Waardering en liefde, begrip en respect, weggaan en nooit afscheid willen nemen, accepteren… en nu pas inzien of begrijpen dat het een pijn veroorzaakt. Een gevoel dat ik ben gaan koesteren, iets wat ik niet los kon laten omdat het al zolang deel van me is. De angst, nooit goed genoeg te zijn, niet te voldoen aan het beeld dat je denkt dat anderen van je hebben….of het beeld dat ik vooral van mezelf heb en het nog steeds in stand houd, tegen beter weten in.

Ik ken het, de psychologie…van jezelf houden, je bent wie je bent en zo is het goed…kijk in de spiegel en zeg dat je trots bent op jezelf, mooie voorbeelden. Ik moest er mee aan de slag.

Depressie in, depressie uit dat was een beetje 2016, hormonaal flink in de knoop. En oh, wat was ik trots dat ik het steeds zelf op kon lossen en nee, zo erg was het allemaal niet.

En denk nou niet dat ik niet gelukkig was, want dat was ik met tijden echt wel. Maar alle tegenslagen vielen een beetje zwaar en de accu opladen, ik zeg maar zo: ik kon ‘t stopcontact niet altijd vinden…

Ik moest eruit, iets nuttigs gaan doen, iets wat mijn zelfrespect weer een beetje naar boven haalt. Andere omgeving een positieve input. Vooral contact maken, mensen zien, dingen leren…grenzen verkennen.
Dus ik ging een paar uur werken…dat gooit dan direct een heel huishouden om.Ik moest vertrouwen hebben in dat anderen mijn taken kunnen overnemen en dat ze dat niet altijd doen op mijn manier, maar dat een andere manier ook goed kan zijn.

Mijn schrijven kwam tot een halt…de creativiteit was weg, maar ik mistte het verschrikkelijk en toch kon ik me er niet toe zetten.

Het lijf kwam in opstand, kleine ongemakken en toen zoiets als “gravity wasn’t my best friend”, en mijn lijf had een herstel operatie nodig. Ondertussen overleed mijn vader en hoewel ik al jaren geen contact meer met hem had, kwam de realisatie dat ik de rest van de familie ook verloren had hard aan. Denk dat de stilte nog wel ‘t meeste pijn deed…maar het leven gaat door.

Ik ben geen kind meer, mijn ouders zijn niet meer, maar ik ben een ouder en heb een kind. Onze zoon zat in zijn matric jaar met een toekomst voor zich.
11 jaar geleden besloten wij zijn leven een andere draai te geven, nu gaat hij dat zelf doen.

De circle of Life, op zoek naar Geluk, nieuwe mogelijkheden, andere omgeving, mensen ontmoeten. Waardering en liefde, begrip en respect, weggaan en nooit afscheid willen nemen… accepteren dat het leven is zoals het is.

Van elke dag een feestje maken, genieten van een zonnestraal, de dauwdruppel… de regen op je huid, blote voeten in het gras. Een frisse wind door je haar, een beetje wind tegen is nog niet zo slecht…

Ik moest op de dag af een jaar overbruggen…terug kijken heeft geen zin, zelfreflectie des te meer!

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid