals een vriendin uit Stellenbosch zei: “Jij bent dadelijk de frisse wind door Lephalale”! Nou, ik denk dat ze hier bang zijn voor een storm:” code rood”.
En cooking up a storm dat is wat ik het liefste doe, heel eerlijk gezegd wel in meerdere opzichten. Ik zal het nooit helemaal leren dat Go with the Flow.

Het gastenverblijf is inmiddels klaar en de eerste gasten zijn geweest. De etentjes komen ook lekker van de grond al moet de Bushvelder nog wel heel erg wennen aan al dat bestek naast het bord en wijn bij het eten. Maar ik heb er alle vertrouwen in.
Heel soms, op een goede manier hoor, komt dat missionaris gevoel naar boven. En dan zegt het stemmetje in mijn achterhoofd: “Ik ga jullie hier in de Bushveld het beste van Nederland en de Kaap brengen, maar zouden jullie mij dan een heel klein beetje kunnen omarmen.”
In alle opzichten is het een geweldig besluit geweest, we voelen ons in de bush op onze plek en genieten van het huis met uitzicht. Dat doen we vooral samen, maar nog meer als we gasten hebben die we zo graag verwennen.

Voor nu houd ik me steeds voor ogen; ’Geluk zit in jezelf’! We redden ons prima…iemand fluisterde me in dat er al over ons wordt gesproken. Positief als ik ben, denk ik dat het dan wel goed zit.

LEES HIER WAT ER AAN DIT AVONTUUR VOORAF GING

LEES HIER HOE DE DROOM VAN ASTRID BEGON

Kijk op de website om te zien welke verhalen jou kunnen inspireren!