Racisme is blijkbaar van alle tijden en iets waar we ons niet bij neer moeten leggen, maar alleen een discussie op FB gaat ons niet verder helpen. Een paar maanden geleden zaten we in een huiskamer ingericht als in de 60er jaren … de tv stond aan…

Ik graaf in mijn geheugen… naar de voor mij bijzondere uitstapjes van het afgelopen jaar. Zo beland ik in het weekend wat we doorbrachten in het Rockwell Hotel in Kaapstad. Centraal gelegen tussen de Waterfront en Waterkantje biedt het allerlei mogelijkheden om te voet er op uit te gaan. Ik koos ervoor om via Waterkantje de Bo-Kaap in te lopen en gelukkig sloot Jan zich bij mijn idee aan. Na 10 jaar hadden we namelijk nog nooit de Bo-Kaap bezocht.

Wie kent er niet de prachtige foto’s van de gekleurde huisjes van de Bo-Kaap en kennen we niet allemaal een beetje de achtergrond van deze wijk. Maar er rondlopen de sfeer proeven, je verdiepen in de geschiedenis, dat is toch even iets anders.

We steken Strand-street over en lopen de wijk Waterkantje in waar een prachtige nieuwe Mall is. Ook hier op de bovenste verdieping van het overdekte winkelcentrum is veel leegstand, maar wat er is aan winkels is echt de moeite waard… Mooi en luxe en de straten er om heen verbazen me. Gewoonweg prachtige huizen waarvan vele omgedoopt zijn in guesthouses of B&B’s de meest zoete kleuren sieren de straten. Huizen die lijken van snoepgoed, prachtig smeedijzeren hekwerken aan alles is zorg en aandacht besteed. Ik twijfel nog heel even of dit al Bo-Kaap is.

Maar Bo-Kaap begint pas na het oversteken van de volgende grote weg die naar de oceaan leidt….en vanaf deze kant is het echt een stuk minder mooi. Niks geen kleurtjes… huizen die op ruïnes lijken en de was drogend over de hekken in de voortuin.
“Voel jij je hier veilig”, vraagt Jan aan mij….”nou ja ik heb niet snel het gevoel dat ik me in Zuid-Arika onveilig voel”, antwoord ik. Ik herinner me eigenlijk maar 1 keer onveilig gevoeld te hebben en dat was in Barcelona, ergens een verkeerde afslag genomen en in een donker en guur buitenwijkje beland en dat na zonsondergang…
Het is nu klaarlichte  dag, ik vind het wel overzichtelijk dus op ons gemak lopen we verder op zoek naar Walestreet (Waalstraat). Hier is naar ons idee het begin punt van de wijk en daar bevindt zich ook het museum.

We betalen entree geld en nemen plaats in de jaren 60 huiskamer waar we naar de tv kijken … we luisteren naar het verhaal van vrouwen en mannen … horen hoe zij verjaagd werden uit district 6 waar blank, wit en zwart, katholiek, protestant en moslim zonder problemen samen woonden. Er was een rassenscheiding en zij moesten een nieuw leven opbouwen hier in de Bo-Kaap. Een gebied tegen de berg boven de stad…dat verklaard ook direct de naam.
We zitten ademloos te luisteren en realiseren ons dat er weinig tot niets verandert is, buiten gekomen met alle indrukken gaan we op in de schoonheid van de wijk.
Andere culturen brengen bijzondere schoonheid, verleiden je tot meer willen weten. Dagen je uit tot een gesprek… prikkelen je smaakpapillen, maken je nieuwsgierig.
Andere culturen verleiden je tot het maken van mooie reizen, stimuleren je om te ontdekken, te leren en je te ontwikkelen tot een wereldburger.
Je neemt mooie en bijzondere eigenschappen over, nieuwe kookboeken met andere gerechten in je keuken, exotische kunst en meubilair sieren je huis en het meest belangrijke je maakt nieuwe vrienden…

 

Waar zie ik het verkeerd
Waar komt de angst vandaan
Ik be’heers’ niet de kunst van politiek
Alleen liefde voor elkaar kan en mag heersen
Alleen openstaan met je hart, zou moeten leiden tot dat wat we willen…
Respect, liefde, acceptatie en aandacht voor wie we zijn!

 

We drinken een kopje koffie met de lekkerste koeksisters die ik ooit gegeten heb.
We laten de geschiedenis achter ons, lopen bergafwaarts richting de luxe Waterfront.
Gaan op in een omgeving die nooit een geschiedenis zal hebben, moderne winkelcentra en fastfood ketens.
De mensen lopen langs elkaar heen, niemand heeft tijd en tot een gesprek komt het nauwelijks…wat weten we nog van elkaar…

De Bo-Kaap heeft weer een hoop losgemaakt in ons, zorgt voor diepgaande gesprekken. Hoe mooi de huizen en de wijk ook zijn, het is vooral de pijn van al die jaren die doordringt, de pijn dat we niet willen leren van geschiedenis.

 

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid