Nee toch…

Blix on the lookout!

Mijn voet zakt een aantal centimeters weg in het rode losse zand. Ik onderdruk een vloek…maar ik onderdruk vooral de ergernis dat ik gestrand ben en ik niet voor of achteruit kan.
Onbereikbaar ben ik ook… want er is geen mobiel bereik. Dus ik sta nog ergens aan het begin van OpiKopi Game farm.
Ik schep wat zand bij de voorbanden weg en probeer het nog maar eens, met weinig gas geven en heel rustig de koppeling op te laten komen zodat de banden grip zullen krijgen. Maar ik krijg het alleen maar Spaans benauwd en zeker geen grip.
De eerste keer dat ik er alleen met de auto op uit ga en ja die steile berg af en de grindpad en de weg naar het dorp toe gingen prima, dus ik had geen enkel probleem verwacht op de terugweg.

De OpiKopi ingang door, een bocht, dit stukje is goed begaanbaar…na de bocht weet ik dat het wat losser zand is. Ik weet ook dat ik rustig aan moet blijven rijden en vooral ook gas moet blijven geven en daar ging het geloof ik mis. Teveel gas?

Ik voelde de auto wel wat weg glijden, probeerde met wat meer gas geven in het spoor te blijven maar hoeveel gas ik ook gaf, waar ik naar toe stuurde, ik gleed weg en stond stil…

In de toch warme winter met een auto vol boodschappen bedenk ik twee dingen, ik ga van de dorst of honger niet omkomen, maar vlees en vis wil ik niet laten bederven. Het bier voor de mannen zal het wel redden. Maar de vraag is meer van:’ hoe krijg ik de auto thuis’?
En daarbij haat ik het dat het MIJ overkomen is, dat IK hier stilsta, dus die gevoelens moeten eerst uit me, even gewoon weer rustig worden en proberen het mooie te zien in het moment.
Ik bedenk dat je op slechtere plaatsen kunt strandden, ik sta veilig op eigen farm en ik kan in ieder geval gaan lopen. Het zijn een paar kilometer en in mijn uppie kom ik liever geen wild tegen.

Geen mens of dier te zien…maar gelukkig daar is Jan.

Even nuchter nadenken als je te lui bent om te gaan lopen. Het is misschien slim om te proberen om iets hoger op te lopen en zien dat ik telefonisch bereik krijg. Wat een mazzel dat dat lukt. Geen wilde dieren in de buurt te zien, het enige ‘wilde’ staat vrijwel naast de auto en is een aangewaaide tomatenplant. Ik hoor dat de telefoon wordt opgenomen, maar er is geen geluid…ophangen en nog eens proberen en na 3 keer hoor ik manlief zijn stem, nadat ik heb uitgelegd wat er aan de hand is, antwoord hij dat hij gaat proberen iets voor me te regelen.

Ik wacht geduldig, niet dat ik veel andere keus heb en bedenk dat het wel leuk is om onze zoon in Nederland even op de hoogte te brengen…Zo van: ‘mama is op avontuur, die maakt altijd wel wat mee’.
Hij antwoord met : “Lekker bezig Mams”. En dat ik voortaan een schepje en een plank in de auto moet leggen. Hij wacht op zijn trein naar Boxtel en ik op zijn vader, die even later verschijnt met het bakkie van de farm om me los te trekken.

Het viel allemaal reuze mee en er is niets ernstigs gebeurt…op het feit na dat ik een lichte angst aan het ontwikkelen ben om dat stukje pad te rijden… Wordt hoog tijd dat ik me er overheen ga zetten…

Op FaceBook zie ik een quote voorbijkomen die ik 3 jaar geleden zo mooi vond, “ het avontuur drijft mee op de wind” en ik geniet… Het blijft toch leuk dat in het leven niet alles geheel voorspelbaar is.

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

4 Comments

  • Moni Reply

    Ha, ha…..ik zie je voor me……foeterend in de auto die wegzakt in het zand!
    Weer eens iets totaal anders….dan boodschappen doen in Stellenbosch…..!!,
    Heeft absoluut ook zijn eigen charme….als je weer lekker uit het zand bent getrokken door Jan en weer thuis bent met grandioos uitzicht!!!!
    Idd….. Flo heeft gelijk…….plankje in auto!!!!!! Liefs meer dan EEN!

    Fijne avond…..Moni

    • Astrid van Zeeland Reply

      Inderdaad Moni, gruwelijk balen en na -tig keer proberen, met gruwelijke tegenzin Jan gebeld, ik los toch altijd liever mijn eigen problemen op… maar mijn ridder in het witte bakkie was er wel!

  • wilma Reply

    Oh oh oh. Wat kan ik mede ergernis voorstellen: ‘ uíteraard overkomt míj dit! Grrrrr. Ben ik nou ook nog zelf de oorzaak??
    Wat een geruststelling dat je in ieder geval kon overwinteren??
    Inderdaad heel anders leven dan in Stellenbosch. En heerlijk toch dat je toch weer een hele andere wereld kunt meemaken en er van kunt genieten.
    Nou ja oké dan : niet altijd.

    • Astrid van Zeeland Reply

      Ik had het stiekem wel leuk gevonden als de giraffe was komen kijken, Wilma. En wetende dat er hulp kwam was het gewoon genieten van de omgeving!

Leave a Reply to Astrid van Zeeland Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *