Na de laatste blog is het eigenlijk nog nauwelijks droog geweest tot afgelopen woensdag!
Vorige week zondag, ik stond in de keuken en schrok van de enorme windvlaag…er stak een enorme storm op. Niet lang daarna ging het alarm van het hek af want wat bleek de volgende dag. Er lag een halve boom op en in de helft die nog stond hing het schaduw doek dat over de pergola bij de hottub gespannen was.
Er viel zoveel regen in een half uur dat er ergens hogerop in de omgeving, 2 privé waterdammen doorbraken die de Tambotie rivier deden overstromen. Het gevolg daarvan was dat het bruggetje, wat onze enige toegangsweg naar het dorp is, overstroomde en ook het asfalt naar de brug toe stuk had geslagen.
Het Tambotie bruggetje was dus ongeschikt, lees te gevaarlijk om overheen te gaan. Het afgesloten zijn van de buitenwereld geeft ons enorm veel stress, vooral de onzekerheid en onwetendheid speelt dan parten… want wat als we medische zorg nodig zouden gaan hebben…?
De koelkast en vriezer hadden nog aardig wat voorraad, dus dat baarde ons geen zorgen. En brood bakken kon ook altijd nog. Onze kopzorgen groeiden gelang het grijze regenweer aanhield, want ook op diezelfde zondag na de storm bleek dat we ineens geen stroom meer hadden en er was niemand die naar de farm kon komen om dat te herstellen, wachten dan maar…
Geduld was wat we nu moesten hebben en het liefst ook wat zon voor zonne-energie.
Gelukkig was er de meeste dagen wel wat licht tussen de bewolking door en bedachten we, dat we met de generator elke dag een uur te laten draaien er ook warm water zou zijn. En zo kwamen we de week door.
Hier, maar ook in het dorp, maken Boeren een plan! In het dorp sloegen 3 mannen de handen ineen en verzamelden mensen en materialen om zelf de Tambotie brug te herstellen. Het is ongelooflijk hoe sterk en creatief mensen zijn als dat nodig is. Toen het water eenmaal gezakt was begonnen zij, onder toeziend oog van het Zuid-Afrikaanse wegenbouw bedrijf Sanral, met het schrapen van de weg en een nieuwe cement laag aanbrengen. De volgende dag kon er al licht vervoer over de brug, wij moesten nog een dagje wachten omdat we de farm nog niet afkonden. Martin onze elektricien maakte direct ook een plan en kon het probleem verhelpen. De aanvoer kabel naar het huis was omhooggehaald en bleek een brandplek te hebben.
Gisteren gingen we zelf dan eindelijk ook weer op pad… een lange ronde langs wat winkels in het dorp om zeker te maken dat we voldoende in huis hebben, om te eten maar ook om te klussen. We kunnen er voorlopig weer even tegen.
Het blijft een vreemde gewaarwording dat het in januari nu zo koel is en het zoveel regent. Ik zie op Social Media dat door onze dorpsbewoners vaak gebeden wordt voor regen omdat het zo’n droog gebied is, maar ik weet niet of iedereen hier nu zo blij mee is, misschien maar even stoppen met de goden verzoeken om water.
De vele overstromingen in Zuid-Afrika brengen nu natuurlijk weer andere problemen met zich mee, iets wat ook de gezondheid van de mens treft, want ik zag afschuwelijke beelden van Soweto waar mensen als het ware nu in de rivier wonen…. Voorheen was dat op de oever van een haast droge rivier het is natuurlijk niet slim om daar te gaan wonen, zoals ze nu zelf ook ondervinden.
Gisteren ontving ik een Whatsapp met het bericht dat ‘Het Waterberg gebied’ (Limpopo), waar wij ook wonen, als rampgebied verklaard is. Ze vragen mensen te reageren als ze door de overstroming schade hebben opgelopen… ik verwacht daar niet veel van maar het brengt wel één en ander in kaart.
Onze schade is gelukkig beperkt gebleven, we wonen hoger gelegen en zo’n 12 km van de rivier en de meeste klussen kunnen we met wat hulp wel oplossen. Ach weetje, als het achter je ligt, kan je het loslaten en ben je het snel vergeten.
We genieten van al het groen, de dieren en vooral dat het weer rustig is in het hoofd. Je ziet aan de foto’s wel dat we blijven genieten…
Life is an ongoing adventure!
Omhul me met woorden…, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid
6 Comments