Mijn god wat ben ik verdrietig en wat voel ik me machteloos.
Heb net in alle rust het artikel van Bram Vermeulen in het NRC van 31 augustus gelezen.
Ja, ik loop wat achter … en blijkbaar niet alleen in het lezen.
Mijn lieve schoonzus was zo aardig om deze reportage via de mail door te sturen.
Ik weet eigenlijk niet meer of ik dit fijn vind om te lezen,
Ik weet niet of ik hier nog over wil discussiëren…
Ik weet niet meer waar wij in dit alles staan….
In het land van de Regenboog Natie, een natie die volgens Bram zijn artikel, nooit heeft bestaan.
Nee, ik ben geen journalist…ik ben gewoon een vrouw met gevoel, die haar sensitiviteit bespreekbaar wil maken op papier en haar tranen laat stromen bij het in duigen vallen van haar droom….

Ik die hier leef en die zo graag dichter bij mijn Afrikaanse medemens wil komen, hoe komen we hier ooit uit. Ook in ons boekenclubje op de woensdag middag gaat het er vaak over…we zijn een heel gemêleerd gezelschap, zwart, wit, kleurling en geel zal ik maar even zeggen.
Dacht ik pas nog dat we niet meer over Kleur zouden praten, maar dat we allemaal Afrikaners zouden zijn….Nee, nu wordt het weer expliciet uitgesproken.

We spreken over het koloniaal verleden, de taal van de onderdrukker, de taal die ons zou moeten verenigen…
En ik schaam me dat ik beide talen nog steeds niet goed genoeg beheers.
Ik lees over zwart en wit denken…maar heb ik niet geleerd;
– en nu denk ik aan het liedje van Frank Boeijen –
“Denk niet Zwart, denk niet Wit, maar denk in de kleur van je hart”….
Is de taal van ons hart niet voldoende om elkaar te vinden, om met elkaar te praten, om tot oplossingen te komen.
Gelijk zijn…willen we dat? Is het niet het streven van de mens om geaccepteerd te worden zoals je bent? Dat juist onze verschillen in taal, cultuur en alles wat daarom heen hangt ons zo bijzonder maakt. Dat dat juist een vriendschap bijzonder maakt.
Zouden we niet allemaal trots moeten zijn op wie we zijn en elkaar in elkaars waarde laten.
Ik weet dit is allemaal te simpel gedacht….maar ben ik zoals mijn blanke buurvrouw, mijn blanke zus? Denk ik zoals mijn blanke vader, mijn blanke vrienden….

Daar waar ik woon zie je weinig van het echte Afrika en ja wij kozen bewust voor een plek waar wij onze zoon hopelijk een goede toekomst kunnen geven en daarvoor is scholing belangrijk. Ik wist niet en had nooit gedacht met mijn Nederlandse achtergrond en het leven wat we daar hadden, dat het zo moeilijk zou zijn om met de zwarte en kleurling gemeenschap in contact te komen.
Ik was verbaasd dat ik tijdens mijn vrijwilligers werk niet tot een echt gesprek kon komen met de verpleegsters… het bespreekbaar maken tijdens een vergadering leverde wel wat op, maar direct heb je dan ook het gevoel dat ze het voor mij deden…de woorden…”Wij mixen niet met blanken” zijn altijd blijven hangen. Degene met wie ik sprak vond niet dat we moesten mengen, het zou tot verlies leiden van een cultuur… en ik begreep wat ze zei.

Ondertussen heb ik mijn zoon van school gehaald….ze hebben het twee lesuren weer over de taal problemen gehad binnen de universiteit en de situatie die er op de landbouwschool ontstaan is. Hij is er nu wel klaar mee zegt hij…hij weet het nu wel…
Zijn woorden:” Dat programma waar alle ophef nu over is dat heet LUISTER, en daar gaat het om, we moeten luisteren naar elkaar, ook al hebben we een andere mening…we moeten de ander tijd en ruimte gunnen om zijn ideeën te vertellen. Niemand weet naar zijn idee nog waar het echt over gaat want allerlei rand problemen gaan nu 1 groot probleem vormen.

Het duurde 8 jaar voordat ik naar een Township ging, Floris vond het afschuwelijk dat ik dat deed … maar ik wil graag weten hoe het is, me proberen in te leven. Hij zei: “Hoe zou jij het vinden als hier bussen met toeristen stoppen om te zien hoe wij leven?” Ik weet dat hij daarin gelijk heeft…Ik zou ook liever op uitnodiging bij iemand thuis willen aanschuiven…en mijn huis voor hen openstellen. Ik heb het geprobeerd en ik geef niet op. Ik wil mijn hoofd niet in het zand steken en weet dat we er nog lang niet zijn.

Maar soms zou ik willen dat het niet allemaal zo negatief onder de aandacht werd gebracht, dat we meer positieve verhalen horen. Ik ben er van overtuigd dat die er zijn, de relaties tussen verschillende culturen waar een mening gezegd mag worden, waar mensen naar elkaar luisteren, waar mensen elkaar liefhebben ongeacht kleur, ras of cultuur verschil.

De storm is nog lang niet over…er zal nog heel wat regen vallen…maar komt er ná regen geen zonneschijn …  en ja een regenboog.
Misschien tegen beter weten in….wil ik positief blijven!!!

Het bewuste artikel dat me aangezet heeft tot het schrijven van dit stukje!

Omhul me met woorden … verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid