Veel herinneringen…weinig foto’s

Je hebt zo van die dagen dan kan je niet zo lekker op gang komen…Ik had maar bedacht dat ik dan champignonsoep ga maken. Die staat wat te pruttelen als ik een berichtje binnen krijg.

Het volgende moment zit ik op de grond met een stapel fotoboeken want ergens moet ik toch het adres hebben…Zo leuk mijn moeder maakt opschriftjes bij de foto’s in blokletters. Natuurlijk nergens een adres te vinden alleen maar Sauerland en soms de plaatsen die we bezochten.
Burg Snellenberg en dan staat er tussen haakjes achter (DELA) tja dan weet ik direct dat daar een grafstemming was en dat iedereen daar in 3-delig zwart kostuum liep. Vonden mijn ouders natuurlijk helemaal niets als die daar in hun vakantie klofje, denk zelfs dat mijn moeder in hot-pants kwam,  gingen koffie drinken.

  

Een foto, een bladzijde…een jaar verder…Koffie drinken bij het hotel aan de Sorpe-see, mijn moeder is naar de kapper geweest, het haar is hoog getoupeerd… beetje veel Duitse look, maar het is haar verjaardag. Ik zie nog zo het bloemenwinkeltje voor me, naast de kerk, waar emmers vol prachtige bloemen werden verkocht en er werd een groot boeket gemaakt voor haar. Maar de mooiste herinnering aan dat hotel is wel dat we er met een bevriend stel van mijn ouders zaten, Tante Lies…ja in die tijd noemden we alle kennissen en vrienden van mijn ouders Oom en Tante, ze keek in het melkkannetje en concludeerde dat er niet al te veel meer in zat liet het aan mijn moeder zien en vroeg: “ Rieky alles erin”? En op het moment dat ze knikte en ja zei, liet tante Lies met opzet het hele kannetje in die Tasche Caffee vallen…
Ik schaamde me dood…volwassenen!!! Dat moesten wij eens doen, mijn vader zou direct met harde hand ingrijpen. Wij dronken er heel keurig jus d’orange uit een kannetje …vers geperst denk ik… met heel veel velletjes erin, bah.

Ik sla opnieuw een bladzijde om en we zitten met zijn allen in een groen plaatje… Saal schiet me door het hoofd, er was een skischans en een rodelbaan, in de winter als het sneeuwde wel te verstaan, als wij er op zomer vakantie waren gingen we wandelen in de bossen…hmmmm trauma’s als ik er aan denk…want er was ook altijd wel zo’n trimbaan te vinden.

Goh, wat vonden ze dat leuk en wat werd er gelachen. Ze klommen in palen en legden hun gebit er boven op… Nou niet mijn moeder hoor die was niet zo handig in klimmen. Ze ging wel spontaan op zo’n knoop op een touw zitten, zo één die over het water zwiert… aan de overkant gaat dan zo’n  trim-parcours weer verder… maar ze vergat van het touw te springen…dus elke keer als ze naar de overkant slingerde riepen wij:” Mam Springen! Terwijl de anderen het bijna in hun broek deden van het lachen had mijn moeder die natte broek te pakken, want zij viel natuurlijk in het beekje…met het schaamrood op de kaken liep ik achter het stelletje idioten aan te stappen..not amused at all!
Met zoveel vrienden en familie van mijn ouders hebben we dezelfde plekken bezocht eerst alleen in de zomer later ook in de winter.

Het weidse van de omgeving, de ruimte, het heuvelachtige en de serene rust vond ik er heerlijk en prachtig. De lieve mensen van het hotel waar ik vanaf mijn 2e levens jaar kwam en waar ik op handen gedragen werd, waar ik mee de kippen ging voeren en ’s avonds in de keuken nog een stuk gebak kreeg zo liefdevol voelde de plek en haar mensen.
Nu ik er zo over nadenk was ik vaak in de keuken, nee niet alleen voor ‘die Kuche’ maar ik keek ook naar de rare jelly pudding met witte saus en hoe dun Liesbeth de pannekoeken kon bakken…oh en het vlees met de heerlijke dikke jus.


In gedachten loop ik door het hele hotel, bar restaurant waar ik servetten mocht vouwen en zelf een flesje fanta achter de bar mocht pakken, de klapdeur naar de keuken…veltins bierviltjes. We dansten wel eens in het cafe met lokale bezoekers, mama hield daarvan, realiseer me ineens dat ik in die dingen toch best veel op haar lijk.
De tafeltjes stonden in wyber vorm voor het raam met korte gordijnen en planten. De eetzaal lag haaks op het cafe…een luik naar de keuken voor de bediening… kan ik me niet veel van herinneren want wij aten meestal in de eet-leefkamer voor de pension gasten.

De hal die de ruimtes scheidde met een grote trap en de lange gang boven waar alle kamers aan lagen, twee treden naar beneden en een loper over de gang die op zijn plaats werd gehouden met koperen roedes.  eVoor al die kamers waren 2 gezamenlijke badkamers en de strijkkamer met zo’n imposante strijkmachine. Mijn liefde voor gesteven linnengoed moet daar geboren zijn. Wit linnen en volumineuze dekbedden.


Dagjes uit naar druipsteengrotten, kastelen, meren, winkeltjes en conditorijen (lunchrooms met heel veel verschillende soorten taart en koek waar we niet met onze handen aan het glas van de vitrine mochten komen om het aan te wijzen) en altijd denk ik bij deze vakanties aan taart, uren in de auto, veel regen en wandelen.
Oh en elke kerk en kapel moest ook even bezocht worden. Toen ik ouder werd en mijn Mavo examen had gedaan ben ik er met een vriendin (toen ontdekten we de Duitse Disco!) en later met een vriend terug geweest.
Ik ging er in mijn eentje wandelen, kon ik genieten van de bloeiende lupines, de glooiende groene heuvels met de Maria kapeltjes, de ruisende beekjes………………..


Dank je Peter voor je berichtje, ik google direct Allendorf/Sundern en de parkeerplaats en het kruispunt herken ik uit duizenden… hier ben ik eigenlijk in gedachten nooit weggegaan, geen afscheid genomen en het ontroert mij enorm deze herinneringen aan een vervlogen tijd. Een tijd dat we nog allemaal samen waren. Alle herinneringen zonder foto’s, want wat zijn het er weinig, zitten in mij als kleine beeldraampjes opgeslagen.


Ik kijk naar buiten en van het groen in mijn herinnering zie ik het dorre gele gras, nog nauwelijks blaadjes aan de bomen…twee toefjes bloesem…en Kleyntje het bushbokje. Van het Sauerland weer terug in Zuid-Afrika. Het was een mooi uitstapje in mijn gedachten dat ik even wilde delen!

Omhul me met woorden, verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Het werd roeien met die boot… 

8 Comments

  • wilma Reply

    Wat een heerlijk verhaal lieve Astrid. Je weet nog zoveel details joh. Haha de ‘schaamte’ voor wat je moeder deed. Die gesteven lakens. Mogen helpen , de klapdeurtjes en Fanta! En uiteraard de ‘Konditorei’. Heerlijke taart in Duitsland.
    Grappig dat je zegt dat je geen afscheid hebt genomen. Tijdens n wandeling vorige week bedacht ik dat ook. Dat je je niet realiseerde dat je ‘daar’ voor t laatst was..
    Ik heb inmiddels mijn verse spinazie en toebehoren verorberd en jouw verhaal komt de spijsvertering zeker ten goed.
    Lieve groet uit Veghel .

    • Astrid van Zeeland Reply

      En wat een lieve reactie…tja dat had je als kind denk ik…wat doen ze stom. Maar als ik de foto’s zie wat zijn het een mooie herinneringen. Diernaar en soms lijkt het alsof hje je steeds meer herinnert dan denk je dat staat op foto’s maar niet eens…t zit allemaal in dat hoofd. Smakelijk eten dat je maar groot en sterk mag worden Olijfje…x

  • Marijke Spooren Reply

    Wat een retour naar vroeget, je hebt nog heel veel herinneringen na al die jaren, zoals je in detail vertelt ? waar is de tijd hé ?
    Zoals bij mij we noemden ook vrienden van mijn ouders tante en oom, raar hé alhoewel er geen bloedband was. Veel blijft geprint in je hoofd, 1 foto doet een filmpje afdraaien ?

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dat klopt precies wat je zegt…van het ene verhaal tuimel je als het ware in het andere…en voorlopig komt er nog geen eind aan verhalen, avonturen en terugblikken…als we maar gezond van geest blijven

  • Geertje Reply

    Wat een prachtige herinneringen ❤️! Heerlijk om te lezen…

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dank je wel, soms is het ook zo heerlijk om terug te dromen naar die tijd…x

  • Marie-Jose Reply

    Wat een heerlijk verhaal en wat zie je het allemaal nog duidelijk voor je…… Herinneringen die zo waardevol zijn en kennelijk staat het nog op je netvlies. Super verhaal As!!

    • Astrid van Zeeland Reply

      Dank je wel MJ en weet je het grappige is dat als je je iets herinnerd, er direct weer een volgende herinnering achteraan komt…

Leave a Reply to Marie-Jose Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *