Ik weet hoe bedenkelijk onze beslissing is… en met mijn karaktereigenschap dat ik het graag goed wil doen, iets wat me vaak onzeker maakt, blijf ik toch ook super positief. Het avontuur bleef trekken, maar op het moment veranderen de emoties met het uur.
Maanden hebben we er naar uit gezien, de komst van onze zoon, absoluut realiserend dat er veel veranderd is en dat dat een proces is wat alle ouders doorgaan.

Ook zijn voorbije jaar liep heel anders dan dat hij voor ogen had in januari 2017…van de wereld over varen… werd het, veel eerder dan gepland, starten met een studie in Nederland. De huisvesting problemen, de verzekeringen en studiefinanciering rond zien te krijgen zonder vaste woon en verblijfplaats, alles alleen willen doen en het toch ook voor elkaar krijgen. Het heeft allemaal veel energie gekost…
De grote terugslag kwam en was onvermijdelijk, het willen stoppen met de studie niet wetende wat te gaan doen maar uiteindelijk toch ook weer de schouders eronder gezet en alles er aan gedaan om het eerste studiejaar goed af te ronden. En het lukte!

Geloof dat het me nu nog allemaal meer raakt dan toen, misschien omdat ik me schuldig voel dat we er niet echt waren. Misschien ook omdat ik zie dat het een sterke kerel is geworden, dat hij veranderd is. Dat onze relatie veranderd is.

En natuurlijk komt daar nog bij dat toen we zijn vliegticket afgelopen januari naar Kaapstad boekten, hij ontzettend veel zin had om in ‘zijn’ zomer vakantie naar huis te komen, Stellenbosch in te gaan, vrienden te zien en even bijtanken in zijn oude trouwe omgeving.

Alles liep echt zo onverwacht anders… wij kregen ineens ook weer nieuwe plannen en verhuisden naar Lephalale, 1800 kilometer verderop naar een plaats die wij nog niet echt goed kennen waar voor de jeugd niet veel te beleven is (zover ik dat kan inschatten). We wonen op een prachtig mooie plek maar voor iemand van 20 is het natuurlijk wel heel erg stil. Zijn vertrouwde thuis is een totaal vreemde plek geworden waar hij zijn draai nog moet vinden.

Het samen zijn is dan nu ook het belangrijkste…
Maar ik heb een beetje het gevoel dat we elkaar weer moeten vinden, dat we beiden in een andere rol zitten.
Ik probeer me te herinneren hoe dat bij mij is gegaan, dat losmaken van mijn ouders. Ik was 17 toen ik het huis uitging dacht dat ik het allemaal wel wist, maar kwam nog wel elke 10 dagen naar huis. De voeling bleef sterk, zeker met mijn moeder. De plannen die ik maakte werden besproken als je met elkaar aan de tafel zat.
Mijn moeder gaf me vrijheid, vertrouwen en ik denk nu dat dat voor haar ook pijnlijk is geweest. Ik zie dat ik hetzelfde doe, of in ieder geval probeer te doen. Maar wij zien elkaar hooguit 1 keer per jaar en tijdens telefonisch contact kun je een hoop emoties verbergen, of je zelf verschuilen achter ‘dat je het zo druk hebt’…

Ik heb absoluut vertrouwen in hem en ben super trots op wat hij het laatste jaar allemaal overwonnen heeft.
Ik loop zo nu en dan maar even weg, laat een traan van geluk, van trots en van de pijn die ik voel van het loslaten… zoveel verschillende emoties in één moment…

Het komt goed…. Nu veertien dagen genieten van het samen zijn… en hopen dat hij als hij hier de deur uitloopt toch het gevoel heeft dat dit Thuis is! Ik weet niet voor wie dat belangrijker is… maar voor mij is het zeker dat ik een veilige thuishaven voor hem wil zijn.
Maar dit is uiteindelijk wat ik (wij) wilde(n) een zoon opvoeden tot een mooi en zelfstandig, evenwichtig in het leven staande man…denk dat we het tot nu toe best goed gedaan hebben en dat hij zeker op de goede weg zit.

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid