De wind giert om het huis en het is een koude wind, de stoof in de keuken gaat aan en het elektrisch kacheltje verhuist van de slaapkamer naar het kantoor. Als ik om 9.30 achter mijn bureau ga zitten, hoor ik boven het suizen van de wind, de kerkklokken luiden.
De Karoo, vaak genoemd: ”Een door God vergeten landschap”…dor, ruig, droog, uitgestrekt en omzoomd door bergen.
Maar hier zijn ze hem nog niet vergeten, het geloof speelt een grote rol in gebieden als deze… Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst kerklokken heb horen luiden voor de mis op zondag en opnieuw opent het iets in me. Noem het Nostalgie!

Ik ga een week terug in de tijd, naar woensdag 30 Augustus. We trekken de deur op Opikopi voor de laatste keer in het slot, rijden de berg af en we nemen de omgeving nog eens goed in ons op. De rode aarde, de bush en de dieren die me hier zo een warm thuisgevoel gaven, maken plaats voor een totaal ander leven. Geen tranen nu, want het is goed zo en we hebben een lange reis voor de boeg om de overgang soepel te laten verlopen.

Via Metsi Metsi in Modimolle en Cherry Lane guesthouse net onder Bloemfontein rijden we naar het zuiden. Hond vriendelijke accommodaties met zorg uitgekozen want het baasje moet het ook fijn hebben. Finch en Blix zijn in de auto perfecte reizigers, maar als het op uit de auto komen aankomt, vind er strijd plaats.

Als ze eenmaal uit de auto zijn, willen ze niet weg van de auto en binnen in de accommodaties blijven ze onrustig tot we gaan slapen.
Om het Finch en Blix wat aangenamer te maken, verwennen we ze extra. Hmmm, dat komt ons nu duur te staan, want aanleren is één, maar extraatjes afleren is iets anders.
Het reizen met honden heeft ons wel inzicht gegeven, dus we stoeien met het idee van een hond vriendelijke cottage… wordt vervolgd.

Wanneer we, op vrijdag, Colesberg naderen, is het tijd voor een stop voor heerlijke ‘Vida é caffee’ en daar krijg ik het telefoontje dat de verhuis truck is gearriveerd in Aberdeen en wil lossen. De afspraak voor lossen was eigenlijk de volgende ochtend, maar al pratende besloten we dat als wij om 13.00 zouden arriveren we wel direct aan de slag zouden gaan. Dom plan na al die reis kilometers maar goed…

Tijdens het lossen bedacht ik snel even te kijken of er gas was voor de geyser. Lang verhaal kort, nadat dorpsbewoner Alex ons zijn gasfles had geleverd, de spullen gekocht had om hem aan te sluiten bleek de splinternieuwe geyser stuk gemaakt te zijn tijdens installatie…
Geen warm water en geen werkend gasfornuis… geen afvoer in de keuken voor vaatwasser en alleen een kraantje in de badkamer en douche met koud water. Ik ben geen fan van kamperen en dat is nog niet verandert. Zondag middag had ik de moed bij elkaar geraapt en gevraagd of ik bij één van de gastehuizen mocht douchen, daar vertelde ik het verhaal en Jurgens was zo vriendelijk om met extra onderdelen en een gasfles ons te gaan helpen. Klus gefikst!
Ik ga jullie niet vertellen wat er nog moet gebeuren, maar het is veel. Maar sinds gisteren is er elektra in Jan zijn werkplaats dus nu kan hij ook aan de slag. De keuken is prioriteit nummer 1 zodat er veel dozen uitgepakt kunnen worden, nu is het uitpakken en weer inpakken want ik heb nergens kasten om het in te zetten, maar alles sal reg kom…

Vorig weekend was een weekend om snel te vergeten.

Truth, Tears and Tantrums;
de Waarheid mag gezegd worden, het was en is niet altijd gemakkelijk en we wisten dat het niet eenvoudig zou zijn…perfectionistisch als ik ben, of een zeikerd zoals je wilt, maar beter nu de puntjes op de i zetten dan er jaren irritatie van hebben.

Tranen zullen er met tijden vloeien als ik verdrietig en teleurgesteld ben, maar hopelijk in de nabije toekomst weer van alle geluk, want dat voelt nog steeds zo… Het geluk van in Afrika te kunnen en mogen zijn, het geluk van fijne en bijzondere vrienden te hebben en het grootste geluk dat we het samen doen en bij samen horen natuurlijk ook Floris en Finch en Blix.

Woedeaanvallen als ik weer eens boos ben omdat het niet altijd gaat zoals Astrid wil, omdat de kneuterigheid en in mijn ogen slordige manier van werken me zo irriteren dat ik even niet stil kan houden. Waarna ik later dan wel mijn excuses aanbied hoor. Sommige eigenschappen zijn, ook mij, me niet lief!

En zo schuiven we dozen vol goed van de ene naar de andere kamer, klussen we tot we er genoeg van hebben, om uiteindelijk over een paar maanden geen doos meer in huis te zullen vinden en het huis om te toveren tot een thuis.

Omhul me in woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst,
Astrid

  Die wind waai om die huis en dis ‘n koue wind. Die stoof in die kombuis is aangesteek, en die elektriese verwarmer skuif van die slaapkamer na die kantoor. Toe ek om 9:30 by my lessenaar gaan sit, hoor ek die wind bo fluit, die kerkklokke lui.

Die Karoo, dikwels “‘n landskap vergeet deur God” genoem…dor, ruig, droog, uitgestrek, en omring deur berge.

Maar hier het hulle dit nie vergeet nie; geloof speel ‘n groot rol in gebiede soos hierdie… Ek kan nie onthou wanneer laas ek kerkklokke hoor lui het vir Sondagmis nie, en weereens ontwaak iets binne my. Noem dit nostalgie!

Ek gaan ‘n week terug in tyd, na Woensdag 30 Augustus. Ons sluit die deur by Opikopi vir die laaste keer, ry teen die berg af, en neem die omgewing weer in. Die rooi aarde, die bos en die diere wat my so ‘n warm gevoel van tuiste hier gegee het, maak plek vir ‘n heeltemal ander lewe. Geen trane nou nie, want dis oukei, en ons het ‘n lang reis voor ons om ‘n gladde oorgang te verseker.

Via Metsi Metsi in Modimolle en Cherry Lane Gastehuis net verby Bloemfontein, ry ons suid. Hondvriendelike verblyf is sorgvuldig gekies, want ons moet ook gemaklik wees. Finch en Blix is perfekte reisigers in die motor, maar as dit by uitklim kom, baklei hulle.

Sodra hulle uit die motor is, weier hulle om te loop, en binne die verblyf bly hulle rusteloos totdat ons gaan slaap.

Om dinge ‘n bietjie meer gemaklik vir Finch en Blix te maak, bederf ons hulle ‘n bietjie ekstra. Hmmm, dit kom ons nou duur te staan, want leer is een ding, maar om ekstras af te leer is ‘n ander.

Om met die honde te reis het dit ons ‘n bietjie insig gegee, so ons speel met die idee van ‘n hondevriendelike kothuis… word vervolg.

Toe ons Vrydag Colesberg nader, was dit tyd vir ‘n stop vir ‘n heerlike “Vida é caffee”. Daar het ek ‘n oproep ontvang dat die verhuisingsvragmotor in Aberdeen aangekom het en gereed was om af te laai. Die aflaai-afspraak was oorspronklik vir die volgende oggend geskeduleer, maar terwyl ons gesels het, het ons besluit dat as ons om 13:00 daar aankom, ons dadelik sou begin. ‘n Dom plan na al daardie reis, maar ag wel…

Terwyl ek afgelaai het, het ek gou gedink ek sal kyk of daar gas vir die geiser is. Kortliks, nadat dorpenaar Alex sy gasbottel afgelewer en die nodige verbindings gekoop het, het dit geblyk dat die splinternuwe geiser tydens installasie gebreek was…

Geen warm water en geen werkende stoof nie… geen drein in die kombuis vir die skottelgoedwasser nie, en slegs ‘n koue kraan in die badkamer en stort. Ek is nie ‘n aanhanger van kampeer nie, en dit het nie verander nie. Sondagmiddag het ek die moed bymekaargeskraap en gevra of ek by een van die gastehuise kon stort. Ek het hulle die storie vertel, en Jurgens was so gaaf om ons te help met ekstra onderdele en ‘n gasbottel. Werk gedoen!

Ek gaan jou nie vertel wat nog gedoen moet word nie, maar dis baie. Maar sedert gister is elektrisiteit in Jan se werkswinkel gekoppel, so nou kan hy ook begin. Die kombuis is prioriteit nommer 1 sodat baie bokse uitgepak kan word. Nou is dit uitpak en herpak, want ek het nie kaste om dit alles in te sit nie, maar alles sal regkom…

Verlede naweek was ‘n naweek om vinnig te vergeet.

Truth, Tears & Tantrums; Om die waarheid te sê, dit was nie en is nie altyd maklik nie, en ons het geweet dit sou nie maklik wees nie… perfeksionis soos ek is, of ‘n klaer as jy verkies, maar dis beter om nou die i te punt as om jare se irritasie te verduur…

Trane sal soms vloei wanneer ek hartseer en teleurgesteld is, maar hopelik sal dit in die nabye toekoms weer trane van geluk wees, want dis steeds hoe dit voel… Die geluk om in Afrika te kan wees, die geluk om wonderlike en spesiale vriende te hê, en die grootste geluk dat ons dit saam doen en natuurlik hoor ook Floris, Finch en Blix daarby.

Woedebuitings wanneer ek weer kwaad is omdat dinge nie altyd Astrid se kant toe gaan nie, omdat die kleinlikheid en, in my oë, slordige manier van werk my so irriteer dat ek nie vir ‘n oomblik stil kan bly nie. Daarna vra ek natuurlik later om verskoning. Sommige eienskappe, selfs vir my, is nie vir my dierbaar nie!

En so stoot ons bokse vol goed van een kamer na ‘n ander, ons doen los werkies totdat ons genoeg gehad het, net om te vind dat daar oor ‘n paar maande nie ‘n enkele boks in die huis oor sal wees nie en ons die huis in ‘n tuiste sal omskep.

Draai my toe in woorde… verdwyn in sinne en sinspeel met teks,
Astrid