‘One day I’ll fly away’
Geen idee of hij erbij na dacht toen hij de foto’s met tekst plaatste op facebook, maar bij mij raken deze woorden het diepste van mijn ziel.
Het waren 14 Jaar geleden de woorden op ons verhuiskaartje…
Een moment waarop ik denk aan de pluisjes van de paardenbloem…op de wind meevoerend, niet plannen, maar gewoon maar zien waar de wind je brengt.

Ik houd van verassingen, onverwachte kadootjes niet dat ze er zijn…want zo’n man heb ik nou eenmaal niet.
Maar als je ze niet krijgt dan kun je ze nog wel geven.
Soms gaat het in het leven er niet om wat je kent, maar wie je kent en met het opstarten van de Food & Wine Experience komen hier veel verschillende, leuke, bijzondere en enthousiaste mensen over de vloer…mensen met en passie en daar houd ik van.
Zo ook iemand die een Bush-Plane vliegt, hij laat ons foto’s zien en ik voel een warmte door me heen gaan. Wow hoe geweldig moet dat zijn…
Maar ik vraag het niet voor mezelf, ik vraag het voor onze zoon Floris. Wat een mooie verassing zou dit zijn, als hij zo’n vlucht boven de bushveld zou kunnen maken.  En dan ook nog wild-life zou kunnen spotten.

Op zo’n 50 minuten van Zeelandhuys OpiKopi ligt een natuurgebied van 22.000 hectare waar Marius en Christien en hun 3 dochters leven, we gaan hen bezoeken om een safaritrip te maken, tenminste dat is één zijde van het verhaal.
Als we met hun bakkie vertrekken, stoppen we bij een hangar…
Ik zeg tegen Floris: “ Ooit zei je dat je overal JA op zou gaan zeggen, want dan maak je veel meer mee en is het leven interessanter als dat je NEE zegt…hier is je verrassing…Je gaat vliegen”.

Denk dat het toch even in moest zinken, want dit is wel wat anders dan zo’n 12 uur durende vlucht van Nederland naar Zuid-Afrika.
En dan komt die mooie lach en weet ik ‘het zit goed’.

Wij zagen Buffels en een prachtige Neushoorn afdruk, een Sabel Antilope en een Gemsbok. De dorre, droge natuur, het stuifzand en als afsluiting een prachtige zonsondergang … de rode gloed die het stof van de bushveld een magische uitstaling geeft.
Terwijl de zon onder gaat komt de gele bromvlieg aan…hij is een man van weinig woorden, die zoon van ons, maar zijn gezicht spreekt boekdelen…

Later, later komen de verhalen het terugkijken van de foto’s en hoor ik dat hij geen wild gefotografeerd heeft omdat hij zo aan het genieten was van het moment.
En ik geniet ook…Yes, One Day you’ll fly away…I guess you did it.
Stapje voor stap, steeds iets verder van ons weg, maar met rasse sprongen breng ik je thuis …
Ik wil je vrijheid geven, maar ook vasthouden…Ik wil “The Wind beneath your Wings” zijn… het is zoeken naar dat evenwicht.
Een traan, een lach, moederliefde!

Je kan Afrika verlaten, maar Afrika verlaat jou nooit!

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid