De achterbank is uit de auto en die ruimte is gevuld met dozen wijn…en in de kofferruimte zitten Thor en Blix bijna bovenop elkaar, maar helemaal gelukkig dat ze weer eens mee mogen. De hele weg naar TomBurke hoor je ze dan ook niet. (Tom Burke is overigens niet die leuk uitziende man die ik tevoorschijn toverde toen ik de plaats wilde googlen…)
We willen ook niets horen, zeker niet als we hier OpiKopi game reserve afrijden, want met zo’n zwaar beladen polo en veel los zand is het toch spannend … maar geen paniek alles verliep vlekkeloos.
Onderweg praten we niet veel want stil reizen door Zuid-Afrika en genieten van het uitzicht dat doen we nog altijd.

Van ons huis rijden we ongeveer 2 kilometer door het game reserve waar we vaak wel een bok tegen komen. We zitten nu in de lente en alles is kurkdroog en stoffig…soms zie je zelfs van die kleine zandtornado’s opstijgen. Alles is vaalgroen of bruin. Ik vind het nog steeds prachtig maar begrijp dat met een maand, als de regen komt, de hele vallei prachtig groen gaat kleuren.
Via een beveiligings-code verlaten we OpiKopi en rijden nog zo’n 3 uur kilometer over een gravel road. Hier gaan we de R518 op richting Lephalale. Deze keer niet links het dorp in, maar rechtsaf richting ‘Groblers Brug’ de grenspost naar Botswana.
We passeren dorpjes van niets en heel veel game farms en ook wat tomaten en aardappel farms, net voor de grensplaats slaan we rechtsaf richting Baltimore en aan onze linker hand ligt dan Tivan Safari’s waar we zullen overnachten…maar eerst even onze lading wijn naar Bordeaux Game Farm brengen. Hier laat een aardige dame ons een tafel kiezen en wij schuiven de dozen MCC en wijn eronder…het zwarte beloofde tafellaken ontbreekt, niet echt mooi als je alle voorraad ziet. Maar goed ik vind het ok. Het is overigens een prachtige locatie…en later blijkt iemand anders toch met zwarte tafelkleden aan te komen zetten…misschien was alles toch niet zo goed doorgesproken!
We rijden 6 km terug moeten even voor de poort wachten want de gastdame van Tivan Safari was nog even boodschappen doen…ach ja, inchecken vanaf 2 en het was 3 maar daar kijken we niet van op. ’t Huisje is eenvoudig maar schoon en netjes, er zijn 4 slaapkamers en terwijl ik onze spullen in de kamer zet met het twee persoonsbed vult zij de koelkast.
Die ik later eens inspecteer en ik bedenk dat het wel heel veel voorraad voor ons twee is…
Heel veel plakken gesneden kaas en ham…3x 1.5 liter flessen cola…een liter melk…een liter sinaasappelsap…8 croissants en een doos aardbeien…
Dus toen ik haar aansprak om te vragen of het kraanwater ook gebruikt kon worden voor consumptie, zei ik ook “Nou wat veel in de koelkast en de cola mag je wel meenemen want dat drinken wij niet”. Maar er kwam geen reactie…

Na even geacclimatiseerd te hebben, geldt vooral voor de honden want die moeten altijd wennen aan een nieuwe omgeving en zeker als er paarden, eland en andere bokken vrij rondlopen. De zwanen in de vijver zijn ook heel interessant voor ze, maar gelukkig besluiten ze er niet achteraan te gaan. De airco is inmiddels aan want het is loei heet, lente heet dat hier en het is een graad of 35… we laten de honden nu met een gerust hart achter in de koele kamer.

Ik verorber nog snel de 2 stukjes chocolade die op ons bed liggen en besluit die in de naast gelegen kamers ook effe snel naar binnen te werken… Hier ergens had er toch een belletje moeten rinkelen…

Op naar Bordeaux Farm waar ik de wijnen een beetje leuk uitstal, het ijs in de koeler doe als één van de organisatoren vraagt of we content zijn en of we de meisjes nog gezien hebben….
“DE MEISJES?”, vragen wij ja de 3 Gin meisjes slapen ook in de cottage maar dat is geen probleem zegt ze…Geen idee hoe ze daar bij komt dat het geen probleem is , niemand heeft ons iets gevraagd of gezegd, maar mijn gezicht spreekt denk ik boekdelen.
Onze honden zijn daarbinnen”, zeg ik en ik zie allerlei doem scenario’s voor me… wegelopen honden in een totaal vreemde omgeving…Dus ik maan Jan al om naar het huisje terug te rijden. ‘Nee’, zegt ze ‘ik bel wel even’… En komt terug met het antwoord dat alles goed gaat met de meisjes en de honden en ze knuffelen met ze…
Nou Jan dat wordt gezellig vanavond met 4 vrouwen in een huisje!!! En ze houden van knuffelen…

Even later komen de Gin dames…waarvan de oudste 26 is…super aardig en ze verteld dat ze zich waren rot geschrokken toen ze de deur opendeden en daar 2 enorme honden aantroffen, en te horen kregen dat alles ok was…Ook zij wisten niet dat ze de cottage moesten delen. Als iets gratis is moet je op alles voorbereid zijn blijkt wel weer!

Geen wonder dat de koelkast zo vol was en er op alle bedden chocolade lag…wat zij overigens niet weten want…nou ja die waren er niet meer…

We zijn verbaasd als de genodigden, de ouders van de kinderen van de school waarvoor de wijn veiling georganiseerd was over het algemeen in avondkleding arriveren… De Gin-ladys hadden daar een verklaring voor, het is het jaarlijkse uitje en iedereen heeft dan wel zin om zich op te doffen en het paste perfect bij de mooie locatie, dat dan ook wel weer. Er werd grof geld geboden voor de wijnen en het eindbedrag was iets om over naar huis te schrijven. Voor ons was de Wijn en Gin verkoop een vette tegenvaller en in de ogen van de standhouders (met mij erbij 4 stands) was het ook nog eens slecht geregeld, maar goed communicatie en organisatie laten hier wel vaker te wensen over. Hopelijk leidt het deelnemen aan zo’n event weer tot nieuwe contacten, die op hun beurt dan weer tot verkoop zullen leiden… of gasten en zo gaat het ooit allemaal wel goed komen.

Om 23.00 vonden wij het wel mooi geweest en gingen in het pikkedonker op zoek naar onze cottage, de dames kwamen om half 1 thuis…snel de slaapkamer deur dicht gedaan en de honden op de slaapkamer waar ze normaal nooit zijn, maar nu om te zorgen dat ze niet in hun enthousiasme zouden gaan blaffen en opspringen.
Om 6 uur in de ochtend hoorde ik de telefoon gaan en iemand naar buiten lopen en daarna kwam het huis tot leven…we hebben maar gewacht tot iedereen uit de badkamer was, met zijn allen een broodje staande aan het aanrecht gegeten…en hup weg waren we…. Allemaal vol muggenbulten en een ervaring die we nooit meer vergeten! We konden er wel hartelijk om lachen op de 122 km lange weg terug.
Never a Dull Moment…

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid