Sommige dingen lopen door elkaar… de volgorde is zoek. Flarden van herinnering komen en gaan net als de tranen.
Buitendouche, bloot staan aan de elementen…water, wind, zon en vuur wat in mij brandt…
Ik sta op een balkon in Valencia, de Plaza de Major. Mijn eerste bezoek aan mijn nieuwe familie. Ik houd direct van de plek, de historie… het oude van een drukke stad.
Mijn Nederlandse schoonzus die ooit koos voor een leven in Spanje, ik ken haar niet maar ze gaat me helpen haar te leren kennen.
Het is mijn huwelijksreis, de reis waar ik ook direct zwanger raak…ergens in een ver verleden zit Spaans bloed in mijn familie en ik pak het hier weer op. Moet er even bij glimlachen omdat dingen altijd weer bij elkaar komen…
Ze belt me echt bijna elke week en ik denk wat moet ik haar vertellen…ben zoveel jonger sta zo anders in het leven. Maar zij houdt vol…gelukkig.
Ik zie ons samen lopen in de nauwe straatjes van Denia, links en rechts geparkeerde auto’s en een klein randje stoep, waar we net naast elkaar kunnen bewegen.
Denia, waar je graag in de weekenden verbleef met vrienden. Mijn man en zwager lopen een stukje voor ons uit en zijn niet in staat te communiceren door de taalbarrière. En jij Lily, verteld me jouw levens verhaal, door de tijd heen altijd kleine stukjes, die ik dan ergens moet verbinden.
Tussen door geeft Paco informatie die jij moet vertalen. Soms irriteerde jou dat, maar ik kon ook voelen dat er trots in zat, want dit was ook jouw thuisland.
Ik herinner mij nog goed dat we belden om te vertellen dat ik zwanger was en dat het een jongen zou worden. Je wilde de naam weten, maar die wilden we niet verklappen en omdat we juist kort daarvoor de betekenis hadden opgezocht dacht ik dat we dat wel konden delen. Hoe verbaasd waren we toen jij direct daarop de naam Floris uitriep.
Vakanties in Spanje volgen, ik geloof niet dat ik je ooit heb durven opbiechten dat ik al je goede servies uit de kasten gehaald heb…de kristallen glazen…de luiken van alle ramen open om familie en vrienden in het zonlicht te ontvangen. Je was net als ik dus blijkbaar gek van mooie oude spulletjes en was er zuinig op. Elke keer als ik hier nu de tafel dek met het Spaanse linnen denk ik aan jou en ook ik zal er zuinig op zijn.
Denk doordat je in een vreemd land zat met weinig tot geen Nederlandse vrienden dat je steeds meer op jezelf terug geworpen werd, iets wat ik nu wel denk te herkennen. Ik snapte toen niet dat je niet alles vertelde, dat je zo ziek bent geweest…dat je blijkbaar vond dat je dat hele rugklachten proces toen zelf moest dragen. Je rug recht houden is misschien wel een levenswijze geworden. Ja, we zaten ver weg en we kenden elkaar misschien niet goed genoeg…
Gelukkig is dat door de jaren heen verandert en deelde je later wel de dingen die je dwars konden zitten. Het is lang, te lang geleden dat je ons bezocht in Zuid-Afrika waarvan ik vooral herinner dat de Tom-Tom en het links rijden een verschrikking waren. Waar we een Kerst-viering op Floris zijn school in onze zomer hadden en we verrekten van de kou. Maar, ook dat je genoot van het landschap en de prachtige gardenroute. We hadden samen de hoop dat een reis naar het Zuid-Afrika met meer wild-life nog wel mogelijk was, maar dan moest je rug wel gaan meewerken.
Ben zo blij dat ik 2 jaar geleden nog bij jullie ben geweest, ik die toen zo graag meer had gezien en meer had gedaan. Maar nu zo blij ben dat ik gewoon een kijkje in jullie leven had, daar deel van uit mocht maken. Na een stadstour belanden we op een terrasje aan de Plaza de la Reina en met zicht op de kerk proosten we…
Na die bewuste rug operatie werd je misschien nooit meer echt de oude. En toen ergens midden dit jaar je pijn hels werd. Was het misschien logisch dat het opnieuw rugklachten zouden zijn. Waardevolle tijd is daarmee verloren gegaan. 16 Oktober krijg ik een berichtje van je dat je opgenomen bent in het Ziekenhuis en dat ze onderzoek gingen doen naar de longen… niets wees op een negatieve uitslag…
Een week later als wij een bruiloftsfeest in Kruger hebben bellen we nog even en krijg ik te horen dat ze radiotherapie gaan doen en dat je niet meer kunt bellen of via berichten met ons kunt communiceren.
Zondag 3 November bereikt ons in het Spaans het bericht dat het longkanker is en dat je nog maar een paar weken te leven hebt. We moeten beslissingen nemen, maar 3 dagen later overlijd je.
Je denkt nooit dat dit je kan overkomen dat het zo snel zal gaan.
Buitendouche, bloot staan aan de elementen…water, wind, zon en vuur wat in mij brandt…Tranen die niet te bedwingen zijn. zo sta ik onder de douche de zoute tranen vermengen zich met het douchewater, ik voel de wind langs mijn huid gaan, hoor in een roes het fluiten van de vogels…en zoveel gedachten gaan door mijn hoofd.
Het verwerken is begonnen en ondertussen proberen we via de google vertaal-app het contact met onze zwager Paco vast te houden en dat gaat ons lukken. Emigreren en een taal niet eigen zijn heeft soms verstrekkende gevolgen… maar de taal van het hart die spreken we allemaal.
De telefoon gaat en in mijn hoofd hoor ik je nog…”heé Ouwe”, zeg jij tegen Jan waarop hij antwoord:” Doe eens even rustig zusje”…
Dag Lieve Lily, in gedachten geef ik je nog een zoen… ik ga onze telefoontjes missen.
Isabel Maria van Zeeland – Broeckx
23 Augustus 1947 – 5 November 2019
26 Comments