Zeelandhuys die Huys Opikopi
Het is een gewone door de weekse dag. Tussen zes en zeven staan we op. Jan loopt een rondje met de honden en ik sproei de vetplanten borders en het bloempotten tuintje op het terras. Ik zit wat dat betreft in een goed ritme en bekijk per dag of de succulenten echt wel water nodig hebben. De border met de granaatappel boom krijgt elke dag 5 tot 10 minuten. Eenvoudig te doen want Jan heeft een buis met gaatjes door de border gelegd die ik op de buitenkraan kan aansluiten en ondertussen bekijk ik de rest, zet koffie, vul water en eten voor de vogels aan en luister naar hun gezang…

Een groepje Groene Hoepoe’s vliegt al kakelend over… geen wonder dat ze in het Zuid-Afrikaans Kakelaars genoemd worden.
Hier geen gekakel, de rust is wedergekeerd en de stilte overheerst. Het is goed om weer naar die rust te gaan.
De dag van loslaten en de emoties die daar bij horen ligt achter me.
Afscheid nemen is nooit gemakkelijk en ik neem het maar zoals het komt, laat de tranen de vrije loop, als dat goed en nodig voelt.

 
Hottub en massage in de tuin…

Mariaheide
Achttien jaar geleden zagen we elkaar vluchtig voor het laatst, ik herinner me nog dat we binnen zaten in de huiskamer….de rest van de herinnering is weg…
De herinnering van onze vriendschap ligt voor mij in de tijd van voor ik Jan leerde kennen, voordat ik moeder was…
De herinneringen gaan naar tijd dat we beiden in het bejaardenhuis werkten. Dat ik twee, drie straten van hen vandaan woonde in Veghel. Even binnen lopen, achter in de tuin zitten, samen eten en ook toen al veel praten.
We verliezen elkaar uit het oog…onze levens liggen ook letterlijk steeds verder uit elkaar, maar wat is dat dan toch dat als je ouder wordt, je elkaar weer gemakkelijk terug vind.
Facebook speelt ook hier een rol… we volgen elkaar en uit het niets komt er een telefoontje dat jullie graag bij ons op vakantie willen komen. Ik luister en in mijn gedachten vormen zich al zinnen…
Nee, zo gaan we het niet doen, tien tot twaalf dagen hier op Opikopi want wat zou dat jammer zijn, Zuid-Afrika heeft zoveeeeel meer te bieden dan dit paradijsje wat wij thuis noemen.

Heerlijk slapen en vroeg op voor de prachtige zonsopgang

We praten wat heen en weer, Ik hoor dat ze geen echte wereldreizigers zijn en dat ze heel graag willen komen maar dat ze het ook heel spannend en een beetje eng vinden…
Als we het gesprek afsluiten ga ik aan de gang met mijn idee.
Eén nacht OR Tambo, Twee nachten een lodge in de Waterbergen…drie nachten hier… vier nachten Greater Kruger in een tented camp en afsluitend nog eens 3 nachten hier.
Ik stel het voor en binnen een week is het akkoord en geregeld.

Dit is het moment dat ik emotioneel wordt en het zo bijzonder vind dat oude vrienden helemaal de reis naar Zuid-Afrika willen maken voor mij…en Jan is samen met de honden de vakantie bonus.

We vieren John zijn verjaardag met champagne ontbijt

Waterberg lodge
Januari 2024 John en Jolanda appen me dat ze wegrijden bij de lodge en op weg zijn naar ons. Dik uurtje en dan zijn ze hier en we zitten op het terras als we ze in de verte al aan zien komen rijden.
Wat een geweldig weerzien het worden 3 dagen kakelen, over hoe onze levens zijn gelopen maar ook over hun bijzondere ervaringen bij de eerste accommodaties in Zuid-Afrika en ik geniet, want de Afrika Bug heeft al gebeten en het virus toegeslagen…
Ik voel aan alles dat er een liefde opbloeit voor dit waanzinnige land.

Op een mooi samenzijn en prachtige herinneringen

Greater Kruger Safari Camp
Met gezonde spanning beginnen ze aan de zes uur durende rit naar Greater Kruger, we houden onderweg steeds contact en de rit verloopt perfect.
Ik hoor zie en voel dat ze Afrika in hun hart hebben gesloten…en bij terug keer hoor ik dat het allemaal zoo bijzonder was.
Ze hebben de big Five gezien en veel meer en ja dan ben je geluksvogels want dat lukt niet iedereen op een eerste reis.
Hier is het bijkomen van alle spaningen, bijslapen ook en samen wat aanrommelen in de keuken. John is tenslotte een kok en ik probeer ook nog wat te leren. Nooit te oud toch?

Het blijft lastig om dingen uit handen te geven, so it’s my way

Wat was het een heerlijke tijd, zoveel fijne en mooie herinneringen erbij gekregen…zo ergens in mijn achterhoofd zweeft de gedachte dat John en Jolanda nog wel weer eens Zuid-Afrika zullen bezoeken en dan hoop ik ze ook weer hier te kunnen ontvangen.

                                                             
Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid