Vergeten de doos tissues klaar te zetten. Nu zitten er dus twee snotterende mensen op de bank.
Mijn hoog gehakte schoenen liggen naast de bank, de gebronsde benen zijn half opgetrokken onder mijn kort zwart jurkje en mijn hoofd rust tegen jouw schouder en ik voel dat je ook huilt. Op de achtergrond een klassiek muziekje en het gebrom van een vliegtuigje…

Geen bed & breakfast of diner-gasten, geen cadeautjes onder de boom, geen zoon in huis die het gezin compleet maakt.
De laatste kerstlunch op de 20^e was de redding die ervoor zorgde dat ik op kerstdag niet uren in de keuken hoefde te staan. Ik had besloten om maar direct wat extra’s te maken zodat ik het 5 gangen “Kerstdiner voor Twee” maar hoefde te verwarmen.
Want de als eerste in mij opkomende gedachte dat we niets aan Kerst zouden gaan doen, wist Jan handig om te turnen…Hij zei:” Daar krijg jij spijt van en dan wil je op het laatst toch nog een echte kerstsfeer met uitgebreid diner”. Ach, na al die jaren kent hij me misschien wel beter dan ikzelf.

Het werd de eerste kerst in Zuid-Afrika zonder mopperen bij het boom opzetten en zelfs de verlichting erin doen kreeg mij niet overstuur. Een eerste Kerst zonder huilen dat ik me zo alleen voel, zo zonder familie of vrienden om het mee te vieren. Het relativeren kon ik nu vol houden…
Kerst met sneeuw…winterjas en kou, lange wandelingen en daarna glühwein of warme chocolade melk, het is er niet en het gaat ook niet komen. Kerst in Afrika is zweten in de keuken of bij de braai en gewoonlijk veel drank om de dorst te lessen.

Spontaan gekochte kadootjes voor elkaar zullen er ook niet zijn… Ik realiseer me dat het allemaal niet nodig is om het fijn te hebben. Wat overigens niet betekent dat het niet leuk zou zijn. Maar jaren lang kocht ik mijn eigen kadootjes pakte ze mooi in en dacht dat het perfecte plaatje van de versierde boom met pakjes me vreugde zou brengen. Het plaatje wat ik ken van TV en Social Media alles is altijd zo perfect en leuk en gezellig.
Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat het me dit jaar ook wel steunde dat zoveel mensen niet met familie of vrienden konden samen zijn… gedeelde smart is toch halve smart.

Kerstochtend…
Jan kwam me uit bed halen voor m’n kadootjes: de bushbokjes aan het hek… Na de Wereldse brunch met Duitse kerststol, Italiaanse Panettone, homemade Brabantse worstenbroodjes en Zuid-Afrikaanse thee was het met de airco aan genieten van de siësta…

Kerstmiddag…
Traditie getrouw mijn ultieme Kerstfilm gekeken en ons verbaasd dat het ons beiden nog altijd ontroerd.
‘Out of Africa’ is voor ons steeds dichterbij gekomen… elke keer zien we er wel iets anders in.
Nu bedacht ik me, dat ik dit land nooit kan verlaten…  zeker met de laatste zin van Karen Blixen in gedachten: “Ik zou nooit meer terug keren naar mijn geliefde Afrika”, want wat als ik niet meer hier terug zou kunnen komen…
Met een wit wijntje genieten we aan het einde van de dag van de wolk van vlinders die door de wind meegenomen worden en als sneeuwvlokken over de rand van de berg vallen.
‘Die Papa’, ‘mijn’ Nyala komt nog even voorbij gelopen en we zien heel veel wildebeesten en impala’s met jongen.

Kerstavond…
Een mooie rode wijn gaat het diner begeleiden maar ook onze fijne gesprekken. Hoe kan het ook anders dan dat ze op een dag als deze heel persoonlijk worden. Tijd voor elkaars hersenkronkels als je zolang samen aan tafel zit, de bezorgdheid om Floris die nu weer zoveel alleen op zijn kamer zit maar gelukkig toch nog even bezoek heeft gehad. Maar ook het uitspreken dat we het zo goed hebben, de juiste keuzes hebben gemaakt, ook al is het niet altijd even simpel… Maar bovenal heerst het gevoel dat ultiem gelukt bestaat…
Een geluks gevoel dat ik graag deel, als je naar mijn foto’s kijkt, met me spreekt of als je mijn gast bent… en die enkele keer dat ik het dan nog even moeilijk heb en dat met je deel, ik hoop dat je dat dan voor lief neemt.

Ik zweef weg op de muziek… Dans met me in die Bosveld… onder de sterren, tussen Engels servies met een mooi glas goede rode wijn in de hand… houd me vast, laat me geloven in de romantiek en laat me niet vallen… want die hoge hakken brengen me soms uit mijn evenwicht.

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid