Ok hier gaan we dan…Absoluut niet eenvoudig en lang over nagedacht of ik dit wel moet schrijven. Maar ik ben vast niet de enige en wie weet, al heeft één iemand maar iets aan dit verhaal dan is het al de moeite waard.

De rode draad in mijn verhalen van de laatste paar jaar zijn toch wel menopause en dipjes en als ik sommige verhaaltjes of gedichten terug lees weet ik precies nog hoe ik me voelde toen ik het stukje schreef.
Soms waren het diepe dalen en soms was het gewoon hard werken om een heuveltje op te komen.
Weet je dat het erg is als je je zo niks voelt, dat je jezelf niet meer begrijpt, dat je je steeds moet oppeppen om jezelf gaande te houden.
Hoe moeilijk het is ’s ochtends…vooral ’s ochtends om gewoon aan de dag te beginnen. Het gevoel van nergens geen zin in en alles is teveel. Het kost zoveel energie om “Normaal” te zijn en gewoon te blijven lachen.

En direct daarna komt het schuldgevoel, want je hebt toch een fantastisch leven, Ja, dat hoeft ook niemand tegen me te zeggen want ook dat realiseer ik me. Ik hebt er zelf toch voor gekozen om te emigreren, ik hoor het mensen denken. Maar lieve mensen daar sta ik nog steeds achter, want ik weet, ik heb echt Alles wat mijn hartje begeert…

En dan komen er lichamelijke gebreken, in ieder geval geeft me dat de mogelijkheid om rust te nemen…eindelijk een excuus om niets te doen.
Ik herinner me uitspraken van mezelf, zo ondankbaar en Jan die me weer uit bed port om iets leuks te gaan doen.
Kaapstad een rooftop-bar, een heerlijke lunch…het prachtige uitzicht over de stad zicht op het silo Hotel met de MOCAA ZEITZ galerie, prachtig.
En ik moet op dat moment aan Herman Brood denken.
In het moment voel ik zelfs dat ik zelfmoord kan begrijpen, net zoals dat nu –in dit moment- weer onbegrijpelijk is.
Een ander kan nog zo vaak zeggen hoe geweldig je bent, hoe lief, mooi en bijzonder je bent, maar het komt gewoon niet binnen. Je wil het horen maar je kunt er niets mee. Maar oh wee als het andersom is, als er negatieve kritiek komt, dan gaat er een luikje open waar je het liefst in wil verdwijnen om nooit meer tevoorschijn te komen.

De lichamelijke ongemakken brengen me bij de gynaecoloog en die man keek verder dan mijn klachten en bracht het gesprek direct op menopause en depressie. Ik was zo trots dat ik kon zeggen :”Ja wel last van, eigenlijk al enkele jaren, maar ik red me”… “Het komt en het gaat en ik kom er elke keer op eigen gelegenheid weer bovenop”.
Hij zei:” Maar dat is toch niet nodig daar hebben we medicijnen tegen”.
Medicijnen dat is het magische woord waar ik van ga steigeren, Oh nee daar wil ik niets van horen. Dit hoort er gewoon bij. Ik ben niet de eerste en ik zal ook niet de laatste zijn die hier mee geconfronteerd wordt. Dit is een proces waar elke vrouw doorheen gaat dus niet zeuren. En de tranen wellen op maar ik slik ze heftig terug.
De arts begint te praten over hormonen en ik gooi direct de familiare borstkanker als verdediging op. Waarbij hij vraagt of ik toch alsjeblieft een paar internationale bevindingen over hormoon gebruik wil doorlezen en dat dat niet tot kanker hoeft te leiden.
Denk dat ik het 3x gelezen heb en tot de conclusie kwam dat ik het niet wilde, geen risico wilde nemen. Voor de zekerheid bel ik nog even een bevriende huisarts in Nederland op om zijn mening te horen.
Bij de laatste controle vraagt hij naar mijn besluit en ik zeg:” Nee liever niet”, dan vraagt hij of dit …het vechten, de vermoeidheid, de huilbuien, de opvliegers, de slapeloze nachten kwaliteit van leven is. Ik schrik en ik weet dat ik dit niet wil, dat ik zo ontzettend ‘niet uit te leggen’ moe ben.

Van Hormoon Gel stap ik nadat ik klachten kreeg over op pleister, de minimale dosering en het gaat geweldig goed. Ik heb weer energie ga nieuwe uitdagingen aan, zie niet overal tegenop. Begin, nee, Ben weer echt de oude Astrid.
Tussen alle bedrijven door gaat onze zoon het huis uit….eerst maar een paar honderd kilometer verderop in eigen land en dan duizenden kilometers verder, terug naar Nederland. Geweldig vinden we het en buiten dat ik hem zo nu en dan mis, graag voor hem wil zorgen vooral als het hem wat tegenzit…  blijf ik in evenwicht en ook wij besluiten samen nieuwe plannen te maken. De stap naar Limpopo.

Ik zie me hier nog staan, 27 mei,  op de stoep met het weidse uitzicht, voel me zo geweldig gelukkig kan me niet voorstellen dat ik die hormoonpleisters hier nog nodig heb en stop.
Elke week evalueren we even, Jan zegt:” het gaat goed he”?…en ik zeg:” Ja ik denk dat ik er doorheen ben”.
Ergens eind september een beetje een mindere dag, ach kan gebeuren…er komen meer dagen dat ik niet zoveel zin heb om iets te doen. Alles kan uiteindelijk ook morgen en morgen heb ik vast meer energie of zin om iets te doen.
De excuses liggen voor de hand we zijn moe van de verhuizing, het klussen…het is een hectisch jaar. Maar goed waar hebben we het over denk ik, je moet ook niet te flauw zijn.
En toch ik voel me weer afglijden, zo noem ik het…
Al eerder had ik me verdiept in een natuurlijk middel, Chinese kruiden uitgeprobeerd, hielp goed maar gaf weer een ander probleem waar ik hier niet op wil ingaan.

Maar ook gekeken naar cannabis…en laat dit nou weer eens door een gesprek op mijn pad komen. Website bezocht…meerdere keren doorgenomen. Bedacht welke goed voor mij zou zijn…en besteld!
Twee weken en een paar dagen ben ik aan de cannabis olie druppels, en ik wil maar even kwijt dat het prima met me gaat. Dat ik geen neerslachtige vermoeide dagen of slapeloze nachten meer heb, dat ik me zo sterk en energiek voel. Dat ik zelfs durf uit te komen dat ik last heb van hormonale depressies.
Dat je je er niet voor hoeft te schamen, dat ik gewoon ook maar een mens ben en dat ook mij dit kan en is overkomen.
Ik wil me ook niet op de borst slaan dat ik dit nu schrijf, maar ik hoop zo dat het taboe er een beetje afgaat.
Dat het geen gezeik is, maar dat er soms gewoon heel veel meer speelt in iemands hoofd en dat het moeilijk te benoemen is als je leeft op een fantastische plek met geweldige mensen om je heen.
Hele lieve vrienden die je niet eens verteld wat er speelt omdat je niet wilt zeuren…