Herinner jij het je het nog…Liefdesverdriet?
De knoop in je maag en de misselijkheid. Ik wil er niet aan toegeven vind het zo zwak van mezelf…
Maar ik sta vanochtend huilend onder de douche. In mijn hoofd gaat voor de 10^de keer het zinnetje ‘Het is goed zo, we wisten dat het afscheid onvermijdelijk zou zijn’…en ik zou ook niet anders willen.

En in datzelfde moment gaan mijn gedachten naar OR Tambo, het vliegveld van Johannesburg.
Een paar stevige knuffels en kussen. Een paar teveel zodat ik weet dat het ook hem pijn doet. Hij verdwijnt door de deur en wij kijken elkaar met waterige ogen aan. Nee, we gaan niet huilen, lezen we bij elkaar… maar op de 3.5 uur durende autorit naar huis gebeurt dat toch.

En dan thuiskomen…

De pijn van het fysieke loslaten en hem niet meer in huis hebben. De jongen waar ik toch een soort van verliefd op werd tijdens zijn geboorte. Die liefde is er en gaat nooit over maar ik kan niet bij hem zijn.
Het houden van is diep in mijn buikgevoel genesteld. En die buik is vreselijk van streek.

Ik weet het gaat weer wennen, over een paar dagen zit ik weer in mijn gewone ritme hier in Zuid-Afrika, maar nu wil ik foto’s kijken en de afgelopen weken de revue laten passeren en genieten en verlangen naar de tijd die we samen hadden.
Ik wil de glimlach zien toen hij een verrassing vlucht kreeg over de bushveld en een 4 maanden oude neushoorn kon spotten vanuit de lucht.
Ik wil de heerlijke momenten vasthouden toen we samen voor gasten aan het koken waren en ik voelde dat hij trots op me was.
Ik mis de schaterlach, de droge humor, zijn duidelijkheid en rust. Ik mis ook dat stukje van mezelf dat ik zo herken in hem.

Ik zie hem genieten als we op safari zijn, hoe gemakkelijk hij contacten maakt en hoe open hij dan kan zijn. In die momenten komen verhalen los over waar hij in de toekomst zou willen wonen, maar altijd erachteraan: “Dat kan veranderen Mam, alles is nog mogelijk”.
Ik begrijp het en ben trots…onze zoon van 21 doet het toch allemaal maar. Deze drie weken deden we het samen. Vanaf vandaag wil en gaat hij weer laten zien dat hij het alleen kan. Maar hij hoeft niets te bewijzen, die trotse zoon van ons.

Ik probeer in mijn ritme te komen, volgend weekend weer gasten en dan moet de kamer en het 5 gangen menu klaar zijn. Het lijstje wat ik allemaal wil gaan doen zit in mijn hoofd en over een paar weken ga ik eens kijken wat voor mooie tripjes we zouden kunnen doen als hij volgend jaar weer hier is.
Ik hoor het hem zeggen: ”Mam het is zo weer volgend jaar en dan ben ik er weer”!

Liefdesverdriet, we kennen het allemaal en ik weet het gaat over.
Ooit heb ik gekozen om een wereldvrouw te zijn, te emigreren en dan moet je er rekening mee houden dat je kind ook de wereld wil ontdekken. Dat is iets heel moois wat je meegeeft maar kan ook enorm pijnlijk zijn.

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Wil je meer lezen
over zijn vlucht in een bushplane Lees dan: ‘Laat me de wind zijn onder jouw vleugels’ of
over onze safari in Botswana Lees dan: ‘Safari Tuli Block Botswana’