Nyala & Kudu
Het zijn de meest gewone dagen die me dierbaar en bijzonder zijn geworden.
De eenvoud en de routine, het genieten van het simpele.
De witte was wapperend aan de lijn weten dat je vanavond tussen fris geurende lakens slaapt, het gras dat gemaaid word en als bijvoer is voor de dieren. De verlepte kruiden en het fruitafval belandden ook voor het hek want we weten dat het gewaardeerd word. Honderden keuteltjes als dank.
Het is half 6 in de ochtend als ik één van de honden zachtjes hoor piepen, dit is tegenwoordig een nieuw ritueel en het betekent dat ze in de slaapkamer willen slapen. Het is vaak het tijdstip dat de vogeltjes gaan fluiten en de eekhoorntjes gaan gillen, het moment dat de kamer rood kleurt want de zon komt op…ik glijd voorzichtig uit bed, open zachtjes de deur en laat Thor en Blix binnen. Zelf loop ik de kamer in geniet van de stilte, het weidse uitzicht en van de dag die ontwaakt in al haar kleurenpracht. Het blauw, paars overgaand naar fel rood, elke keer weer zo bijzonder.
In mijn ooghoek zie ik iets bewegen, de 4 Nyala’s lopen langs ons hek en vanuit de keuken kan ik ze in alle rust zien eten van die ‘enkele nog maar net ontsproten’ groene blaadjes van de bomen. Het menu van het mannetje wordt aangevuld met een heerlijk spinnennest, mooi om te zien hoe hij zijn horens in de takken haakt en dan alles naar beneden trekt zodat hij gemakkelijker bij zijn hapje kan. Fijn ook dat wij daar nu ook weer van verlost zijn.
Ik kijk tot ik ze niet meer volgen kan…en kruip nog lekker even terug onder het dekbed. De laatste 2 dagen is de temperatuur flink gezakt en zit nu tussen de 20 en 25 graden. Wat een genot nadat we woensdag nog 41 graden op de thermometer gezien hebben, op zulke dagen kunnen we eigenlijk alleen maar binnen leven met de airco aan. Nog een geluk dat we die hebben, want dat zal heel wat anders zijn in de kleine ‘townships’ rond Lephalale.
Zelfs de dieren zijn te loom en lopen met deze hoge temperaturen niet ver meer van de pad weg als ik heel rustig rijdend passeer. Het is echt afzien voor ze en de enkele boompjes met vettige bladeren die nog blad hebben moeten schaduw aan ze geven op de heetste uren van de dag. De laatste paar dagen zien we ook vaker de bavianen en de vervet aapjes, ik heb zo’n vermoeden dat dat ook te maken heeft met water en voedsel. Begreep dat de bavianen jonge bokjes een delicatesse vinden, ik moet er niet aan denken pfff de ‘circle of life’ is niet altijd even prettig om te horen of zien.
De avond valt over de ‘bushveld’.
De lucht trekt dicht met donkere wolken en in plaats van voor de tv te gaan zitten nestelen we ons op onze stoep, een schouwspel van lichtflitsen trekt van rechts naar links… geen donder alleen bliksem. Alles gaat anders ruiken…een kruidige geur bezwangert de lucht. De donder is nu hoorbaar en komt dichterbij. En we kunnen de regen vlagen in de verte zien… dikke waterdruppels vallen nu ook op ons golfplaten dak boven de stoep.
Nooit geweten dat regen me ooit zo blij zou maken … drie kwartier duurde de bui en een kwartier later kon je al niet meer zien dat het geregend had.
De aarde is zo dorstig en smeekt om meer…
Alleen wij leven hier op OpiKopi in een groene oase en net buiten ons hek zie je wat lichtgroen in de over het algemeen grijze bomen en struiken, binnen het hek ons ‘groener dan groene’ gras. Ondanks dat we zuinig zijn met sproeien kijkt het mooi, maar de planten leveren hun strijd, volle zon is echt teveel zelfs voor de vet- en woestijnplanten.
Alleen de ‘scherpe vrouwen tongen’ blijven stadig overeind maar de Sansevieria is stil!
Stil…Net als ik…of er moet bezoek zijn. Spannend is er als er iemand komt, want hoe je het ook went of keert dit leven is 360 graden anders dan ons leven in de Kaap. Ik probeer mijn vrienden voor te bereiden op hoe het hier is. Maar ik weet, zie en voel, dat ik op de eerste dag niet moet vragen naar wat mijn vrienden van onze nieuwe woonplek vinden, een positief antwoord is toch altijd het leukste en dat neemt hier tijd!
De liefde voor dit land, voor het niets, voor de droogte en het genieten van natuur dat moet in je gaan groeien. Ik voel een soort van onbegrip en ook ongeloof …een soort van verzet … nee beter gezegd het overgeven aan je gedachtes, aan rust en genieten van kleine dingen.
Voor mij is het weten dat dit alles gaat komen ‘mooi’.
Even een ritje door ‘ons’ game park doet wonderen, het betovert je, de wijn smaakt zoeter en de gin tonic kruidiger. Intenser is de stilte en het kudu mannetje straalt een overweldigende kracht uit als zijn ogen in die van jou kijken, de witte streepjes tussen zijn ogen maken ‘t extra fascinerend.
De dag sluit ik af met een verkoelende buiten douche onder een fascinerende sterrenhemel, nog even kijken naar de ‘Milky Way’.
Soms is simpel onbegrijpelijk, ongrijpbaar, onverklaarbaar… een klein stofje dat een heelal beroerd en iets aanraakt in jouw hart…jouw ziel. Eenvoud, routine, simpel en gewoon… en toch al duizenden jaren bijzonder!
Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid
4 Comments