Het is heel stil op OpiKopi… behalve dan in mijn hoofd!

 

 

Herinner jij het je het nog…Liefdesverdriet?
De knoop in je maag en de misselijkheid. Ik wil er niet aan toegeven vind het zo zwak van mezelf…
Maar ik sta vanochtend huilend onder de douche. In mijn hoofd gaat voor de 10de keer het zinnetje ‘Het is goed zo, we wisten dat het afscheid onvermijdelijk zou zijn’…en ik zou ook niet anders willen.

En in datzelfde moment gaan mijn gedachten naar OR Tambo, het vliegveld van Johannesburg.
Een paar stevige knuffels en kussen. Een paar teveel zodat ik weet dat het ook hem pijn doet. Hij verdwijnt door de deur en wij kijken elkaar met waterige ogen aan. Nee, we gaan niet huilen, lezen we bij elkaar… maar op de 3.5 uur durende autorit naar huis gebeurt dat toch.

En dan thuiskomen…

De pijn van het fysieke loslaten en hem niet meer in huis hebben. De jongen waar ik toch een soort van verliefd op werd tijdens zijn geboorte. Die liefde is er en gaat nooit over maar ik kan niet bij hem zijn.
Het houden van is diep in mijn buikgevoel genesteld. En die buik is vreselijk van streek.

Ik weet het gaat weer wennen, over een paar dagen zit ik weer in mijn gewone ritme hier in Zuid-Afrika, maar nu wil ik foto’s kijken en de afgelopen weken de revue laten passeren en genieten en verlangen naar de tijd die we samen hadden.
Ik wil de glimlach zien toen hij een verrassing vlucht kreeg over de bushveld en een 4 maanden oude neushoorn kon spotten vanuit de lucht.
Ik wil de heerlijke momenten vasthouden toen we samen voor gasten aan het koken waren en ik voelde dat hij trots op me was.
Ik mis de schaterlach, de droge humor, zijn duidelijkheid en rust. Ik mis ook dat stukje van mezelf dat ik zo herken in hem.


Ik zie hem genieten als we op safari zijn, hoe gemakkelijk hij contacten maakt en hoe open hij dan kan zijn. In die momenten komen verhalen los over waar hij in de toekomst zou willen wonen, maar altijd erachteraan: “Dat kan veranderen Mam, alles is nog mogelijk”.
Ik begrijp het en ben trots…onze zoon van 21 doet het toch allemaal maar. Deze drie weken deden we het samen. Vanaf vandaag wil en gaat hij weer laten zien dat hij het alleen kan. Maar hij hoeft niets te bewijzen, die trotse zoon van ons.

Ik probeer in mijn ritme te komen, volgend weekend weer gasten en dan moet de kamer en het 5 gangen menu klaar zijn. Het lijstje wat ik allemaal wil gaan doen zit in mijn hoofd en over een paar weken ga ik eens kijken wat voor mooie tripjes we zouden kunnen doen als hij volgend jaar weer hier is.
Ik hoor het hem zeggen: ”Mam het is zo weer volgend jaar en dan ben ik er weer”!

Liefdesverdriet, we kennen het allemaal en ik weet het gaat over.
Ooit heb ik gekozen om een wereldvrouw te zijn, te emigreren en dan moet je er rekening mee houden dat je kind ook de wereld wil ontdekken. Dat is iets heel moois wat je meegeeft maar kan ook enorm pijnlijk zijn.

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Wil je meer lezen
over zijn vlucht in een bushplane Lees dan: ‘Laat me de wind zijn onder jouw vleugels’ of
over onze safari in Botswana Lees dan: ‘Safari Tuli Block Botswana’

 

14 Comments

  • Hedwig Reply

    Motto van mijn overleden jeugdvriend :
    NIETS IS MOEILIJK.
    behalve Afscheid.
    ?

    • Astrid van Zeeland Reply

      Ja nu even terug kijken…en dadelijk weer vooruit…en uitzien naar een nieuw samen zijnx

  • wilma Reply

    Ach lieve Astrid…. wat mooi dat jij zo verdrietig kunt zijn om je lieve zoon die weer onze richting op komt.. wat een diep intense liefde … wat mooi dat je me dat laat lezen. Kus

    • Astrid van Zeeland Reply

      Je kent me he…een open boek! x

  • Bieke Reply

    Ja. heel herkenbaar! De vreugde en blijdschap bij aankomst en dan die vreselijke pijn bij het afscheid.. Het is iedere keer hartverscheurend. We hebben dan terug enkele dagen nodug om op onze plooi te komen.. ik denk dat iedere keer… kon ik maar de tijd terugdraaien..
    Dikke knuf Astrid

    • Astrid van Zeeland Reply

      Het heeft ook mooie kanten dat we deze emotie voelen en mee maken en het zou vreemd zijn als we niet verdrietig zouden zijn. x

  • Cissy Reply

    Alleen n liefdevolle moeder kan dit zo voelen en op papier zetten. Er is niets mis mee dit zo te voelen al is het wel wat pijnlijk. Een ouder wil toch alleen maar dat hun kind gelukkig is al kiest deze misschien voor ons een moeilijk pad? Gelukkig is het mogelijk in deze tijd om toch weer snel contact te hebben. Vol liefde los laten is moeilijk, maar ook zo mooi! Jullie en hij zullen het wel weer klaren.

    • Astrid van Zeeland Reply

      Oh natuurlijk zullen we het weer klaren en over een week weten we al niet meer beter en kijken we uit naar een nieuwe ontmoeting. Waar hij ook gaat of staat we zullenaltijd achter hem staan…uiteindelijk maakten wij ook ooit de beslissing om vrienden en familie achter te laten en de wijde weeld in te trekken.

  • monic rijkhoff Reply

    ik voel je woorden mooi geschreven veel liefs xx

    • Astrid van Zeeland Reply

      dank je wel xxx

  • Victorine Reply

    Het verdriet mag er zijn As. Het ligt immer vlakbij vreugde.
    Jullie hebben een prachtige zoon die het toch maar allemaal alleen doet .
    Komt goed.
    Liefs
    Victorine

  • Astrid van Zeeland Reply

    En zo is het Victorine, alles komt goed! x

  • Marijke Reply

    Sterkte Astrid en Jan, loslaten is 1 van de moeilijkste dingen in het leven… je hart zegt nee… je hoofd zegt dat hij gelukkig is en zeker terugkomt. We leren het nooit ? zal steeds zo blijven groot of jong ? daarom wanneer samen geniet van elk moment ♥️

    • Astrid van Zeeland Reply

      Denk inderdaad dat het zo werkt…het went nooit Marijke! x

Leave a Reply to Astrid van Zeeland Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *