Ik denk ….pff ja dat altijd eeuwige denken, dat alsmaar in je hoofd bezig zijn.
Ik denk dat vooral dat je afremt van creativiteit, van spontaan dingen doen. Dus concentreer ik me op de ruisende wind… de zon of laat prachtige pianomuziek door mijn lijf gaan.
Weet niet hoe ik dan ineens in De Kelders beland…en mijn gedachten gaan terug naar het prachtige huis waar we vorig jaar winter een weekend verbleven. Een uitzicht over milkwood en fynbos naar de uitgestrektheid van de Atlantische oceaan die hier zo ergens vermengt met de Indische Oceaan. De slaapkamer met de grote schuiframen zodat je vanuit het warme nest de zilte koelte ontvangt.
Dat overweldigende geluid van de golven die breken, en ruisend het strand op komen of stukslaan op de rotsen. Ik kan verlangen naar de wandelingen, praten lukt nauwelijks want woorden gaan verloren. En het is ook niet belangrijk.
De herinnering is sterk…
Ik weet nog hoe ik vol liefde keek naar hoe de honden renden, hun weg vonden over de smalle rots paadjes. Blix die voor t eerst ging zwemmen en Thor die naar stenen dook die Floris voor hem de poel in wierp. Wij schreeuwend als ze zich dichtbij ons uitschudde en zoutwater en zand ons om de oren vloog.
Turen naar de walvissen, zoekend naar de fonteinen van uitademend zee water… wachtend op het moment dat er een staart boven het water oppervlak verschijnt. Hopend op die ene grote sprong zodat je het dier in zijn geheel kunt zien. Maar nooit teleurgesteld als het wederom niet zo is… Het zout, de zon en de wind brandden op je huid, tijd voor een knapperend haardvuur, en glas wijn en een heerlijke maaltijd.
De zonsondergangen die aan het water altijd zoveel meer indruk maken, zoveel intenser zijn, de zilveren gloed op het water, een spiegel voor de ziel…Oneindig diep, niet tastbaar. Aan het oppervlak niets zichtbaar, maar weten dat er zoveel onder het oppervlak speelt…
De Kelders, een langgerekt dorp langs de oceaan zonder centrum. Kust en rotspaden en een enkel restaurant aan het water dat dus altijd vol zit. Een vriendin raade me aan om bij Niel Stemmet te gaan eten….en wat een fantastische ervaring was dat. Ontvangst in een prachtig private guesthouse , zo smaakvol ingericht dat ik het betreurde dat we er niet overnachtte. Maar we hadden er wel een heerlijk diner aan de chefs table. En Niel is een geweldige gastheer die je echt het gevoel geeft dat zijn huis, jouw huis is. Die door zijn reizen, koken en schrijven ook vele verhalen te vertellen heeft. Ik was dan ook enorm blij met Niel’s kookboek, wat ik later van diezelfde vriendin kreeg… een mooie herinnering en een inspiratie voor mijn etentjes…
3 nachten weg en zoveel herinneringen… zo heerlijk om dat met zijn 3en gedaan te hebben dat er altijd dat gevoel blijft ‘dat moeten we vaker doen’ en dat gaan we ook doen!
Zal eens even kijken of er al een winter aanbieding is… want dit uitzicht blijft boeiend.
Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid