De tweebaans weg van Lephalale via Vaalwater naar Modimole is gelukkig een stuk opgeknapt. Zo nu en dan nog een pothole maar voor de rest echt heel goed begaanbaar. Een weg met wat groene berm, vergezichten over glooiende heuvels maar ook heel veel omheining. Dit hoge noorden is het gebied met de vele gamefarms, boerderijen waar allerlei soorten bokken en bijvoorbeeld zebra’s gefokt worden, maar ook waar de Zuid-Afrikaner, Europeanen en Amerikanen komen om te jagen.

Zo nu en dan zie ik een Kudu of Giraffe langs het hek lopen een mooie afleiding van mijn gedachten die toch steeds terug gaan naar het afgelopen weekend. Een weekend wat ik al emotioneel inging door het verlies van mijn vriendin Maritha werd abrupt onderbroken…

Twee minuten voor 11.00 krijg ik een telefoontje dat ik mis doordat ik buiten ben. Direct komt Jan aanlopen dat de werkers op de Opikopi Lodge de eigenaar niet kunnen wakker krijgen en ik spring in de auto. Het is geen 5 minuten rijden schat ik zo in. Bij mijn aankomst is de deur van zijn rondavel nog op slot. Een reserve sleutel geeft toegang, als de binnen-hor-deur niet van binnenuit op slot zou zijn. Die breek ik dan maar met bruut geweld open. Onze buurman en landlord vind ik liggend achter het bed. Mijn zorg instinct popt direct in en naast ambulance en familie bellen kan ik niet heel veel anders doen dan Hennie comfortabel op bed leggen en wachten. Wonen op een farm betekent dat zorg verlenende instanties niet binnen 5 minuten hier kunnen arriveren. Mijn voorgevoel wordt waarheid en Hennie laat het leven voordat de ambulance ter plaatse is.
Emotionele stress kikt in… angst ook of moet ik zeggen paniek… het is gewoon een beetje veel om te verwerken.

Bij deze steeds terug kerende overdenkingen blijven mijn ogen angstvallig op de weg gericht. Veiligheid boven alles, maar ik merk dat wanneer we tussen Vaalwater en Modimole rijden, ik zoek naar mogelijke sporen van het ongeluk… steeds zoekend naar de bevestiging.

Een bevestiging die de volgende dag, als ik aan haar kist sta omringd door prachtige foto’s van Maritha pas echt doordringt.
Met kracht en de weinige rust die in me is probeer ik mijn geschreven woorden vertaald in Afrikaans in een volle kerk uit te spreken. Het laatste wat ik voor haar kan doen, een laatste daad van vriendschap.
Een vriendschap die voor altijd zal blijven…

Thuis gekomen bekijk ik de herdenkingsdienst van Hennie via you-tube, het verwerken, afscheid nemen en terug gaan naar ‘normaal’ leven is begonnen.
Het zal nog wel wat “ups-and-downs” kennen, “time will tell”!

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid