Het is nog elke dag genieten hier op de farm, van de vogels en insecten die ik vanaf elke kant probeer in beeld te brengen van vlinders die vragen om geduld.

De Hornbills die zich tegoed doen aan de hondenbrokken en een vette Dassie die toch echt te lang en te vaak zich laat zien. De Koringkrieken plaag gaat ook alsmaar door, maar terwijl ik die vang kan ik wel mooi Kleyntje en haar baby in het oog houden.

De bavianen hield ik tot afgelopen woensdag ook angstvallig in het oog want die begaven zich nu toch echt te dicht bij het huis. Mezelf goed laten zien hielp vaak wel, maar het geschreeuw was niet van de lucht en onder luid protest gingen ze vaak weg.
Voor alles wat zich over de grond verplaatst helpt een elektrisch hekwerk prima, niet dat er enorm veel stroom op staat hoor, want de Francolins, Mongoose en eekhoorns roetsjen er rustig doorheen.

Maar alles wat zich door de lucht kan verplaatsen hoeft zeker niet bang te zijn en ondanks dat bavianen niet kunnen vliegen zouden ze heel gemakkelijk in de tuin kunnen komen… via bomen of de schuur is het een makkie. Zolang wij thuis zijn houden we daar natuurlijk altijd rekening mee en ook één van de redenen dat ik ze wegjaag want de angst zit in de periode dat we er niet zijn.

De lodge ‘next door’ heeft een roedel Jack Russels en die zijn voor de duvel niet bang en vliegen overal op af. Geritsel in de struik ja hoor dan gaan we gewoon even kijken. Dat kijken is al twee keer slecht afgelopen… twee van de honden hebben nog maar 1 oog. Tja slangen houden niet van nieuwsgierige aagjes. En Jack Russels houden niet van gevangenschap, dus toen kortgeleden ook op de lodge een elektrisch hekwerk in werking ging, vonden de jongsten de stroomschok net iets te veel, maar het weerhoud ze er niet van om onder het hek door te graven.

En zo krijg ik de vraag of ik even wil gaan kijken naar Jackal. Salami was niet thuis gekomen maar Jackal was gewond. Bavianen hadden de twee te grazen genomen en nee bij mijn aankomst zag Jackal er verre van goed uit. Dit hondje liet zich de vorige keer toen het naar de dierenarts moest voor vaccinatie, niet door mij oppakken en hapte vrolijk in mijn hand. Ik was dus al gewaarschuwd. Nu ging hij op veilig afstand zitten en op mijn knieën kroop ik dichter bij, om eens goed te kijken wat de schade was … ik zal jullie de vreselijke details besparen, maar zijn snoetje was lelijk toegetakeld. Ik mocht hem warempel aanraken en zo kon Elias hem oppakken en met hem naar de dierenarts gaan om hem uit zijn lijden te verlossen…

De volgende ochtend was er direct actie op de farm en de beide groepen bavianen moeten toch echt afstand gaan nemen van dat stukje woongebied wat wij innemen. Ik vind het moeilijk want wij wonen per slot van rekening in hun gebied maar er was al steeds ruzie tussen de twee groepen en de machtstrijd verplaatste zich nu naar mens en hond.

Sinds een paar dagen nadat er schoten gelost zijn, hebben we ze niet meer gehoord, ze moeten zich terug getrokken hebben of bij de buren een betere plek gevonden. De mens is hun natuurlijke vijand op farms als deze als de groepen te groot worden, pijnlijk dat het zo is.
Ik zoek een plekje op in de schaduw van een boom en concentreer me op minder gevaarlijk wild… van slapen zal niet veel komen want Zazoe probeert zich weer dood te vliegen tegen Jan zijn schuur raampjes.
Ik ben er nog altijd niet achter wat de lol ervan is. Misschien vinden ze het weer tijd worden dat er geklust word … Ja jongens na de ‘lock-down’, dan gaat de baas weer aan de slag, nu is er heel veel (of lees: te veel tijd) om plannen te maken.

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid