”Als je 1 deur sluit gaat er een andere open”…

Zo was het spreekwoord toch?
Hier ging het echt even anders.
De koelkast-deur moest echt met redelijke druk gesloten worden en dat had ik al eens opgelost door de rubbers een beetje op zijn plek te duwen.
Dus toen Jan er wat van zei dat de deur zo slecht dichtging zei ik:
“Oh kom maar dat fix ik wel even” en duwde onder aan de deur op het afsluit rubber…
Een vloek en een knal en de woorden ‘ja, hallo dat is niet mijn schuld je zag toch wat ik deed’…en de hele koelkast deur lag op de grond. 
Tja de ‘venison’ pie, die in de oven stond en klaar was om op tafel te zetten, zal moeten wachten…
Bij de koelkast bleek iets afgebroken te zijn en het betreffende pinnetje was zoek, even later herinnerde ik me dat ik ooit eens zo’n pinnetje had gevonden, maar met geen mogelijkheid kon uitvogelen waar het vandaan kwam. 
Uit de koelkast dus! Tijdje bewaard en toen maar weggegooid…

Ik hoor Jan vragen of ik even de deur voor de koelkast vast wil houden, tja dan neem je automatisch de handgreep vast…dat was dan ook het enige dat ik vast had, want die brak dus ook direct af… Ik denk plastic moeheid.
Uiteindelijk hebben we provisorisch de boel weer in elkaar gezet en het werkt, want wat moet een huiskamer-restaurant zonder koelkast.
Want een huiskamer-restaurant daar begint het nu toch echt wel op te lijken.
Toen eind Augustus de BnB en restaurants weer open mochten en wij besloten toch ook weer gasten te gaan ontvangen, leek het er op dat Lephalale verlegen zat om een uitje. Iets wat voor mij heel erg fijn was, want het gemis van gasten, maar ook van het niet doorgaan van het bezoek van Floris werd nu toch en beetje gecompenseerd. En hoe….

Voor mensen die al eerder hier aan tafel waren wordt het menu aangepast en kijk ik welke wijnen ze al hebben geproeft. Ik zoek in mijn contacten naar wijnmakers en wijnboeren en vind prachtige nieuwe wijnen om mee te werken. We blijven natuurlijk hier ook de economie steunen en dat is echt geen grapje maar bittere noodzaak! Ondertussen begint alles meer en meer tijd te vragen en moet ik leren om een en ander toch een beetje los te laten. De administratie goed bij houden is niet echt mijn ding, ik sta liever in de keuken. En standaard brieven maken die vaak toch niet gelezen worden, omdat snel even een appje sturen toch makkelijker is, slokken veel tijd op en zorgen voor lichte ergernis.

Maar in alles begin ik met voorzichtige trots mijn weg te vinden…dat woordje Trots is en blijft nog wel een ding. Maar de angst om het niet goed te doen of niet goed genoeg te zijn, gaat steeds meer naar de achtergrond…Eigenlijk is het er wel tijd voor ook, na een half mensen leven.
Zo’n zaadje “niet goed genoeg te zijn”, is snel geplant en het is net als met onkruid, je moet ook de wortel verwijderen om het niet meer terug te laten komen!

Vandaag wat foto’s van gevleugelde tuin vrienden, omdat je soms wel eens even zonder zorgen van de ene naar de andere kant zou willen vliegen…

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid