Ongelooflijk, 3 weken in ons nieuwe huis en dan krijg je een telefoontje of we klaar zijn voor gasten?
Hmmm nou niet echt hoor maar als ik er even flink tegen aan ga dan moet de kamer slaap klaar kunnen zijn. Ik ga als de wiede-weer met de poetslap aan de slag en zorg dat het bed opgemaakt is. Die fles AJAX die je midden in de kamer zet (ik herinner me die reclame nog goed), zou hier nu een uitkomst zijn…
Voor de glas-gordijnen had ik net plooiband gehaald die kunnen dus nog niet voor het raam. Het vinden en kopen van plooiband is nog een verhaal op zich, heerlijke verkoper die Indiër die de stoffenzaak hier heeft en mij absoluut niet verstaat of snapt, goed goed ik steek hand in eigen boezem…mijn ringdingding Engels is nog niet wat het zijn moet.

De meest Afrikaanse getinte schilderijtjes voor de gastenkamer staan ook nog tegen de muur, want ergens in een doos zit nog meer decoratie materiaal en ik moet dat eerst uitzoeken voor ik kan beslissen hoe alles moet komen hangen.

Het ziet er netjes uit, maar ik weet dat er nog een heleboel gedaan moet worden. Het geeft niet dat het nog niet helemaal 100% is als we ervan uitgaan dat de gasten door de jaren heen vrienden zijn geworden, maar als je dan hoort dat ze het zo prachtig vinden en dat ze heerlijk geslapen en gegeten hebben ach dan neem ik dat graag aan.
En het geeft ons het zetje dat we nodig hebben, dat we goed bezig zijn en vertrouwen hebben dat we iets van de grond gaan krijgen.

Vanachter mijn laptop zie ik in mijn ooghoek een beweging… Knabbel, Babbel en de rest van de family hangen tegen de muur. Denk dat ze bij de vrijwillige brandweer willen want ze zitten de brandslang uitvoerig te bestuderen. Uren kun je naar ze kijken, schattig zijn ze, maar nee ik wil ze niet tussen het dak en het plafond.

De laatste dagen lijkt het wat beter te gaan, ze houden zich best rustig. En net als je denkt dat je gewend bent aan alle geluiden in en om het huis, dan gaat het ’s nachts stormen.
Hoog op een rotspunt (lees; Opikopi = op een kopje/rots) met de slaapkamer op de hoek van het huis suist en huilt de wind. Ik denk dat het tegen de ochtend nog wat harder ging waaien want om 4.00 uur werd ik er echt wakker van. Kon de slaap niet vatten omdat ik lag te wachten op glas gerinkel…

Gisteren was het nog een prachtige warme dag met een wolkeloze hemel en wij besloten…een beetje uit noodzaak… dat we onze antieke kroonluchter buiten zouden hangen. Manlief zegt dat de constructie binnen veel te zwak is voor zo’n zware lamp. Ik heb me nog verweerd, want als dochter van een timmerman zag ik een steunbalkje tussen de andere balken wel als positief idee. Maar nee, hij voelde er niets voor. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik al jaren de aanblik van een kroonluchter buiten fantastisch vind, dus toen het klusje geklaard was genoot ik van het het resultaat. Nu zie ik nog meer uit naar diners by chandelier-light!

Tot het vannacht flink ging waaien want toen was ik beduidend minder positief. De kristallen draaiden in het rond en ik kon niet slapen want ik bedacht dat nu elk moment dat hele gevaarte wel naar beneden zou storten.
Dat zou tante Jo niet gewild hebben en ik al helemaal niet! Zo’n 30 jaar geleden stond ik in haar woonkamer om de lamp op te halen, ze wilde hem niet meer en ik ben nog altijd gek van oude mooie spulletjes met een verhaal.
Terug naar de lamp die gelukkig vanochtend nog sierlijk in de zon draaide en een regenboog van kleuren verspreidde.
Ik ben bang dat het wachten nu is op de eekhoorns, die de mallemolen ook geweldig zullen vinden. En zo is er altijd wel iets wat me s’nachts bezig houd.

We hebben nog 2 dagen om het gazon een beetje groen te krijgen, niet dat ik er wakker van lig dat het bar en boos gesteld is met de achtertuin, maar het zou toch leuk zijn…
Volgende week wordt wel duidelijk waarom!

Met de voortuin is zeker niets mis…

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid