Alles is weggestopt, geordend en opgeborgen in die kamer met een dikke houten deur…zo nu en dan gluur ik door het sleutelgat, maar dat maakt me al van streek…Dicht laten en loslaten.
Het emoties die me al 30 jaar achtervolgen…en als het goed gaat, dan gebeurd er wel weer iets dat onverhoopt zorgt dat de deur op een kier komt. En of ik wil of niet, ik moet naar binnen.
Letterlijk, of is het figuurlijk bij mezelf naar binnen.
Het gevecht aangaan…voelen wie ik ben, bewijzen dat ik sterk ben.
Loslaten is het woord geworden dat mij verdrietig maakt, tot razernij en hysterie kan brengen. En hoe harder ik er tegen vecht, het van me afduw…des te meer zak ik in dat moeras van verdriet weg. Eenzaamheid is misschien een te groot woord, maar je alleen voelen doet er ook geen goed aan.
Rouwen op afstand, het hoort bij emigreren, de angst dat er iets gebeurd en je er niet bij kan zijn, geen deel van uitmaakt. De goed bedoelde woorden van “je zag elkaar toch al niet zo veel” of de vraag of je wel een nauwe band had.
Ik heb gewoon niet altijd zin om dat te beantwoorden. Het is mijn relatie met een geliefde, een dierbare, een familie of kennis…wat voor relatie dat in de ogen van anderen is, het is mijn verdriet, mijn verwerken.
Ik was 25 en woonde op kamers zo’n 180 km van mijn ouderlijk huis en wat voelde het ver. Mijn moeder had al 6 jaar kanker toen het einde leek te naderen en ik besloot om de laatste weken voor haar te gaan zorgen.
50 was ze, jonger dan ik nu ben en dat zet vele vraagtekens, omdat het zo onvoorstelbaar is te denken dat ik er nu al niet meer zou zijn als ik haar niet overleefd had. Vele herinneringen staan in het geheugen gegrift en gelukkig had ik vrienden en familie waar ik mijn verhaal en verdriet mee kon delen.
Ik kijk door het sleutelgat…
Onze familie omstandigheden veranderden na het wegvallen van mijn moeder, een beëindigende relatie, een nieuwe liefde, het moederschap en het pijnlijke besluit om het contact met mijn vader te verbreken waren de meest ingrijpende. Ik dacht dat de beloftes van mijn broer en zus een zekerheid waren. Maar niets was minder waar.
De deur gaat op een kier…
Ik ging proeven van een ander continent en de honger groeide. De droom om te emigreren werd waarheid en met zijn 3en vertrokken we. Opnieuw een loslaten, een verdriet, een afscheid… rouwen. Een afscheid van vrienden die mij niet begrepen en ik hen niet. De techniek staat voor niets en op elk moment van de dag kun je contact hebben, dat zeggen ze toch.
Ja, dat moet dan wel van twee kanten komen.
“Druk” is het meest gehoorde woord en een snel excuus en de meeste vrienden vielen bij bosjes weg. Ik die dacht dat je alles kon vasthouden kon controleren als je maar genoeg doet, genoeg geeft.
Ik zeg voorzichtig: “Tijd of Prioriteit” en trek mijn eigen conclusies op basis van het gebeuren in het verleden, het gevoel niet goed genoeg te zijn.
Aandacht en liefde, je ziel blootgeven in gesprekken, je verhalen in een blog… niets helpt we drijven uiteen. Ik rouw.
En ik hoor dat zinnetje gonzen door mijn hoofd: ”Je moet niet denken dat alles hetzelfde blijft”!
Ik kwam erachter en begrijp nog altijd niet hoe en waarom, maar ergens bleek ik het contact met het nest verloren te hebben, niet meer geaccepteerd…uitgekotst. Niets was nog hetzelfde.
Daar waar mijn broer en zus mij niet op de hoogte konden brengen van het overlijden van mijn vader en ik het via anderen ter oren kreeg. Geen contact toch pijn.
De deur gaat met gekraak half open…
Ik slik, laat alles weer de revue passeren. Voelde me door mijn vader onbegrepen en waardeloos, mijn werk en vrienden waren niet goed genoeg. En ik vecht opnieuw tegen de gevoelens van vroeger, want mijn leven hangt er van af….zo voelt dat. Ik wordt steeds banger, maar dat ga ik niet aan iedereen laten zien. Ik houd me voor dat dit bij het leven hoort, dat dit hoort bij emigreren. Laat het los… Loslaten want het kringetje wordt kleiner en ik wil niet meer vechten.
Ik zal alleen nog aan mezelf bewijzen dat het geluk in andere dingen zit, dat ik tevreden kan zijn met iets kleins wat direct ook groots is. Ik doe nu wat ik graag doe en ik blijk er goed in te zijn. Het is vreemd om dat uit te spreken. Om te lezen ook. Maar dit heet geluk, dit voelt als geluk. Ik ben verdrietig en gelukkig in hetzelfde moment.
Ineens is daar opnieuw een afscheid. Een onverwacht, niet te bevatten overlijden van een dierbare. Ik kan er niet naar toe, zou ook te laat zijn geweest. De risico’s als je emigreert en de dingen die je voor je uitschuift omdat erover nadenken weinig zin heeft. De pijn en de onmacht. Confrontaties die een stroom van gevoelens op gang brengen.
En de deur waait met een knal open
ik voel een luchtstroom aan me trekken en een stroom van gesproken woorden over me heen vallen. Oude pijn en nieuwe pijn vermengen zich. Ik slik en tranen lopen vrijelijk over mijn wangen…schreeuwend moet ik me afzetten tegen al dat oud zeer dat naar boven komt.
Ik kan niet rouwen, niet nu, niet dat hele verleden weer opnieuw beleven.
Ik gooi alles in de strijd om die deur dicht te krijgen en het lukt me. Ik mag eindelijk van mezelf zijn wie ik ben. En ik wil even klein zijn, ver weg zijn, op slot zijn en niet omdat je niet weten mag wie ik ben en wat ik voel.
Ik bang ben voor de dagen zonder uitzicht… die ruimte achter de deur die oneindig is. Dat zwarte gat dat je opzuigt en je energie meeneemt.
Ik ben sterk en gooi die deur dicht,
Ja het is waar “niets blijft hetzelfde”…we zijn veranderd, ik ben veranderd en ja, ik ben er rouwig om. Laat voorlopig alles maar op slot want ik moet iets loslaten en deze strijd gaat voor het grootste gedeelte achter een gesloten deur!
Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid
17 Comments