Jaren heb ik gedacht dat, als ik doorgestudeerd zou hebben na mijn opleiding ziekenverzorgende (met aanvulling leidinggevende) en nog de A-verpleging  zou hebben gedaan, dat ik dan veel meer kansen zou hebben gehad. En dat heb ik ook altijd zo vertaald naar Floris, ga voor t hoogst mogelijke zodat je nooit spijt krijgt… en doe vooral dat wat je ook leuk vind.

Afrika was een continent dat altijd al een sterke aantrekkingskracht op me had maar het Oude Engeland, het formele, het klassieke, de Engelse wereld uit de roman’s en de prachtige landschappen uit de Engelse films spraken ook tot de verbeelding. En als deze dingen ergens  samenkwamen dan was het wel in de koloniale sfeer van Afrika…en dan droom ik weer weg bij ‘Out of Africa’. Een heel verkeerde tijd als we er nu over spreken. Overheersing, jagen en grote koloniale huizen met personeel met witte handschoenen, het is vooral het romantisch beeld dat het oproept bij mij, waar ik waarschijnlijk overgevoelig voor ben.

Maar ik moet eerlijk naar mezelf zijn, carrière maken was nooit echt mijn ding…ik wil wel graag een vooropgezet plan of doel behalen. En de weg ernaar toe mag een behoorlijke uitdaging zijn, want daar houd ik ook wel van…en als de uitdaging er is, dan bekruipt ook direct het gevoel me van :”kan ik dit wel” en krijgt de altijd aanwezige onzekerheid opnieuw vat op me. En ook al begin ik vol zelfvertrouwen, vrij snel daarna kickt het  onzekere gevoel in en beginnen de gedachten te malen:” als het niet lukt is het dan mijn schuld?”  en wat als?…een hoofd vol hersenspinsels…

Ouder worden heeft me wel meer inzichten in mezelf gegeven, sommige eigenschappen vind ik nou niet bepaald leuk en na opnieuw een heel klein dipje… terwijl ik het toch geweldig heb, een leuk gezin, een heerlijk huis, een fabuleus uitzicht…de prachtige gastenkamer…
Uiteindelijk heb ik toch maar weer een droom laten uitkomen. Dus heel verklaarbaar is zo’n huildag niet, behalve dat ik (we) wel heel moe ben en dat verhuizen en het opnieuw afscheid nemen van je zoon ook niet heel eenvoudig is.
Eigen keuze, ja ik hoor je denken! Oh ja, het was ook volle maan, laten we die snel naar voren schuiven, maar daarmee is dat vervelende gevoel en het probleem niet opgelost…

                                  Het belooft een prachtige markt-dag te worden…vroeg opstaan heeft ook zijn voordelen…

Deze keer was het toch echt Jan die me hielp: “As” zei hij “probeer nou niet perfect te zijn en accepteer dat je stemmingen wisselen, niemand heeft er last van alleen jij”…nou daar heb ik zo mijn twijfels over maar alla.
En ik stort me de dag erna vol goede moed op mijn integratie proces in Lephalale.

Geen carrière meer in het vooruitzicht, maar wel fanatiek genoeg om iets tot een succes te maken.
En wat ‘Ducktape is voor mannen, is Wijn voor vrouwen’…ze verhelpen beide alle problemen …en ik ga de lijm zijn (hoop dat dit niet al te overmoedig klinkt).
Eén keer in de maand is hier een kleine markt bij een guesthouse ‘Olden Cafe Market”, ik besluit daar een kraampje op te zetten en wat heerlijk ‘druivesap’ uit te stallen met een leuk etiket. Iets waar in ieder geval een leuk gesprek over te voeren is.
Mijn god… om 8 uur was ik kant en klaar (Hollandse stiptheid!)… en er was niemand…half uurtje later 3 vrouwen…zonder interesse in wijn. Ik probeer hun gesprek op te pakken…ze zagen er niet uit alsof ze van een glaasje wijn hielden, maar ik denk hup erop af. Ik moet er nog om lachen… na mijn verhaaltje vertelden ze dat ze van de Plattelandsvrouwen vereniging waren en handwerken…borduren… en dat ik van harte welkom ben in hun groepje. Het klonk allemaal heel gezellig, maar misschien ben ik daar toch nog niet aan toe…

                                                                         Olden Cafe Market

Rond half 12 komen de luncher’s…en die lusten wel een glaasje wijn…Wat later komen er wat dames die van een bookclub zijn, zo één die ik nog ken en mede opgericht heb in Stellenbosch, vooral etiketten lezen. Super aardig maar de een na de ander kwam met het verhaal dat ze medelijden met me hadden dat ik vanuit het prachtige, drukke Stellenbosch naar de bush was gekomen. Dat ze stuk voor stuk met hun man deze kant op waren gekomen en nu hier vastgeroest zaten. Na meerdere malen gehoord te hebben dat ze me gaan contacten voor hun bookclub wacht ik rustig af… ook dit ken ik ondertussen.
Integreren is een heel langdurig proces dat vooral veel geduld vraagt en nog veel meer inzet van mijn kant dan van de sterke community waar ik nu in terecht gekomen ben.
Loze beloftes zijn pijnlijk, doen me aan mezelf twijfelen en direct daarop is mijn antwoord KOM er staat weer iets nieuws te gebeuren…Huppekee er tegen aan.
Zou ik meer kansen hebben gehad als ik A-verpleegkundige was geweest…NEE…kansen die creëer je zelf en hebben niets met een vakopleiding te maken maar alles met je karakter…misschien wel een eigenwijze karakter trek, maar eigenwijs is ook wijs!

Omhul me met woorden… verdwijn in zinnen en zinnespeel met tekst, Astrid

Voor de korte Engelse blogpost op Zeelandhuys OpiKopi klik hier