Rouwen en ik ben er rouwig om…


Alles is weggestopt, geordend en opgeborgen in die kamer met een dikke houten deur…zo nu en dan gluur ik door het sleutelgat, maar dat maakt me al van streek…Dicht laten en loslaten.

Het emoties die me al 30 jaar achtervolgen…en als het goed gaat, dan gebeurd er wel weer iets dat onverhoopt zorgt dat de deur op een kier komt. En of ik wil of niet, ik moet naar binnen.
Letterlijk, of is het figuurlijk bij mezelf naar binnen.
Het gevecht aangaan…voelen wie ik ben, bewijzen dat ik sterk ben.

Loslaten is het woord geworden dat mij verdrietig maakt, tot razernij en hysterie kan brengen. En hoe harder ik er tegen vecht, het van me afduw…des te meer zak ik in dat moeras van verdriet weg. Eenzaamheid is misschien een te groot woord, maar je alleen voelen doet er ook geen goed aan.

Rouwen op afstand, het hoort bij emigreren, de angst dat er iets gebeurd en je er niet bij kan zijn, geen deel van uitmaakt. De goed bedoelde woorden van “je zag elkaar toch al niet zo veel” of de vraag of je wel een nauwe band had.
Ik heb gewoon niet altijd zin om dat te beantwoorden. Het is mijn relatie met een geliefde, een dierbare, een familie of kennis…wat voor relatie dat in de ogen van anderen is, het is mijn verdriet, mijn verwerken.

Ik was 25 en woonde op kamers zo’n 180 km van mijn ouderlijk huis en wat voelde het ver. Mijn moeder had al 6 jaar kanker toen het einde leek te naderen en ik besloot om de laatste weken voor haar te gaan zorgen.
50 was ze, jonger dan ik nu ben en dat zet vele vraagtekens, omdat het zo onvoorstelbaar is te denken dat ik er nu al niet meer zou zijn als ik haar niet overleefd had. Vele herinneringen staan in het geheugen gegrift en gelukkig had ik vrienden en familie waar ik mijn verhaal en verdriet mee kon delen.

Ik kijk door het sleutelgat…

Onze familie omstandigheden veranderden na het wegvallen van mijn moeder, een beëindigende relatie, een nieuwe liefde, het moederschap en het pijnlijke besluit om het contact met mijn vader te verbreken waren de meest ingrijpende. Ik dacht dat de beloftes van mijn broer en zus een zekerheid waren. Maar niets was minder waar.


De deur gaat op een kier…

Ik ging proeven van een ander continent en de honger groeide. De droom om te emigreren werd waarheid en met zijn 3en vertrokken we. Opnieuw een loslaten, een verdriet, een afscheid… rouwen. Een afscheid van vrienden die mij niet begrepen en ik hen niet. De techniek staat voor niets en op elk moment van de dag kun je contact hebben, dat zeggen ze toch.

Ja, dat moet dan wel van twee kanten komen.
“Druk” is het meest gehoorde woord en een snel excuus en de meeste vrienden vielen bij bosjes weg. Ik die dacht dat je alles kon vasthouden kon controleren als je maar genoeg doet, genoeg geeft.
Ik zeg voorzichtig: “Tijd of Prioriteit” en trek mijn eigen conclusies op basis van het gebeuren in het verleden, het gevoel niet goed genoeg te zijn.
Aandacht en liefde, je ziel blootgeven in gesprekken, je verhalen in een blog… niets helpt we drijven uiteen. Ik rouw.

En ik hoor dat zinnetje gonzen door mijn hoofd: ”Je moet niet denken dat alles hetzelfde blijft”!
Ik kwam erachter en begrijp nog altijd niet hoe en waarom, maar ergens bleek ik het contact met het nest verloren te hebben, niet meer geaccepteerd…uitgekotst. Niets was nog hetzelfde.
Daar waar mijn broer en zus mij niet op de hoogte konden brengen van het overlijden van mijn vader en ik het via anderen ter oren kreeg. Geen contact toch pijn.

De deur gaat met gekraak half open…

Ik slik, laat alles weer de revue passeren. Voelde me door mijn vader onbegrepen en waardeloos, mijn werk en vrienden waren niet goed genoeg. En ik vecht opnieuw tegen de gevoelens van vroeger, want mijn leven hangt er van af….zo voelt dat. Ik wordt steeds banger, maar dat ga ik niet aan iedereen laten zien. Ik houd me voor dat dit bij het leven hoort, dat dit hoort bij emigreren. Laat het los… Loslaten want het kringetje wordt kleiner en ik wil niet meer vechten.

Ik zal alleen nog aan mezelf bewijzen dat het geluk in andere dingen zit, dat ik tevreden kan zijn met iets kleins wat direct ook groots is. Ik doe nu wat ik graag doe en ik blijk er goed in te zijn. Het is vreemd om dat uit te spreken. Om te lezen ook. Maar dit heet geluk, dit voelt als geluk. Ik ben verdrietig en gelukkig in hetzelfde moment.

Ineens is daar opnieuw een afscheid. Een onverwacht, niet te bevatten overlijden van een dierbare. Ik kan er niet naar toe, zou ook te laat zijn geweest. De risico’s als je emigreert en de dingen die je voor je uitschuift omdat erover nadenken weinig zin heeft. De pijn en de onmacht. Confrontaties die een stroom van gevoelens op gang brengen.

En de deur waait met een knal open

ik voel een luchtstroom aan me trekken en een stroom van gesproken woorden over me heen vallen. Oude pijn en nieuwe pijn vermengen zich. Ik slik en tranen lopen vrijelijk over mijn wangen…schreeuwend moet ik me afzetten tegen al dat oud zeer dat naar boven komt.
Ik kan niet rouwen, niet nu, niet dat hele verleden weer opnieuw beleven.
Ik gooi alles in de strijd om die deur dicht te krijgen en het lukt me. Ik mag eindelijk van mezelf zijn wie ik ben. En ik wil even klein zijn, ver weg zijn, op slot zijn en niet omdat je niet weten mag wie ik ben en wat ik voel.
Ik bang ben voor de dagen zonder uitzicht… die ruimte achter de deur die oneindig is. Dat zwarte gat dat je opzuigt en je energie meeneemt.

Ik ben sterk en gooi die deur dicht,
Ja het is waar “niets blijft hetzelfde”…we zijn veranderd, ik ben veranderd en ja, ik ben er rouwig om. Laat voorlopig alles maar op slot want ik moet iets loslaten en deze strijd gaat voor het grootste gedeelte achter een gesloten deur!

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

17 Comments

  • Marijke Spooren Reply

    Zo pakkend je artikel Astrid en OMG wat begrijp ik je goed , herkenbaar de pijn uit het verleden . Lagen onze verwachtingen te hoog? Vaak stel ik me de vraag en tot nu heb ik geen antwoord gevonden …
    Die deur zelf op een kiertje openen overwelmd ons keer op keer, hoe we ook ons best doen, eenvoudig is het niet. Ik.koester nu meer het dagelijkse de mooie unieke momenten met echte vrienden, ze nemen Je zoals je bent, veroordelen niet, motiveren je om vooral jezelf te zijn. Soms goed om even afstand te nemen van alles … en met nieuwe energie verder te gaan. We zijn allen uniek, ons pad kruist op bepaalde momenten in ons leven echte schatten van mensen, geeft een diep gevoel van dankbaarheid ! Enjoy the moment en verander voor niemand! Liefs Marijke

    • Astrid van Zeeland Reply

      ❤❤❤

  • Geertje Reply

    Oh Astrid….hoe ouder je wordt, hoe vaker je afscheid moet nemen. Afscheid, een stille herinnering in een levend hart. Lieve, sterke vrouw, je kunt het! Love you ?

    • Astrid van Zeeland Reply

      Ja dat denk ik ook…ik kan het..maar ik zou het zo graag achter me laten en ik hoop dat dit me gaat helpen.

  • Cissy Reply

    Twee maal gelezen. Voel je pijn en verdriet. Zou je zo ff willen knuffelen. Hoe ouder je wordt hoe vaker een afscheid in de buurt komt. Alleen in de buurt ligt in jouw geval wel even anders. Duizenden km verder maakt het er niet eenvoudiger op. Ik lees en voel ook het geluk van jullie in dat mooie Zuid Afrika. Ik hoop dat je t beetje bij beetje los kunt laten en dat jullie samen nog een mooie tijd mogen hebben. Liefs C.

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dat loslaten lukt me steeds tot er weer iets gebeurd, maar ik vind het genoeg zo…x

  • Winni Reply

    Lieve Astrid wat een krachtig verhaal. Besef je wel dat je goed op weg bent. En
    Misschien moet je de dingen niet loslaten want ze horen bij jou. Maar misschien kan je ze anders vasthouden. En dat mag achter die deur.
    Ik heb mensen verteld dat ik je “terug” gevonden heb. Vind het leuk om je te lezen.
    Terwijl je nooit weg bent geweest.
    Wees lief voor jezelf. Je bent een kanjer je hebt keuzes durven maken en je hebt ze gedaan. Je doet ze nog elke dag. Ga anders vasthouden niet loslaten. ??????

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dank je wel voor je lieve woorden en de tip! x

  • Henk Reply

    O die diepe wond uit het verleden, die deur die telkens weer opengaat.
    Zet zelf die deur wagenwijd open en omarm het verleden….’kom maar op’…het verleden heeft je ook gemaakt tot deze prachtige, sterke en stoere vrouw.
    Zet de energie van je in voor al die mooie mensen die je om je heen verzameld hebt en dat geweldige…letterlijk heerlijke werk wat je zelf gecreëerd hebt en waarbij je zoveel liefde via je voortreffelijke kookkunst op tafel kunt geven aan je gasten.
    Jij weet als geen ander wat afscheid in al zijn facetten betekent….en daarom….zet alles om in het maken van verbinding met de mensen om je heen…dichtbij en veraf en ook zeker de mensen die je te gast hebt. Jij kunt mensen onvergetelijke momenten geven….er zit zoveel liefde in.
    Overweldig ze met woorden en heerlijke door jou gecreëerde momenten…

    • Astrid van Zeeland Reply

      Je hebt gelijk ik moet het dichterbij zoeken, het verleden laten voor wat het is…dank je…ik ga er wéér tegen aan! x

  • Kaatje Reply

    Dapper om zoals je zegt je zo bloot te geven. Mooi hoe je je gevoelens op hebt geschreven. Maar probeer er toch niet teveel bij stil te staan. Geniet van het moment. Van wat je nu hebt. Dat is waar het om gaat. Misschien dat omdat je zover weg bent van iedereen dat je voelt dat je extra veel mist. En natuurlijk is dat in zekere mate zo, maar ook al woon je dicht bij familie en vrienden, dan nog zou je dit verhaal hebben kunnen schrijven. Als het er op aan komt dan gaat toch ieder zijn eigen weg. Denkt iedereen voornamelijk alleen aan zichzelf. Ik, jij, iedereen. Zeker als je het ergens moeilijk mee hebt blijven er weinig mensen over in je omgeving die je echt begrijpen. Die echt zeggen waar je op zit te wachten om te horen. Veel mensen hebben zelf al zoveel aan hun hoofd, dat ze ook niet meer de energie hebben om er ook nog voor jou te kunnen zijn. Heel begrijpelijk.
    Je moet het goed hebben met jezelf. Dat is waar het om draait. Het is fijn als je iemand hebt waar je dagelijks naast kunt staan. En dat heb je. Maar uiteindelijk, ook helemaal in je eentje moet je het fijn kunnen hebben. Vind een passie en daar heb jij er meerdere van gevonden! Afrika, schrijven, zorgen voor je gasten. En kijk om je heen.. hoeveel mensen zijn er nou echt waarmee je zou willen ruilen. Geniet van alle mooie kleine dingen, doe wat je leuk vindt, ook al trekken anderen hun wenkbrauwen op. Vind iemand in je naaste omgeving waar je af en toe iets leuks mee kunt doen. Bel met je zoon. Al is het gesprek kort, koester het. Laat het verleden. Pik er kleine mooie momentjes uit. En tuurlijk mogen er traantjes rollen. Maar laat de glimlach er toch steeds weer doorheen komen.
    En absoluut.. zorg ervoor dat je verwachtingen niet te hoog zijn, want vrijwel zeker liggen de teleurstellingen op de loer.
    Het leven hoeft niet perfect te zijn. Dat zal het ook nooit worden. Bij niemand. Er is altijd verdriet. Overal. Bij iedereen. Wees elke dag trots op jezelf, al is het maar over heel iets kleins wat je op een dag gedaan hebt.
    Het zijn echt de kleine dingen. Kijk naar jonge kinderen en oude mensen. Wat hebben zij nodig? Heel weinig, heel erg weinig. Zo verdrietig dat jij dit niet hebt kunnen meemaken, maar als ik nu naar mijn oude oudertjes kijk word ik heel stil, heb ik respect, voel ik me nederig, klein beetje verdrietig, zo is het leven, zo loopt het uiteindelijk af..
    Dus.. NU GENIETEN VAN ALLE KLEINE DINGEN! NU!

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dank je wel voor je uitgebreide reactie en Je hebt gelijk, verwachtingen aanpassen, niets en nergens is het perfect…opstaan-doorgaan en genieten…ik ga ervoor x

  • Kaatje Reply

    En genieten kan ook inhouden: bewust iets beleven, bij iets simpels stil staan. Al is het dat je fris gewassen onder de douche vandaan komt of je net de bedden mooi opgemaakt hebt. Het hoeft – en kan – echt niet allemaal één groot feest te zijn.

    • Astrid van Zeeland Reply

      Oh ja maar dat herken ik allemaal…mijn buitendouche is een feestje. Echt heel lief maar ik geniet echt ook van heel veel kleine dingen…de vogels, de bokken, het uitzicht, koken en van de gasten.

  • Tecla Reply

    Niemand vraagt erom om op deze wereld te komen……
    Dan ben je er en de verwachtingen ontstaan al heel snel: van ouders, grootouders, school, vrienden, partner, werkgevers, collega’s etc.
    Verwachtingen die je nakomt omdat je geleert hebt dat je daaraan moet voldoen. Naarmate je ouder wordt veranderen, door levenservaringen, deze verwachtingen en groeien je EIGEN verwachtingen. Je stoot je neus, 1, 2,3x loopt tegen hoge hekken aan, geeft je bloot, mensen zijn geschokt en denken (of zeggen) doe jij even gewoon ? Dan komt het moment dat je gaat realiseren: IK ben gewoon, IK ben belangrijk, IK heb ook vewachtingen, IK heb ook een leven en IK pak dat nu op zoals IK dat graag wil. Het leven is te kort om te voldoen aan alle verwachtingen. Je leven is een een waardevol “cadeau”, koester het op de manier waarbij je jezelf prettig voelt. Gooi de deur open en laat deze open staan. Wie weet wat er allemaal aan positieve dingen door naar binnen komt. Big hug

    • Astrid van Zeeland Reply

      Wat mooi geschreven…ik zet de deur open…tocht lekker door ook!x

  • Wilma Reply

    Lieve Astrid. Wat een woorden en emoties. Wat blijft het toch moeilijk voor je van tijd tot tijd. Maar zo knap hoe je het verwoordt en er lucht aan geeft! Wat ben je er toch goed in
    Het is zo moeilijk te begrijpen en voelen dat mensen zo anders met mensen omgaan. Een open blik voor een ander. Niet in je eigen ‘ik wereld zijn’. Geen open oog voor de ander. Geen rekening houden Met de ander. Vul maar in. Het zijn zo de kleine dingen die belangrijk zijn.
    Mijn leven liep ook niet op rolletjes ( maar van wie wel? ). Gelukkig heb ik het nú goed en zeg altijd tegen John: liever zo dan andersom. Nú geniet ik en probeer ook wat geweest is niet binnen te laten

    Sterkte en een goed 2020

Leave a Reply to Astrid van Zeeland Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *