Ik vind het zo geweldig dat ik dit als aanhef durf en kan schrijven, niet om de woorden maar om het gevoel.
Het is dat gevoel dat ik heb als ik naar heerlijke muziek luister onder de buitendouche, die hoeveelheid water die niet alleen warmte maar ook iets reinigend meeneemt, zorgt voor loslaten. En als het de douche niet is dan is het de wind die in warme vlagen om het huis suist en me dol maakt. Ontzettend vermoeiend is het ook, dat jagende van de wind dat speelt met het wasgoed alsof je slingers opgehangen hebt en de feest muziek te luid is… we wachten tot het feestje over is.
Er staan nieuwe gasten voor de poort en het voelt alsof je zweeft als je op blote voeten over het groeiende dikker wordende gras tapijt loopt. Je hart maakt een sprongetje en ik sta stil, stokstil, want dit zijn de cadeautjes. Waterbokken, deze keer 7…die rustig aan het eten zijn van de luzerneklaver die hier speciaal voor hen neergelegd is omdat het nu al zolang droog is en er niets voor ze te eten is.
Alles in het leven in de bush lijkt in slow-motion te gaan, heerlijk rustig en dan is genieten ook veel langer…
Het zandpad is rul…de blesbokken liggen loom onder een boom, de giraffes hebben we al een poos niet gezien. Er komt een bosbokje met jong heel dicht langs ons hek. Ik sla het gade vanuit de keuken. Terwijl de honden rustig op de stoep liggen. Hoop dat ik een beeld kan schetsen met woorden, een idyllisch beeld want zo is en voelt het. De donkere herten-ogen vinden die van mij en beiden staan we roerloos stil…zij denkt vast ‘ben ik veilig’…en ik denk ‘ik wil haar vastleggen op een plaatje’. Zo onbelangrijk want ik heb het vastgelegd in mijn herinneringen, maar toch ook nog snel op camera.
Bushbok
We reizen in onze Polo naar het buitengebied van Lephalale volgen de golvende beweging van het nu haast niet te ontdekken riviertje The Mogol. De wegen zijn rustig en lijken met linialen over het land getrokken. Het is zaterdag en het is uitgestorven in dit gedeelte van Zuid-Afrika niks of niemand die je tegenkomt. Als we de weg zouden vervolgen zouden we uitkomen aan de grens met Botswana, maar we slaan linksaf waar het bord Happy Hippo Farm een zandpad aanwijst.
Het duurt even voor we bij een huis aankomen, eerst doemt het enorme Main-huis voor ons op en net daarachter zien we menselijke activiteit bij een prachtige lodge. Hier moeten we zijn voor de Tea Party. Een vrijgezellen feestje voor de dames ter voorbereiding op de bruiloft in November.
Happy Hippo Farm is een prachtige locatie gelegen aan de Mogol River, waar je buffels, Roan- en Sabel antilope kunt tegenkomen…maar ook vele vogels en natuurlijk wanneer de zon ondergaat de hippo’s. Ik heb niet veel meer gezien dan mooie mensen…gin en wijn en een heerlijk buffet. Maar wat was het weer genieten en fijn om te mogen werken op zo’n locatie met allemaal heel aardige mensen.
Thuis komen… de laatste kilometers nog even genieten van die paar bomen die nu in bloei staan en een enkeling die fel groen afsteekt tegen het dorre en grijzige groen van de rest van OpiKopi.
De impala’s die wegspringen en Thor en Blix die ons altijd trouw blaffend opwachten achter het hek.
Thuis zoveel meer dan een huis… Leven een meervoud van lef… het is op sommige dagen zoveel meer in gevoel dan in woorden. Vandaag is het gevoel groots en ik ben dankbaar, dat ik het kan zien en voelen… want ik ken ook die keerzijde.
Eén berichtje, één telefoontje en de wereld staat stil … genieten en feestvreugde veranderen in onzekerheid, pijn en twijfel. Ik ben even niet hier in de bush maar ga jaren terug in de tijd, zit in een auto op weg naar Schiphol…en herinner me een belangrijk gesprek.
Maak van het leven een feestje!
Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid