Met een Ommmm en gesloten ogen, de handen gevouwen voor het hart sluit ik het ritueel en begin aan een nieuwe dag. Dagen die veelal op elkaar lijken zeker als er geen gasten worden verwacht en eindelijk na maanden voelt dat goed…
Lichamelijke ongemakken zorgen er voor dat één van mijn al lang openstaande doelen opnieuw bereikt wordt. Gewoon in mijn eentje yoga oefeningen doen en mediteren, de mat op het terras uitrollen en maar zien wat ik denk dat goed zal doen voor mijn spieren, maar vooral ook voor mijn geest.
Zittend op mijn mat in de schaduw kom ik tot de conclusie dat ik dit veel eerder had moeten doen, want ik begin weer in mijn rust te komen.
Vooral de meditatie zorgt ervoor dat ik terug in mijn kracht kom. Maar yoga-oefeningen zorgen er ook voor dat ik weer meer opensta voor anderen en graag iets wil betekenen in het leven van die ander, warm kan zijn zonder de verwachting iets terug te willen ontvangen.
Het loslaten van een krampachtig vasthouden aan…
Het lijkt of mijn eigen ontwikkeling om meer ruimte vraagt. Eigen ruimte is altijd al belangrijk voor me geweest. En nu ik hier zo alleen op die berg zit, laat ik voor het gemak mijn man even buiten beschouwing en nemen vooral mijn gedachten het grootste deel van de dag in. Daar waar ik in het verleden steeds snel geïrriteerd was dat ik niets tot weinig meer van mijn vrienden hoorde, had ik toen voornamelijk het gevoel dat IK het was die steeds contact moest opnemen om vriendschappen in stand te houden. Het voelt nu alsof ik dat geaccepteerd heb.
Het proces van loslaten was al jaren bezig maar de verhuizing naar ’t bushveld van Zuid-Afrika heeft alles versneld. De rust en ruimte hebben veel duidelijk gemaakt en zorgen voor acceptatie.
Ik hoor er niet meer bij en dat is oké
Het is pijnlijk te moeten constateren dat je in verschillende groepjes er niet meer bij hoort. Door mijn levenswijze, verhuizing en emigratie, de keuze voor mijn partner maar ook de keuze om je leven een andere invulling te geven. Ik vind het belangrijk om iets voor een ander te betekenen en weet dat je niets mag of moet terug verwachten. Daar zit nog wel eens een dilemma. Dus na jaren proberen te leven in twee werelden, het iedereen en alles naar de zin te maken, denk ik dat ik vanuit mijn rustpunt kan zeggen dat ik een nieuwe weg ben ingeslagen.
Ik zie wel wie of wat er op mijn pad komt…
Ik kan ontzettend genieten van mensen die uit het niets op mijn pad komen en die in dat NU moment genieten van dezelfde dingen; een goed gesprek, lekker eten en heerlijke wijnen.
Schrijven en emoties delen hoort daar voor mij ook bij en ik weet dat je je dan kwetsbaar opstelt. Ik weet nog niet of ik met het verwoorden van mijn gedachten om goedkeuring vraag of mezelf iets wil bewijzen. Of dat ik gewoon graag met anderen deel dat wat mij bezighoudt. In een stukje dat ik vandaag las, werd de schrijver beticht van ijdelheid. Een vreemd gegeven dat ijdelheid vaak als iets negatief gezien word. Noem het zoals het voelt voor jou…ik zie het als zin geven aan mijn leven. Rust geven aan mijn hersenspinsels. Ik geloof in wat ik zie…en het is goed zo!
Zin in mijn leven
Het is het gevoel van pure liefde wat ik omarm als ik me open en hier om me heen kijk, de eenvoud van de natuur haar werk laat doen. Een gevoel van pure liefde wanneer iemand echt iets bij mij aanraakt. Een woordkeuze, een oog contact, een lach even die connectie. Iets spiritueel dat ik niet of moeilijk kan vangen in woorden maar wat zin geeft. Zin in mijn leven!
Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst…
