Het Paradijs heeft een dun zwart randje…

Pak mijn hand en ik neem je mee ‘to Paradise Lane’
Van avonden in Kayamandi bij Amazink, waar de gelukkige momenten met Afrikaanse opzwepende muziek een diepe emotie doen ontwaken. Muziek die ik daar leerde kennen en waarvan nu flarden tekst  door mijn hoofd gaan, zoekend naar meer woorden.
En zo ging ik van de prachtige, soms ook rumoerige West-Kaap ,naar een leven van stilte in de bushveld, maar de wereld is niet stil, want naast de gedachten in mijn hoofd en dat kleine stemmetje dat me altijd bezig houdt, zijn daar de geluiden van de natuur.
Elk vogeltje zingt zijn eigen riedeltje, de wind die om het huis suist, door de bomen ruist, het kletteren van de regen op het zinken dak, burlende – blaffende bokken, alles heeft een ritme en mag er zijn.
Intuïtief neem ik mijn omgeving waar, voel direct als er iets anders is…de leefwereld is klein en een kleine verandering groot.
De waarneming is vaak iets wat komt vanuit een ooghoek en vraagt om betere observatie…


Als ik dan iets bruins fladderends zie, weet ik direct dit is iets nieuws. Wat een prachtige verrassend mooie vogel is daar neergestreken in onze voederboom. In de hoop dat hij een beter plekje zoekt waar ik hem goed kan zien en fotograferen ren ik naar binnen voor de camera. Hij is inderdaad in een andere boom gaan zitten maar schaduw zorgen ervoor dat ik de kleine blauwe tekeningen in zijn kopje niet goed kan vastleggen…klein beetje teleurgesteld ben ik toch wel.
Het vogelboek zegt me dat het om een ‘African Paradise Flycatcher’ gaat en ik ben direct weer optimistisch als ik hem in een boom naast het hek zie zitten.
Ik wist natuurlijk al dat ik in het paradijs woonde maar nu op een gewone late Zaterdag ochtend is dat dan toch mooi bevestigd door de Paradijselijke vliegenvanger!

Een paar uur later draait mijn maag om want van paradijselijke gevoelens is niet veel over. Mijn kleine wereld in het opkomend groen krijgt een zwart randje.
‘Paradise is almost closing down’


Jan gaat met de honden wandelen en ik gooi even het groen afval in de compost bak. In het voorbij gaan zie ik op zo’n twee / drie meter van het hek Bebé liggen en iets trekt mijn aandacht. Ze ligt te likken en intuïtief weet ik dat er iets is… Ik moet bijna strak tegen het hek aan staan om iets te kunnen zien tussen alle takken. Strak tegen het hek lukt me niet hoor of ik moet zin hebben om een schok te krijgen.
Bebé heeft een kalfje geworpen, maar zover ik kan zien is het veel te vroeg geboren is het nog vol slijm en ligt het hoofdje plat.
Jee wat ga ik nu doen, dus ik praat wat tegen haar en ze kijkt, maar gaat weer verder met schoonmaken.


Inmiddels is Jan terug en loop ik naar Bebé, Blix en Finch staan keurig achter de draad te kijken. Ik kan tot op iets minder dan 2 meter komen en ze is voorzichtig opgestaan en blijft staan maakt zichzelf schoon.
Vind het zo verdrietig om te zien, want vlak naast haar ligt haar levenloos jong. Ik weet het, het is de natuur en dit hoort ook bij in de Garden van Eden. Als ik rustig achteruit wegloop gaat ze weer liggen… later zie ik het mannetje en gaan ze samen weg…
Bebé keert at later terug, gaat liggen en likt opnieuw steeds haar jong.


Na de warme zaterdag met 37 graden sloeg het weer op zondag om, harde koude wind en bewolking. ik weet niet waar ze de nacht was, maar later op de zondag ochtend was ze er opnieuw, steeds maar proberen om haar jong tot leven te krijgen of is het een manier van afscheid nemen…
Vanochtend is het jong verdwenen, soort van ‘Paradise’ voor een ander dier. Het is beter zo…

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Ik luister nog eens naar Paradise Road…  klik op de link als je ook wilt luisteren!

10 Comments

  • Marijke Spooren Reply

    Omg Astrid wat een verhaal ?? zowel mooie als triestig voorvallen. Wat het ook betekend ze heeft alles gedaan om haar “baby” tot leven te brengen. Helaas heeft het niet mogen zijn ?

    • Astrid van Zeeland Reply

      Ja dat heeft ze en ik denk op een bepaalde manier ook hulp gezocht door zo dicht bij ons huis te bevallen…
      Voelt wel heel bijzonder dat dat mogelijk zo is…

  • Anneke v.d.W Reply

    Oh dear wat een verhaal met zoveel wisselende emoties. Ik kon het bijna niet verder lezen na de foto van het levenloze tedere lijfje van haar jong? Ja ik weet het, dit is de natuur, soms hard en ongenadig maar mijn ziel is soft en daardoor is het voor mij moeilijk te verdragen. Maar lieverd, je hebt het ondanks het dunne zwarte randje wederom prachtig in woorden vast gelegd.

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dank je wel Anneke voor je lieve woorden ??? Dat ‘softe’ maakt je tot een bijzonder maar ook sterk mens!

  • Bekx Ans Reply

    Zo mooi geschreven Astrid, we houden al van het jong…..en dan is het jong weg, de natuur ja.
    Dat is slikken, maar zeker is dat de moeder jouw liefde gevoeld moet hebben ?

    • Astrid van Zeeland Reply

      Ze bleef in ieder geval heel rustig ???

  • Wilma Reply

    Wat een hoogte- en dieptepunten voel ik in eerste instantie ook
    Wat is de moederliefde toch oneindig. Ik voel het verdriet ook mee. Je wilt zo graag dat zo’n kleintje leeft. Terwijl je weet dat het geen kans heeft als t zo zwak is. Maar ach erm: ‘mama’.
    Ja inderdaad zo is de natuur.
    Ik ga weer terug naar de prachtige vogel…
    Dank voor de emoties.

    • Astrid van Zeeland Reply

      ???

  • Dorien Reply

    Een verdrietig maar ook mooi verhaal. De foto’s vertellen alles.?

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dank je wel Dorien, ik zie nu pas jou reactie x

Leave a Reply to Astrid van Zeeland Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *